Aanblijven...
" Zolang ik jou niet buitensluit,
terwijl ik binnen aan het spelen ben ...
Zolang erken ik jouw bestaan "
“ Nananananah !! Ik luister toch niet naar jou! “
Met een vertrokken gezicht van boosheid, de vingers diep in beide
oren gestopt, loopt ze stampvoetend de kamer uit.
Herkenbaar? Wat is hier aan de hand?
In ieder geval een jong mensenkind, dat duidelijk uit het contact gaat.
Niet in staat aan te blijven.
Ik denk dat we ons hier wel wat bij kunnen voorstellen bij kleine kinderen,
maar een volwassene die zich zo uit? Bestaat dat? Ja, dat bestaat.
Ik heb het persoonlijk meegemaakt en ik was ronduit verbijsterd!
Aanblijven: proberen in verbinding te blijven onder alle omstandigheden.
Een (vak) term, die ik voor het eerst heb gehoord/ervaren vanuit Haptonomie.
Eén van de moeilijkste zaken voor mij om uit te voeren, als ik
diep geraakt word door een ander op een onaangename manier.
Dat ik iets als onaangenaam ervaar heeft natuurlijk alles met
mezelf te maken en hoe ik in het leven ben gaan staan en sta, I know..
En terwijl ik dit schrijf bemerk ik dat er zich een flauwe glimlach vormt om
mijn lippen over hoe ik voorgaande zo mooi weet te beschrijven, na net
uit het contact te zijn gegaan met iemand.
Weliswaar niet briesend en stampvoetend, maar toch...
Iedere keer als zich iets heeft voorgedaan wat me ten diepste heeft geraakt en
ik emotioneel alle hoeken heb gezien van de Kosmos denk ik dat ik “het” nu
wel heb geleerd.
En iedere keer opnieuw als iemand net zolang in mijn “allergieën” gaat
zitten peuteren, totdat ik uit contact ga van de “pijn”, mag ik ervaren dat ik
nog onderweg ben.
In het contact met de ander blijven én zo zuiver mogelijk proberen te scheiden
wat van mij is en wat van die ander vraagt een helikopterview vermogen.
Echter, ik heb óók de tijd nodig om te kunnen kijken naar mijn op de rotsen
beukende golven van emoties. Die altijd vanzelf weer terugrollen in de zee als
rustig kabbelende golfjes, totdat ze weer één zijn in het geheel.
Dan kan de rust weer ervaren worden en kan ik weer aanblijven.
En al schrijvend ben ik achter gekomen dat de voorwaarde voor mij om aan
te kunnen blijven is, dat ik als eerste bij Ik moet kunnen blijven om te kunnen
aanblijven bij de ander. Trouw zijn aan mezelf dus.
Daarnaast wil ik ook proberen af te leren om constant in het
“ mededogen-voor-de ander- reflex “ te schieten. Pfff...
Aanblijven....ga er maar aan staan!
In intieme kring is het soms al moeilijk, laat staan daarbuiten.
Soms stellen sommige mensen mijn uithoudingsvermogen behoorlijk op de proef.
Ik doe mijn best zo respectvol mogelijk in het contact te blijven, maar ook ik ben
daarin niet onbegrensd.
Hoe doen jullie dat...aanblijven? (als je het dat al doet?) Vinden jullie dan dat je dat
te allen tijde zou moeten doen?
Een verbonden dag gewenst!
