Het valt me op dat in onze voeding in vergelijking tot vroeger meer variatie mogelijk is dan vroeger, pakweg 60 of 70 jaar geleden. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de toegenomen welvaart. Maar ook de globalisering is daar een oorzaak van. Alles ligt binnen handbereik, wie kende in onze kinderjaren vruchten als mango’s, kaki’s, kiwi’s? Alleen voor de rijken waren exotische dingen te koop voor het diner..

Ik werd opgevoed destijds met havermoutpap en levertraan. Als klein jongetje had ik al een bloedhekel aan die pap, de levertraan werd gelukkig al snel vervangen door Sinatran, levertraan met een smaakje. Mijn ouders hielden de havermoutpap er nog lange tijd in, melk waarin echte havermout vlokken gekookt werden. Om de haverklap brandde de pap aan, dan moest ik nadat de korstjes verwijderd waren de pap toch eten. Pas later kwam griesmeel in zwang, en als daar krentjes of rozijnen in gedaan werden was het beter te hachelen dan die … havermoutpap! Tegenwoordig kun je zakjes kopen waarin al een mix van griesmeel en vruchtjes zit. Wel een beetje chemisch, maar het smaakt niet verkeerd.

Behalve dit bekende verhaal van krenten en druiven die geplet verwerkt worden tot vloeistof in flessen wordt “De krenten in de pap” veel gebruikt om iets anders aan te duiden. Het zijn dan de lokkertjes, de echt leuke dingen die mij triggeren, waar ik hevig in geïnteresseerd ben. Dat speelt natuurlijk ook bij daten.

Stel je voor, ik ontmoet via de site een dame, met wie ik bij de ontmoeting al direct een gigantische klik heb. Ook zij vindt me aardig, we gaan elkaar vaker zien en gaandeweg het contact gaan we elkaar ontdekken. Vooraf had ik uit haar profiel een paar aspecten opgepakt die mij raakten. Behalve de leeftijd en de woonplaats, de afstand die ik zou moeten overbruggen om in het geval van een latrelatie dat contact ook te onderhouden waren er nog een paar zaken, die voor mij essentieel zijn, zoals niet roken. Daarnaast had ik nog een paar plusjes ontdekt, een leuke uitstraling en enkele hobby’s / bezigheden, die ik ook in mijn profiel heb staan.

Een paar weken later. In de pap, die ik op een terrasje daarvoor op een bordje kreeg blijken nu behalve de krenten ook andere dingen te zitten, die mij gaan tegenstaan. Die lust ik niet, ze gaan als een molensteen om mijn nek hangen. Heb ik dan de eerste keer niet goed gecommuniceerd? Een goede vriendin van mij drukte me op het hart, bij een afspraakje ook al is het de eerste keer goed door te vragen. En dan alles wat er aan bod is gekomen, goed op een rijtje te zetten. Het lijkt vaak zo mooi, ik was blij dat ik iemand ontmoet had en er was hoop.

In een relatie komen niet alleen leuke dingen boven water drijven. Er zijn lasten, naarmate ik langer met iemand omga zal ik die ook ontdekken. Soms zitten er kleine steentjes tussen de krenten, die moet ik er uit vissen. Mijn partner zal ontdekken, dat mijn pap ook niet helemaal brandschoon is, net als de havermoutpap, die ik vroeger moest eten.

Het is bij een date toch net als bij het eten: het grootste deel van je bord is gevuld met de pap, de krenten zijn bedoeld om die pap smakelijk te maken. Als ik aan deze maaltijd begint moet ik wel weten hoe die gaat vallen. Ik herinner mij een spreekwoord: Bitter in de mond – maakt het hart gezond. Wat minder aangenaam is, kan toch ook goed zijn. Helaas merk ik bij een afspraakje wel eens, dat het zoete, de leuke dingen waar ik door aangetrokken werd naderhand zwaar op de maag liggen. Wat voor maagzuurremmer is er dan in datingland om daar wat aan te doen? Ik weet het in elk geval niet…

Soms lees ik, dat iemand klaagt, dat deze datingsite als geheel een pan met pap is met maar weinig krenten voor hem of haar. Ik vraag mijzelf weer af, of ik wel de krent in de pap ben, waar anderen naar zoeken.. Maar dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. Al helemaal niet, of ik wel de speld in de hooiberg ben. Zoeken dus, dames…