De kers op de taart ?
vrijdag 25 januari 2019
Wanneer je, zoals velen hier, “alle tijd” aan je hebt wil dat nog niet zeggen, dat je agenda leeg is. Verre van dat, het is ook maar goed dat je niet aan het begin van een dag er als een berg tegenop ziet, zo van: Hoe moet ik de dag doorkomen?
Er zijn leuke dingen in het vooruitzicht maar ook minder plezierige zaken.
Je ziet in jouw agenda, dat in de komende week een van je kleinkinderen jarig is, dat je daags daarna een etentje met een oude kennis hebt. Maar even verderop staat een bezoek aan de tandarts genoteerd, en je bent de volgende dag jouw auto even kwijt voor de APK.
Op deze gebeurtenissen kunnen we maar ten dele invloed uitoefenen, ze overkomen ons, ze zijn zelfs onoverkomelijk. Wanneer wij de keuze hebben tussen enkele onverplichte dingen, en als dat toevallig ook nog eens plezierige zaken zijn, gaan we daar onbewust volgens een bepaald stramien mee om. Psychologen beweren, dat uit experimenten is gebleken, dat mensen hun herinnering aan een gebeurtenis met name op twee momenten baseren: het hoogtepunt en het einde. Hoe intenser de emotionele beleving was, hoe krachtiger de herinnering. Een ‘mooi’ einde is nuttig: het kan eerdere frustratie helpen vergeten. Je stond eindeloos in de file naar je vakantieadres, maar dat werd weer helemaal goedgemaakt door de mooie bungalow die je er aantrof. Door het lekkerste hapje tot het laatst te bewaren, creëer je dus alvast een fijne herinnering aan de maaltijd. Dit verschijnsel dat we het beste tot het laatst bewaren, noemen psychologen de ‘peak-end rule’ (bron: Blad Quest).
Gek genoeg kan het ook andersom. Ik las in een rubriek van ingezonden brieven, dat sommige mannen juist de gewoonte hebben bij een maaltijd eerst het lekkerste op te scheppen (of misschien moet ik zeggen, dat wat zij het smakelijkst vinden) en daarna de minder lekkere delen van het menu. Mogelijk is dat van persoon tot persoon anders.
Dit gedrag kom je ook terug bij het daten. Wanneer je als man weet, dat er op een site een paar duizend vrouwen staan ingeschreven en omgekeerd als vrouw weet, dat er op een site een paar duizend mannen staan ingeschreven, ga je altijd een keuze maken. Wie ga je eerst benaderen? Wacht je met het benaderen van die ene topper, waarbij je dat wow-gevoel hebt zonder dat je hem of haar in levende lijve hebt gezien, en leg je eerst contact met iemand, waarmee je niet echt een klik hebt? Of probeer je juist eerst met de allerleukste te daten? Uiteindelijk willen we allemaal voor de hoofdprijs gaan; we moeten niet vergeten, dat die ander er net zo over denkt!
Als je voor het eerst gaat daten via internet, zou het jammer zijn, wanneer je door onbekendheid met de “gedragscode” bij het daten een blunder maakt. Dan maak je geen kans bij die geweldige vrouw of man.
Onbewust stel ik me anders op als ik iemand spontaan ontmoet, bijvoorbeeld op een dansavond, of ga ontmoeten, in het geval van een date, wanneer zij heel leuk is, dan bij iemand, waarvan ik vermoed, dat ze geen tien aan elke vinger kan krijgen. Het verwachtingspatroon is anders. Soms zie ik mensen op de site staan, waarover ik me verwonder, dat ze langs deze weg een partner moeten zoeken. Die kunnen toch in het gewone leven zonder dat ze er moeite voor hoeven te doen iemand ontmoeten!
Dat komt, omdat ik niets weet van de achtergronden, waarom iemand kiest voor deze manier van een partner zoeken.
Mogen we dating überhaupt wel zien als een taart die we aansnijden, en dan die “topper” als de kers? Of verlagen we dan het niveau van het partner zoeken bijna tot een vleeskeuring, waarbij we eerst een gehaktbal aansnijden en aan het eind een tournedos?
Veel sterkte met al jullie keuzes, laat je hart spreken!
geplaatst door Aktivo1 - 4959 keer gelezen
Vorige berichten
Speed-Daten
Speeddaten leek me altijd heel leuk, best een uitdaging, maar ik heb het nog nooit gedaan.
De reden daarvan is dat is simpel: toen ik ging zoeken naar locatie die enigszins in de buurt waren, wat altijd lastig is als je achteraf woont, bleek de indeling van de leeftijdscategorieën een probleem te zijn.
Ik vond alleen maar opties tot 45 jaar en ik was nét iets ouder. Nou zijn ze vaak wel coulant, maar heeft het nut als er globaal gezien alleen jongere mannen in die groepen zitten? Ik zocht een man van mijn leeftijd, niet één vanaf 35 - 45 jaar.
Zo verdween het speeddaten uit beeld.
Nu heb ik onlangs nog eens gekeken en nu bleken er wél opties te zijn vanaf 50. Maar dan was er het volgende probleem: bij de meeste was het dan vanaf 50 t/m…. alles. Ik zag er één die het iets afperkte en een groep had voor 50 t/m 70. Maar ja, dat vind ik zelf dan nog steeds een veel te grote marge.
Als er grotendeels mannen opdagen van tegen de 70 of 70 heb ik er nog niets aan.
Ik neem aan dat het lastig is om voldoende mensen te ‘vangen’ voor zo’n evenement en dat ze daarom grotere marges hanteren? Terwijl ik dan denk dat ze waarschijnlijk meer mensen zouden krijgen als ze de marges kleiner maakten. Er zullen er licht zijn die net als ik denken en daardoor afhaken.
Maar dan meer het inhoudelijke van speed daten. En waarom het mij eigenlijk ook zo leuk lijkt eens te doen.
Je moet tevoren zelf heel goed nadenken over de vragen die je gaat stellen. Je hebt immers maar weinig tijd per gesprekje en als je dan allerlei oppervlakkige vragen stelt, kom je niet echt iets te weten over de ander.
Beter is het er goed over na te denken zodat je vragen A) wel leuk zijn en B) je inzicht geven in hoe die ander denkt, voelt, wat zijn/haar normen & waarden zijn enz.
Zulke vragen bedenken is dan ook best weer een uitdaging. Maar ook weer leuk om te doen. Het is een investering in je liefdesleven. Daar doe je het tenslotte voor.
Het is net een beetje als quiz vragen bedenken, wat ik wel eens moest doen op een datingsite waar ik op zat.
Per quiz heb je 3 MC vragen en 3 open vragen. Je kunt dan natuurlijk met allerlei oppervlakkige dingen komen, maar net als met het speed daten levert het veel meer op als je wat diepere vragen stelt.
En daar moet je ook weer voor gaan zitten om zowel goede vragen te bedenken die ook nog eens beknopt zijn en geen 5 regels lang.
Een goede vraag is een prachtig selectie-tool: doorgaans reageren alleen diegenen met wie het resoneert. Anderen zullen je quiz overslaan.
Nou heb je met speed daten meteen al meer info wat je met een quiz niet hebt, omdat je de persoon ziet. Je weet ongeveer leeftijd, lengte, lichaamsbouw, stemgeluid, hoe iemand zichzelf ‘draagt’ (o.a. zelfvertrouwen/onzeker).
Hoe het verder nu eigenlijk gaat met zoiets, weet ik niet. Stel je wilt een langere man, kun je dan ook tegenover kortere mannen komen te zitten, waarbij je dan al weet dat dat niet is waar je blij van wordt? En idem met leeftijd.
Ik heb er dan wel eens naar gekeken online, maar me er niet tot in de puntjes in verdiept omdat ik afhaakte door die leeftijdscategorieën.
Wel heb ik onthouden dat er tijd is voor een drankje en gewoon kletsen, maar ik weet nu niet meer of dat aan het begin, tussendoor, of achteraf was.
Nog niet zo lang geleden had ik weer zin om dit nieuwe avontuur eens te proberen, vond toen op redelijk te rijden afstand een geschikte leeftijdsgroep, maar helaas zat het al volgeboekt met vrouwen.
Dat is dus een ander aspect wat wel tof is, dat ze een evenredig aantal mannen en vrouwen pogen te krijgen per event anders heeft het ook weinig nut erheen te gaan.
Het idee alleen al als er bijvoorbeeld slechts mannen waren en jij de enige vrouw zou zijn! Of andersom, allemaal vrouwen en slechts één man. Lijkt me niet helemaal handig, noch prettig.
Wie weet ga ik eerstdaags toch weer eens zoeken naar locaties voor mijn leeftijdscategorie.
Het lijkt me gewoon leuk het eens een keer mee te maken. En je weet nooit. Misschien heeft mijn toekomstige partner ook ineens het idee dat te doen en kom ik hem daar tegen.
En zo niet, dan kun je een leuke tijd hebben, nieuwe mensen ontmoeten en zeker weten ook weer eens uit je comfort-zone zijn gestapt.
Waar ik nu toch nieuwsgierig naar ben… Zijn er mensen hier die dit wel eens hebben ondernomen of het nog steeds wel eens doen?
Als iets te mooi is om waar te zijn
Als iets te mooi is om waar te zijn, klopt er vaak iets niet, dat weet ik ook wel. Toch is er altijd een sprankje hoop dat ik de uitzondering op die regel in mijn schoot geworpen krijg.
Bij mijn oriëntatie in de fietsenwinkel over de aanschaf van een nieuwe elektrische fiets, zei de verkoper opeens : Mevrouw, U heeft toch de pensioengerechtigde leeftijd? ja, zei ik, hoezo? Nou, dan kunt U via de gemeente 50 % subsidie krijgen op een nieuwe elektrische fiets. Het was gelukkig een doordeweekse dag, dus het Gemeentehuis was open. Ik ga het meteen navragen, antwoordde ik enthousiast en liep de fietsenwinkel uit. De 200 meter lopen naar het Gemeentehuis was zo gepiept. Aan het loket in het Gemeentehuis wist de ambtenaar echter van niks. Ik ga het even navragen bij mijn collega die over sociale zaken & subsidie aan ouderen gaat, zei ze.
Ze verdween naar achteren, maar was vrij snel weer terug. Mijn collega zegt dat U een fiets kan krijgen via het WMO-loket, maar dat geldt alleen voor een aangepaste fiets, voor als U anders niet meer zou kunnen fietsen. Er is in onze gemeente geen subsidie op nieuwe elektrische fietsen. Ik liep terug naar de fietsenwinkel. Daar aangekomen kwam de eigenaar gelijk naar me toe. U heeft helaas verkeerde informatie gehad mevrouw, zei hij, sorry daarvoor. Die 50 % korting was alleen voor een achteruitkijkspiegel of een fietshelm, maar die actie is inmiddels afgelopen. Dan denk ik er toch nog maar even over na, zei ik lachend. Bedankt voor alle informatie en uw tijd.
Een aanbod van een aantrekkelijke man om met hem mee te gaan naar zijn vakantieadres aan de Middellandse Zee, bezorgde me kort geleden eenzelfde voorgevoel : zijn genereuze aanbod was haast te mooi om waar te zijn. Ik heb de huur toch al betaald, zei hij, en er zijn 3 slaapkamers in het appartement. Op vriendschappelijk basis mag ook, want alleen vind ik er niks aan. Ik heb dat wel meer zo gedaan met een vriendin en dat ging altijd goed. Er begon een bel te rinkelen in mijn hoofd. Ben ik dan verplicht om de hele vakantie zijn gezelschapsdame te zijn (?), dacht ik meteen.
Vervolgens dacht ik, wat gebeurt er als het tegenvalt, word ik dan door hem op een vliegtuig of de trein terug naar huis gezet? Ook al is hij nu net terug van vakantie en er nog bijna een half jaar te gaan is voor zijn nieuwe reis aanvangt : wanneer ken ik hem goed genoeg voor een lange vakantiereis met z'n tweeën? Ik kan niet terugvallen op een groep als het niet goed gaat. Een deja vue schoot me te binnen : een vakantiereis die ik lang geleden met een vriendin had gemaakt. Ik kende haar al een jaar of 5, maar was nooit langer dan 1 of 2 dagen met haar alleen geweest. Tijdens die reis kwam ik erachter dat alles op haar manier moest, ze bepaalde ook steeds waar we elke dag heen zouden gaan. Dat was ook geen groepsreis, dus we waren op elkaar aangewezen.
Er is toen best het een en ander door mij aan irritatie weggeslikt. Ik was blij toen ik weer thuis was en haar even een poosje niet hoefde te zien. We zijn gelukkig wel vriendinnen gebleven, maar we zijn nooit meer samen op reis geweest. Met dit voorval in mijn achterhoofd, antwoordde ik hem luchtig. Ik zei dat ik zijn spontane aanbod bijzonder waardeerde, maar dat ik dit gesprek toch meer als een geintje zag. Jammer, was zijn antwoord...
Dromen …
Als je een beetje mazzel hebt,breng je ongeveer dertig procent van je leven slapend door, dat zijn heel wat uren dus:) Gelukkig slaap ik meestal goed & graag, niet in de laatste plaats doordat ik in mijn dromen afreis naar allerlei bijzondere plekken, en ook daar mensen ontmoet of door groene heuvels fietstochten maak.
In mijn tienertijd hield ik dan ook een dromendagboekje bij en praatte daar graag over met mijn boezemvriendin, wij vonden het ook heerlijk om te gissen of er ook betekenissen achter die dromen zouden kunnen schuilen. Echter, vanaf het moment dat mijn leven werd gedomineerd door borstvoeding geven -of zenuwslopende presentaties en workshops- zijn het bijhouden van het dagboeken en het gissen naar betekenissen beperkt, tot mijn overdagse belevenissen. Fijn dus dat ik laatst zag dat er in Utrecht een bijeenkomst werd georganiseerd door experts op droomgebied:)
Aan het woord kwam een neurowetenschapper, die in haar slaaplab allerlei slapende studenten bestudeerde aan de hand van hersengolven, remslaap en hartkloppingen. Inmiddels had ze al bergen met getallen verzameld, die vooral samen leken te hangen met examenvrees en drankuitspattingen. Ze was daarom heel blij dat AI haar nu assisteert bij het ontdekken van patronen om de dromen te kunnen analyseren. Maar zegt dit ook iets over dromen van mensen die al afgestudeerd zijn en niet meer regelmatig met een kater wakker worden? Tja, er bleek een tekort te zijn aan proefpersonen met banen, gezinnen of pensioenen in haar lab dus daar lag nog een flinke kennisleemte. Misschien iets voor de pensionado's hier om zich verdienstelijk te maken en inzichten te brengen?
Dan was er ook nog iemand die mensen begeleid, die veel last hebben van nachtmerries, bijvoorbeeld mensen met trauma's uit oorlogsgebieden. Zij maakte een onderscheid tussen lucide dromers en niet lucide dromers, en, ik wist dat niet, maar ik ben dus blijkbaar een lucide dromer! Want ik kan mijzelf wakker maken uit een droom en dan vanuit de wakende staat een opdracht geven, bijvoorbeeld om iemand aan te spreken of om een bepaalde straat in te lopen. Want het grappige is, overdag woon ik dus gewoon in een Nederlandse stad, maar 's nachts niet. Of dat gekomen is, doordat ik in het buitenland heb gewerkt, of dat het daarvoor al begon, dat weet ik niet zeker. Maar de dromen, die ik me herinner, zijn bijna altijd in een vreemd land, en regelmatig in dezelfde, niet bestaande stad. Soms ben ik alleen observator, ik zie plekken of hoor conversaties, maar heb geen actieve rol, soms heel vervelend om machteloos te zijn. Maar er zijn ook dromen waarin ik onderweg ben naar iets of iemand, of ziek in bed lig bijvoorbeeld.
Hoewel de meeste gebeurtenissen dus plaatsvinden in een vreemd land, soms ook in een vreemde taal, wonen daar soms wel familieleden, vrienden en collega's van me, in die niet bestaande stad, of aan een niet bestaande kust of berg:) Soms zeggen ze iets liefs of iets naars, kijken blij of bang, en als ik dan wakker wordt, wil ik ze liefst direct opbellen of zien, als het me ongerust gemaakt heeft. Helaas, alleen mijn dochters hebben hier begrip voor, zij hebben dit gedroom van mij georven. Ik droomde eens heel naar over mijn lief en werd bang dat hem iets overkomen was, maar hij begreep me verkeerd toen ik wilde bellen omdat ik overstuur was en reageerde boos helaas...
En best wel vaak droom ik ook dat er iemand bij me in bed ligt. Niet altijd leidt dat gelijk tot sensationele seks hoor, soms zeg ik ook weleens van die banale dingen zoals schuif eens even op, geef mij ook een stuk dekbed, net zoals toen mijn lief nog leefde. Maar altijd wanneer ik dan wakker word, voel ik even met mijn hand over het matras, of hij er ligt. En dan is het toch wel erg jammer, als het maar een droom was ...