Voorbij die tijd. Herinneringen. Vandaag is al niet meer morgen. Herinneringen van vandaag, of nog maar van gisteren, of van lang geleden, door de tijd ingekleurd, of niet, blijven mijn hele leven mij vergezellen. Iedere seconde, minuut, uren in de toekomst maak ik nieuwe momenten mee, die door het vlieden van de tijd, alweer snel tot het verleden behoren. Tijd die voorbij is en nooit meer terug zal komen. Ik stap over een aantal dagen weer over naar een nieuw begin, zoals dat ieder jaar weer zo uitgedrukt wordt.

Ieder jaar overschrijden we weer met zijn allen die denkbeeldige lijn van afsluiten en opnieuw beginnen. Althans zo lijkt het. In feite is het alleen maar de toekomst die ons bezighoudt. Altijd.! Op onverwachte momenten blijven de herinneringen uit het verleden deel uitmaken van onze toekomst, dat dan weer wel. Baseren we de toekomst op onze meegemaakte perioden, of laten we het los en laten we de nieuwgemaakte doelen, plannen toe, zonder de invloed van eerder meegemaakte belevenissen? Herinneringen moeten we koesteren, een veel gebruikte uitspraak. Ja, liefdevolle herinneringen, maar ook verdrietige momenten, die ook liefdevol kunnen zijn. Ongetwijfeld zijn er nare herinneringen, die we het liefst uit onze herinnering willen bannen.

Al met al zijn het ervaringen die mij, op mijn leeftijd, gemaakt hebben tot wat ik nu ben. Maar kan ik, nu ik uitzie naar een nieuwe relatie, mijn meegemaakte verleden loslaten en mijn verwachtingen zo bijstellen, dat ik een leven met een nieuwe partner voldoende kans kan geven? Tweeënveertig jaar huwelijk in goede harmonie, vlak je niet zomaar uit. Ik vind het lastig om bij mijzelf te bemerken, dat ik terug verlang naar die gevoelens. Ik zou met een lief diezelfde gevoelens weer willen herbeleven. Vooral die vertrouwdheid, verbondenheid weer willen ervaren. Mijn verstand zegt, dat het anders zal zijn, dat het best mooi kan zijn met een prachtig mens. Een relatie van twee jaar, enkele jaren geleden, heeft mij echter geleerd, dat het beeld wat ik voor ogen heb om dat te bereiken, tijd kost. Bovendien, door mijn al lange verleden, sta ik niet meer zo onbevangen in het leven, dan toen ik nog aan het begin stond van mijn toekomst. Wat natuurlijk ook van belang is, dat beiden de intentie moeten hebben de herinneringen op een goede manier bij elkaar te laten passen. 

Doorheen de tijd van ons leven zijn er constant veranderingen. Technische ontwikkelingen op gebied van communicatie, waar we aan mee moeten doen, mee moeten zien te dealen, doen we dat niet, dan beperkt ons dat in de mogelijkheden. Vooruitgang in onderzoeken in de medische wereld. Het veranderen van het klimaat. Hoe vaak denken we niet terug aan de dikke zware dekens op ons bed, de kruik en de bevroren bloemen die de ramen versierden. Al die nieuwe ontwikkelingen hebben invloed hoe wij in het leven staan. We gaan vanzelf mee in de tijd. Herinneringen van vroeger, de jaren 60, de radio, de communicatie, het weer, medicijnen… Het was niet altijd slechter, maar de mens blijft zich steeds verder ontwikkelen en er komen steeds betere mogelijkheden. Toch blijf ik van mening, dat herinneringen van invloed zijn op wie wij nu zijn, ze onlosmakelijk in ons verbonden blijven in de vooruitgang van onze toekomst.

Ook ik ga mee met die vooruitgang, sta niet stil, maar mijn gevoelens zijn onveranderd, horen bij mij, die gaan niet voorbij aan de tijd. Misschien dat ik op mijn pad in het nieuwe jaar nog eens een pracht mens tegen kom en herinneringen en gevoelens kan gaan delen.

Voorbij de tijd…
in uren, maanden, dagen,
aaneengeregen tot een jaar
voorbij die tijd
van eens de goede voornemens
die aan het nieuwe jaar ten grondslag lagen,
maar al snel weer gingen vervagen.

Een nieuwe tijd…
in uren, dagen, maanden
aaneengeregen tot een jaar,
waarin ik herinneringen van reeds vervlogen dagen
wil delen
en nieuwe herinneringen maken,
maar vooral goede voornemens niet wil laten vervagen.

Het jaar tweeduizendtwintig staat klaar.
ik wens eenieder voor alle uren, dagen,
en maanden een heel gelukkig nieuwjaar.

Liefs,

Monique