Voorbij...
zaterdag 28 december 2019

Voorbij die tijd. Herinneringen. Vandaag is al niet meer morgen. Herinneringen van vandaag, of nog maar van gisteren, of van lang geleden, door de tijd ingekleurd, of niet, blijven mijn hele leven mij vergezellen. Iedere seconde, minuut, uren in de toekomst maak ik nieuwe momenten mee, die door het vlieden van de tijd, alweer snel tot het verleden behoren. Tijd die voorbij is en nooit meer terug zal komen. Ik stap over een aantal dagen weer over naar een nieuw begin, zoals dat ieder jaar weer zo uitgedrukt wordt.
Ieder jaar overschrijden we weer met zijn allen die denkbeeldige lijn van afsluiten en opnieuw beginnen. Althans zo lijkt het. In feite is het alleen maar de toekomst die ons bezighoudt. Altijd.! Op onverwachte momenten blijven de herinneringen uit het verleden deel uitmaken van onze toekomst, dat dan weer wel. Baseren we de toekomst op onze meegemaakte perioden, of laten we het los en laten we de nieuwgemaakte doelen, plannen toe, zonder de invloed van eerder meegemaakte belevenissen? Herinneringen moeten we koesteren, een veel gebruikte uitspraak. Ja, liefdevolle herinneringen, maar ook verdrietige momenten, die ook liefdevol kunnen zijn. Ongetwijfeld zijn er nare herinneringen, die we het liefst uit onze herinnering willen bannen.
Al met al zijn het ervaringen die mij, op mijn leeftijd, gemaakt hebben tot wat ik nu ben. Maar kan ik, nu ik uitzie naar een nieuwe relatie, mijn meegemaakte verleden loslaten en mijn verwachtingen zo bijstellen, dat ik een leven met een nieuwe partner voldoende kans kan geven? Tweeënveertig jaar huwelijk in goede harmonie, vlak je niet zomaar uit. Ik vind het lastig om bij mijzelf te bemerken, dat ik terug verlang naar die gevoelens. Ik zou met een lief diezelfde gevoelens weer willen herbeleven. Vooral die vertrouwdheid, verbondenheid weer willen ervaren. Mijn verstand zegt, dat het anders zal zijn, dat het best mooi kan zijn met een prachtig mens. Een relatie van twee jaar, enkele jaren geleden, heeft mij echter geleerd, dat het beeld wat ik voor ogen heb om dat te bereiken, tijd kost. Bovendien, door mijn al lange verleden, sta ik niet meer zo onbevangen in het leven, dan toen ik nog aan het begin stond van mijn toekomst. Wat natuurlijk ook van belang is, dat beiden de intentie moeten hebben de herinneringen op een goede manier bij elkaar te laten passen.
Doorheen de tijd van ons leven zijn er constant veranderingen. Technische ontwikkelingen op gebied van communicatie, waar we aan mee moeten doen, mee moeten zien te dealen, doen we dat niet, dan beperkt ons dat in de mogelijkheden. Vooruitgang in onderzoeken in de medische wereld. Het veranderen van het klimaat. Hoe vaak denken we niet terug aan de dikke zware dekens op ons bed, de kruik en de bevroren bloemen die de ramen versierden. Al die nieuwe ontwikkelingen hebben invloed hoe wij in het leven staan. We gaan vanzelf mee in de tijd. Herinneringen van vroeger, de jaren 60, de radio, de communicatie, het weer, medicijnen… Het was niet altijd slechter, maar de mens blijft zich steeds verder ontwikkelen en er komen steeds betere mogelijkheden. Toch blijf ik van mening, dat herinneringen van invloed zijn op wie wij nu zijn, ze onlosmakelijk in ons verbonden blijven in de vooruitgang van onze toekomst.
Ook ik ga mee met die vooruitgang, sta niet stil, maar mijn gevoelens zijn onveranderd, horen bij mij, die gaan niet voorbij aan de tijd. Misschien dat ik op mijn pad in het nieuwe jaar nog eens een pracht mens tegen kom en herinneringen en gevoelens kan gaan delen.
Voorbij de tijd…
in uren, maanden, dagen,
aaneengeregen tot een jaar
voorbij die tijd
van eens de goede voornemens
die aan het nieuwe jaar ten grondslag lagen,
maar al snel weer gingen vervagen.
Een nieuwe tijd…
in uren, dagen, maanden
aaneengeregen tot een jaar,
waarin ik herinneringen van reeds vervlogen dagen
wil delen
en nieuwe herinneringen maken,
maar vooral goede voornemens niet wil laten vervagen.
Het jaar tweeduizendtwintig staat klaar.
ik wens eenieder voor alle uren, dagen,
en maanden een heel gelukkig nieuwjaar.
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 3671 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique