Blogs van DenDonck

Wie wil er nog wat van mij lezen;
U niet wellicht?
Wat kan ik nog schrijven?
Mag ik mijn zinnen mailen
en aan u opdissen?
Maar willen jullie nog wel
mijn vintage poëzie in tweeduizend-eenentwintig
of past mij het zwijgen
boven of onder het tafelkleed?

Met ingehouden blijdschap en wellicht ook wat treurnis verkondigen wij de geboorte van een ietwat sombere geloofsbelijdenis; het was nodig! U raadt het al; het handelt over onze wensen en immerblije fantasieën als het gaat om een wenspartner. Een reactie op de kolder, de vele hoge verwachtingen die we tegenkomen en de meest prachtige vrome zielen die er flaneren in het datingland van ons oudere jongeren. Een realistische blog met wat gezonde afgepaste porties aardse somberheid. Ook wij hebben het licht gezien, maar niet in de hemel buiten onze tijd. We proberen onze zieltjes niet op te poetsen, maar in de hemel rondom ons heen (gewoon op aarde) te kijken naar een piepklein beetje menselijk realisme en wat humanistische soms toch ietwat sombere medemenselijkheid.

Ging even afdalen
in de kelders van mijn ziel;
mijn ongeloof is immers donker
maar ook een spinnenweb
met duizenden vragen
die mij aanroepen vanuit de stilte

“Laten we vasten en bidden, riepen zij
Maar waarom, vroeg hij
Welke zonde heb ik begaan, wat is mijn zonde?
Waarvoor ben ik dan bezweken?
Maar, als jullie zeggen:
de bruidegom het bruidsvertrek heeft verlaten,
laat me dan vasten, bidden en smeken”.

Och liefde toch;
Willen ik en jij verkeren
in mijn veel te kleine twijfelaar
kozen, minnen en alles geloven
mopperen, filosoferen op mijn kussen
dollen en vrijen in de fijnste donsveren
want zo vederlicht als dat
zijn gevaarvolle verwachtingen
losgelaten heb ik jou

Het leven is als een grote stad met een wirwar aan straatjes en wegen, met huizen, bomen en kruizen. Niemand die het stratenpatroon kent, maar we kennen de straatjes wel stuk voor stuk. In bepaalde wijken van de stad is het pikdonker in andere wijken brandt overal de neonverlichting van verleiding. Nu moeten ze nog ergens naar leiden; naar onze levensbestemming, onze zielerust. De huizen die we willen slopen hebben een stevig fundament en laten zich ook niet zomaar verplaatsen en als we bomen verwijderen, dan gaan ook de wortels dood. Wortels die ooit leven gaven aan gedachten en bezielingen. Bezielingen die ooit ergens goed voor waren; kruizen om ons te leren klimmen in het leven.

“We stammen van beesten af en net zo gemakkelijk worden we weer opnieuw beesten”. “De mens is in werkelijkheid niet één, maar in feite twee”.
Dr Yekyll and Mr Hyde: Robert Louis Stephenson

Zo ongeveer elke mailwisseling om elkaar nader te leren kennen, begint al snel met het verleden. We willen de ander leren kennen, maar meestal willen we zelf gekend en begrepen worden in de last van ons verleden. Een last die we allemaal meedragen, maar door iedereen anders ervaren wordt. We luisteren en horen, ieder op zijn eigen manier, naar het pijnlijk ophalen en weer wegsterven van herinneringen; herinneringen die ons zowel belasten als verrijken maar herinneringen te allen tijde beklijven; ze blijven aan ons vastplakken.

Mijn bezoek aan mijn vader op de laatste dag in het ziekenhuis, was als een ontmoeting met een dodelijk vermoeide reiziger in het laatste treinstation voor de eindhalte, volledig onwetend waar zijn trein nog naar toe zou gaan. Elk houvast en gevoel van richting kwijt en toch nog met alle macht zoekende naar kracht om weer overeind te komen. Kracht die alleen nog in zijn handen zat. Met die handen kon je nog contact maken en dat deden we ook, een ongelooflijk fijne herinnering. Mijn grote warme handen om zijn koude gespierde tanige en versleten handdrukkershanden.

Find me a primitive man,
Built on a primitive plan.
Someone with vigor and vim.
I don't mean a kind that belongs to a club,
But the kind that has a club that belongs to him.
I could be the personal slave
Of someone just out of a cave.
The only man who'll ever win me
Has gotta wake up the gypsy in me,
Find me a primitive…

… ruikt het behang naar doordrenkte geuren
van Brabants genot en rokerige reuring;
retro vergeetvol geroezemoes,
de intimiteit van hoe het ooit was

“De echte charme van het verleden is dat het verleden is. Maar… vrouwen weten nooit wanneer de gordijnen gevallen zijn. Zij willen altijd nog een zesde (extra) acte. Zo gauw de interesse in het toneelstuk over is stellen zij juist voor om toch verder te gaan. Als ze het op hun manier mogen doen, dan heeft elke komedie een tragisch einde en elke tragedie eindigt dan in een klucht. Vrouwen zijn charmant gekunsteld, maar hebben geen gevoel voor kunst”. Oscar Wilde.

Heden ten dage proberen we dus koud en digitaal te verleiden; andermans of vrouws liefdesantennes op afstand te doen luceren. We flaneren in de kijkglazen van onze beeldschermen met al haar beperkingen. Hoe ver zijn we niet afgedreven van het zo zalige baltsen en tochten. Maar dat is daten zonder kleren aan, wat dus niet kan en mag in onze moderne beschaafde tijd. Vele vrouwen huiveren, alleen al bij het idee: Daar zijn ze weer die mannen die dit en dat etc etc. Vele mannen piekeren zich suf hoe vrouwen te doen overtuigen van hun integriteit.

Jaloezie is een primitieve, aanvallende, pijnlijke zonde. In feite gaat de verbeelding van een (te) mooi zelfbeeld de strijd aan met de ander die beter of te goed lijkt. Jaloezie beschermt dus eigenlijk, dat je jezelf zou moeten afvallen. Een vals beeld of een te mooi innerlijk ideaalbeeld; dat loslaten dat vergt veel moed. Het ego is een prachtig innerlijke roeping, maar geen ijdel beeld om onvoorwaardelijk afhankelijk van te zijn.

Flaneren en banjeren in datingland is zieltjes kijken in een etalage. Opgedirkte ziellekes, gewone, gesloten en open zielen. Het is meestal kijken TEGEN de ziel niet IN de ziel. Allemaal hebben we zielskennis, maar wie heeft er kennis van dieptepsychologie, de kunde (diep) in de ziel te kijken? Een decolleté plongeant is een uitnodigend diep uitgesneden hals om in te duiken (plonger = duiken) Je kunt ook zeggen: wie durft een decolleté te tonen maar net zo goed dat een gesloten decolleté spannend is. De spanning van zowel een diep decolleté als dat van een gesloten halsuitsnede kunnen wijzen op een zelfbewust persoon.

Zelfs wie niet om de strapatsen van de Dikke en de Dunne kan lachen; heeft voor Stan Laurel en Oliver Hardy een warm plekje in het hart. Voor vele miljoenen mensen is het een kennismaking uit hun jaren50 kindertijd, toen Stan en Ollie een comeback maakten dankzij de komst van de tv in de huiskamer. Het is eigenlijk het begin van het vertrouwd raken met de taal, het Aap Noot Mies van de film. Het leven en de films van Stan en Ollie gaan over innige verbondenheid

...... als ik het even zeggen mag
meerdere malen heb ik mensen
oud zien worden in één dag

Leven is nog zoiets anders
dan alleen een rikketik
‘k heb ook mensen jong zien worden
in een enkel ogenblik

Jemig de pemig: dit wordt een parallellistische blog over eind jaren 60; de roerige begintijd van de seksuele revolutie. Ik bedoel het klassieke werk van Remco Campert: “Tjeempie of Liesje in Luiletterland” (1968) Een naïef maar doortastend meisje van stand (nota bene uit Wassenaar) gaat de grote boze buitenwereld in, in de tijdsgeest, dat vrije seks tot een wereld van liefde en vrede zou leiden. Seks was voortaan niet alleen maar voor de voortplanting maar ook om van het genieten. Parallel hieraan interviewt de moderne, onafhankelijke stoere datende vrouw van nu naar de beschaving en (snode??) bedoelingen van de huidige argeloze man.

“Het verleden is het verleden en dat is het mooie ervan, maar vrouwen weten nooit wanneer de gordijnen gevallen zijn”. Oscar Wilde is wellicht het meest bekend om zijn cynische uitspraken over vrouwen. Als er ooit iemand was, die zich zo distantieerde van de heersende algemene moraal en goede zeden dan was het zeker Oscar Wilde. Zijn levensmotto was zo eerlijk mogelijk jezelf proberen te worden oftewel zelfverwezenlijking: The importance of being Earnest. Ook mannen spaarde hij niet; “Als wij mannen trouwden met de vrouwen die we verdienen zou het er niet best voor ons opstaan”

Een grote kudde eigenwijze oudere schapen huppelend, grazend en blèrend in god’s weiden van datingland. Met zijn allen rondspringend op zoek naar de blijde boodschap: het evangelie van waarheid en geluk. Het lijkt mij een mooie analogie van het soms zo vermoeiende daten. We zoeken een re-latie (nieuwe verbinding) of een nieuwe vorm van onszelf al of niet met de ander; kortom re-ligie (een nieuwe legering)

Wat is eenzaamheid en wat is lijden in eenzaamheid? Veel vrienden hebben is zo ongeveer gelijk aan het hebben van geen vrienden, zei Aristoteles al. We zwemmen allemaal rond in een grote oceaan, voor de een helemaal gevuld met liefde en voor de ander met veel lijden en verdriet. Het leven kan een juichende altijdblije evangelische boodschap zijn of een zwaarmoedig lyrisch maar mooi gedragen lijden zijn. Melancholie; kennen we het nog, weten we nog hoe het voelt, kunnen we nog wel lijden? Twee verschillende schoonheden van pure aardse mistroostigheid tot euforisch het leven en de liefde bezingen.

Frida Kahlo (1907 – 1954) was een surrealistische beeldend kunstenares en politiek activiste uit Mexico. Ze werd op 6-jarige leeftijd getroffen door kinderverlamming; het zou haar leven vol lijden en complexen tekenen. Op haar 18de werd ze bij een bustram-ongeluk doorboord met een stalen leuning; ribben en heup gebroken, benen, bekken en ruggengraat. Ze moest maandenlang te bed blijven en besloot te gaan schilderen. Ondanks korsetten en krukken lukte het haar toch weer op de been te komen. Later zou zij spreken van "twee zware ongelukken in mijn leven (...) één waarin een tram me aanreed, het andere was mijn man."

De moderne datingsite loopt parallel aan onze moderne snelle maatschappij, waar alles sneller moet en meer flexibel willen we kunnen overleven. De (dating)wereld is een tuin waar we van alles gezaaid hebben, soms ook onkruid en dat moeten we ook soms wieden. Romantische liefdesverbanden worden met even groot gemak aangegaan als beëindigd. Netwerken hebben de plaats ingenomen van mogelijke partners. Het navigeren en flaneren vereist dat we flexibel en inschikkelijk zijn, dat we steeds onze strategie willen aanpassen en loyaliteiten weer in te wisselen.

In veel blogs wordt gesproken over de relatie met jezelf die nodig zou zijn om tot een relatie met een ander te komen. Datingsites melden duidelijk (vaak wordt het niet gelezen) dat zelfkennis de weg is naar een gelukkige relatie, maar ja hoe doe je dat? Mensen kunnen immers, zijn vaak vergeten wie ze in werkelijkheid zijn; men is het innerlijk weten of denken verloren. In de oudheid werd daarvoor het Griekse woord ‘gnosis’ (knossos) gebruikt; ook wel ‘het weten van een ongelovige genoemd’. De (mystieke) kennis van het innerlijke contact met je eigen geweten en ziel die je niet uit boeken kunt leren.

Iedereen heeft wel eens gehoord van de Toren van Babel, maar wie weet wat het betekent? Er wordt verteld (in bijbelboek Genesis) dat toentertijd de mensen zo hoogmoedig waren, dat ze een toren naar de hemel wilden bouwen, wat een metafoor is voor mensen die iets goddelijks (onmogelijks) willen neerzetten. Alleen god kon immers de hemel bereiken en men wilde toch echt niet dat de mensen gingen denken dat zij ook goddelijke dingen konden verrichten. Men wilde mensen die geloofden in de hemel ná dit leven en niet mensen die dachten dat ze de hemel op aarde (tijdens het leven) konden vinden. God strafte de mensen dan ook en stichtte grote spraakverwarring zodat de mensen elkaar niet meer begrepen en niet meer konden samenwerken en verspreidde de mensen over de aarde.

Wat is de veronderstelde kracht van het modieuze positieve denken als het tegelijk vragen om frustratie is? Dat als zwaarmoedigheid, het duistere het negatieve mogelijk ook het beste in de mens naar boven kunnen brengen. Want we kunnen geen geluk voelen, als er geen verdriet is; zonder duisternis is er echt geen licht! Durf te denken; dompelt uzelf onder in melancholie, in mooi verdriet en voel het overstromen van weemoed en deemoed en pas uw (hoge) verwachtingen aan naar het haalbare. Wie (te) positief denkt, wordt vaak teleurgesteld oftewel de kracht van het halfLEGE soms bijna lege glas.

Een datingsite is een groot vragenpodium waarin vele vragen en eisen gesteld worden, verwachtingen hoog ingezet worden, we vragen om een harmonieuze relatie. Sommige mensen hebben tot in detail een wenspartner uitgetekend en dat zelfs op papier staan en zoeken het antwoord in één persoon en al heel snel gaat het met dat vragen en veronderstellen mis. Uiteindelijk zoeken we een houvast of een bepaald geloof in wat over en weer vragen en te horen krijgen. Het antwoord laat zich niet zomaar vinden, daar kan pas later aan gewerkt worden en ook nog eens met zijn tweeën.

Willen we anno 2019 welgemanierd, beschaafd opgevoed, de knuffelliefde bedrijven of willen we gewoon ……………. uuuhh gewone seks? Bestaat emancipatie of probeerden we tevergeefs de natuur te misleiden of te ontkennen? Welke vrouw wil er niet begeerd worden en heeft eigenlijk niets met vanilleseks. (Vanilleseks: conventioneel met rozenblaadjes en geurkaarsjes, of eerste hulp bij feminisme?) Het mooie samenspel of de ongelijke strijd van gewenste romantiek en overheersende lust. Moet een man eigenlijk niet gewoon ballen hebben en lachen om zijn vermeende vrouwonvriendelijkheid?

Veel mensen hechten waarde aan astrologie, ook op datingsites; het staat zelfs soms in profielen van ik wil (per se) een relatie met dat en dat sterrenbeeld. Wat weinig mensen beseffen is, dat het hier gaat om pop (populaire), damesbladenastrologie. Astrologie gebaseerd op het sterrenbeeld oftewel de innerlijke god (ook wel godenkrachten) of zoiets als een tekening van je mooiste ik, het ego. Niemand echter is of wordt zijn of haar ego; het is een streven. Dat mooiste ik is een beeld, net als bijv. geluk; een innerlijke roeping, een ideaalbeeld en dus kracht dat zorgt voor persoonlijke ontwikkeling.

Vertrouwen is zo ongeveer hetzelfde als geloven ; het is leven oogsten door zware landarbeid verrichten en kunnen ploegen omdat er vertrouwen is, voor zij die erin geloven. Vertrouwen, het in hardporseleinen gegoten fundament onder intimiteit; relatie als in samen & vertrouwd. Ik quote Martin Luther King: “Als je vertrouwen hebt hoef je niet de gehele trap eerst te zien, om de eerste stap te zetten”. Je voelt je veilig en bekend met jezelf en het leven om verder te leven. Maar hoe doe je dat, het leven leven; eerst geloven of vertrouwen??

Als er één fundament onder een relatie is, wat alles kan doorstaan en alles aankan, net zo krachtig als liefde, dan is het zonder twijfel: veiligheid, ook wel intimiteit of vertrouwdheid. Sommige mensen hebben dit van zichzelf en anderen zoeken dat bij of via de ander; een natuurlijke dynamiek. Een onveilige relatie leidt tot heel veel ellende en drama; veiligheid is verbonden met diepe angsten. Het samenvloeien van 2 mensen is elkaar begroeten, aanraken, dichtbij (intiem) mogen en willen zijn, elkaar beschermen. Paardenkrachten zijn er nodig om vertrouwen en veiligheid te borgen.

In mijn hele grote rugzak staat het trotse pandjeshuis van mijn hart; het is er vol, verpandingen worden nimmernooit opgehaald. Door de openslaande luiken klinkt het geneurie van verloren liefdes, orkestmuziek en het “Zoek de zon op” van Lou Bandy, lievelingsmuziek van mijn vader. In de achterkamer tikt het klokwerk van mooie herinneringen en rouw die blijft gonzen. Het zijn de klanken van niet vergeten uit de tijd geraakte mensen en van tijd die niet meer terugkomt. Hoe zwaar is het die zwijgende lichtheid van mijn gevoelens, al het toevende verdriet, ellende en drama dat als regen is gevallen, in mijn volgepakte rugzak mee te dragen.

Er is een fundamenteel verschil tussen het denken als in streven en verlangen naar geluk, harmonie, aan romantiek en illusies vasthouden, geloven, spiritualiteit, fantaseren en idealiseren; kortom noem het maar op en aan de andere kant het geloven in het zogenaamd eenvoudige Qué Sera Sera oftewel “Word voorbijganger” in het leven. Wat je ook Carpe Diem kunt noemen of loslaten. Het is HET verschil tussen geloven als vermoeden dat er iets bestaat en het geloven in de harde werkelijkheid die het leven is.

Deze week overleed “The Girl next Door” Doris Day (1922 - 2019), geboren als Doris Mary Ann von Kappelhoff. Ze werd genoemd naar een van haar liedjes "Day after Day". Ze was het fluweelzoete boegbeeld van onschuld en de romantische komedie; de muziek van Doris Day was als het A Sentimental Journey dat ze bezong aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De Doris Day show was een begrip in de jaren 60.

Ze had meer haren dan haar Perzische poezen, was nog meer verwaand maar o zo leuk. Wat genoot hij van het spinnen, snorren en geroezemoes van zoveel katten en zij was de mooiste poes. Het was 3 uur reizen, veel te ver zei ze steeds, maar ik woog het genieten van zoveel vrouwvrouw niet in kilometers. Al die prachtige haren alleen al, hangend boven haar fantastische billen, haren die met gemak overeind konden gaan staan als ze mooi boos werd. Het maakte haar nog appetijtelijker, haar lach en spinnende stem maakte mij zwak, keer over keer. Zoveel heerlijke opstandigheid, aanhankelijkheid en pure overgave lagen intiem in haar ledikant; daar wilde en wil ik tussen liggen. Alleen de gedachte al; woelen en hunkeren wil ik naar méér dan een vrouw om van te houden en zij, zij kon daarbij het spinnen niet laten, de mooie ijdeltuit.

Met dank aan ons talige Vlaanderenland. We zien immers geen kloten in datingland; het heeft geen kloten te maken met beschaving; waar zijn die mannen met kloten; sommigen wensen zich een vrouw met ballen zelfs, jij hebt geen kloten hoor je nogal eens en we zien hier met zijn allen geen klote. Eerder sprak ik over nozems; nu over onze manieren, van mannen en vrouwen, beschaving die al datend 't op geen kloten trekt.

Muziek maakt verbinding met alle lagen in je ziel, muziek doet je herleven en jezelf herscheppen, muziek geneest en brengt ons in vervoering. Muziek, een traktatie van god brengt je direct bij je innerlijke religie; we worden als het ware gedwongen alle speelkaarten in onze ziel te lezen. Het gaat zelfs als vanzelf, roept u maar Amen.

Pasen is het feest van de wederopstanding en in zijn mystieke betekenis duizenden jaren ouder dan de tijd van Jezus Christus. Het gaat over de tweede geboorte die ieder mens kan realiseren in zijn eigen leven en wel op eigen kracht. Een geestelijke gebeurtenis, jezelf hervinden, die daarom maagdelijk wordt genoemd, want de intimiteit die er voor nodig is vind je in jezelf en met je Zelf. Ook de bevruchting doe je zelf; een wedergeboorte in elk geloof.

Reikhalzend heug ik naar ooit
waar verleden en haar schoonheid
verstreken zijn maar niet uit zicht
varend aan de horizon, zeilen gehesen
met rijke herinneringen vastgesjord
scheepsruimen geladen met oude liefdes
heeft de tijd haar tijd gestald
zucht in het vandaag en zelfs in het morgen
Gepolijste pijn want
het onaangeraakte binnenkort
zag ik door gods raam
in de sluier van het heden
tussen gruwel en verwachting

God zou het paradijs geschapen hebben en ons ook verstand gegeven hebben (en we maken er een zooitje van); dat alles vanuit het Niets. In het begin was er dus niets: hoe is dat in godsnaam mogelijk, on-bestaan-baar. Je zou alles wat er nu is, nog niet moeten laten zijn. Je moet het licht uitdoen, en er zelf niet zijn, en dan ook nog eens al het donker vergeten, want in het begin was er niets, ook dat donker niet. Als je het begin van alles wil zien, moet je wel on-mogelijk veel weglaten; zelfs je moeder en je vader. God echter die bestaat niet; daarin is hij dus wel uniek; dat kan niemand hem nadoen.

Een film die zijn naam eer aan doet, feel good met diepgang en daarom zeker aan te bevelen voor (oudere) daters en datesters die worstelen met normen, waarden, wensen, eisen en alles wat niet heurt of wenselijk is of niet normaal is. Veel mensen lachen bij deze film en laten zich romantisch meevoeren, sommigen lachen een beetje en storen zich aan het menselijke apengedrag en weinigen zien de mooie diepgang in deze film, verpakt in een komedie over confrontatie in het leven met normdenken. Confrontatie met het ideaalbeeld van mens en dat van liefde.

Wie van ons hele oude mensen op deze site hier weten nog wat nozems zijn; wie kent er nog James Dean? Zündapp en Kreidler stoere brommers met laag stuur, leren jack en haren gekamd in een dikke vetkuif en onschuldige meisjes met suikerspinkapsel à la Brigitte Bardot. Nozems waren hangende lummels, jaren 50 rebellerende probleemjongeren, baldadig als uiting van de ingezette radicale verandering van na de oorlog; de nieuwetijdse jeugd van toen was gewoon nog helemaal groen. Naïeve deugdzame meisjes dansten met verlegen jongens die stoer de veelbelovende toekomst in wilden rock & rollen als een nieuwe moderne man in spe. Nozem: Nederlands Onderdanen Zonder Enige Manieren; afgeleid van het Jiddische woord nootsum (is groen)

Maar weinig relaties zouden standhouden als niet de onverschilligheid of stompzinnigheid van mannen ervoor zou zorgen dat het meeste wat vrouwen doen, geheim blijft. Een vrouw is een dom en dwaas wezen, maar ook grappig en aardig. Desiderius Erasmus(1466 – 1536) was een Nederlandse priester, filosoof, schrijver en humanist. Zijn middeleeuwse wijsheid had maar zo 21ste -eeuws kunnen zijn.

The way we have travelled has come to an end, wat is een depressie?? REthink, REview & REvise. REexamine je leven. De weg gaat ineens niet meer verder en lijkt doodlopend en eerst gaat dan ook nog eens het licht helemaal uit en gaan we logeren in de pikdonkere gruwelijke krochten van onze ziel, we komen midden in een aardbeving, een zielsbeving. Het leven ziet eruit als een augiasstal met heel veel oude mest. Vele jaren van leven liggen in een gordiaanse knoop en achter een complete zonsverduistering, frontaal in botsing met de toekomst, die er zelfs helemaal niet meer lijkt te zijn. Een depressie dus: een ziekte veel 50plussers bekend maar even zo meestal onbespreekbaar.

Wat een mysterie is mijn leven
ik ben een zondaar in het jaar 2019
een zinnelijke minnaar
Waar ben ik? Wat doe ik?
Hoe zal ik leven?
Wees genadig lieve mij
maar doe intussen een toast op mijn leven
en mijn vrome kuise zinnelijke zedigheid