Mijn vriendschap met Charlotte dateerde van lang geleden. Voor die tijd had ik haar al een paar maal ontmoet vanuit mijn professie.
Ik vond haar toen een strenge twintig jaar oudere schooljuftype met stijve grijze krulletjes en een hoop wriemelende hondjes aan haar voeten. Niet erg interessant.
Tijdens een trainingsweek leerde ik een andere Charlotte kennen. Daar is onze vriendschap geboren, al weet je dat pas achteraf.Na een baarmoederverwijdering rouwde ze die week om haar nooitgeboren kinderen met een stil en puur verdriet.
Ze leefde mee met de andere deelnemers in wijze, korte zinnen, vaak wat hakkelend, altijd raak.
Ze kon genieten als een kind en het meest als een stoute kleine meid. Dan sprankelde ze van guitigheid en giechellust en stak ze iedereen aan.
Charlotte had twee kanten, net als de meesten van ons, die moeilijk samen in balans te krijgen waren.
De vrije, onafhankelijke, sterke vrouw en de vrouw die op zoek ging naar een guru om zich aan over te geven en aan toe te vertrouwen.

De vrije, feministische vrouw met een eigen praktijk en vriendenkring en de Charlotte die depressieve middagen en avonden kende, zich opsloot en te diep in het glaasje keek.

'Je wilt niet weten hoe vaak ik een telefonische hulpdienst heb gebeld’,
vertrouwde ze me later eens toe.
‘Gewoon om te vertellen hoe alleen ik me voelde.’

De vrije en ongebonden Charlotte , trouw aan die éne, onbereikbare grote liefde. Maar toen deze zich twintig jaar later meldde, kon en wilde ze haar zelfstandige leventje niet opgeven. Het werd een latrelatie. Ze zou niet uit plicht voor hem gaan zorgen als hij ziek werd, waarschuwde ze hem. Dat vond hij pijnlijk. Jaren later kreeg hij kanker. Ze ging meteen een jaar bij hem inwonen en zorgde voor hem tot aan zijn dood.

Charlotte wilde een integer mens zijn. Dat betekende voor haar ook het delen van haar rijkdom.
Ik vond het schokkend en leerzaam te zien hoe snel en vaak mensen daar misbruik van maakten.
Een jong stel dat met haar bevriend werd, kreeg een baby. Alle grootouders waren overleden. Of Charlotte oma wilde zijn? Dat vond ze een eer en een grote verantwoordelijkheid, ze dacht erover na en stemde toe. Een keer per week ging ze langs, zo nu en dan met een kadootje, om een band met het kindje op te bouwen.

Op een gegeven moment werd haar te verstaan gegeven dat bij het omaschap wel een spaarbankboekje hoorde. Einde van haar oma zijn. Ik weet niet wie dit pijnlijker heeft gevonden, Charlotte of ik.
Ze voelde een sterke drang zich innerlijk te ontwikkelen en volgde daartoe vele trainingen en workshops. Vaak belde ze me erna op. Verrukt vertelde ze dat ze weer iets onaangenaams of pijnlijks over zichzelf had ontdekt.

‘Is dat niet geweldig?’, riep ze dan uit.
‘Nu kan ik er wat aan gaan doen!’
Euforisch hing ze op en liet mij verbijsterd achter. Ik kende niemand anders die er blij van werd geconfronteerd te worden met eigen vervelende kanten.
De eerste jaren in het verpleeghuis zei Charlotte regelmatig: ‘waarom mag ik nog niet dood? Wat moet ik hier op aarde nog?’
Spontaan reageerde mijn dochter op een keer: ‘Charlotte, misschien leef je niet meer om er zelf nog wijzer van te worden, maar ben je een lichtje voor anderen’.
Hier sloot ik mij volledig bij aan. Ze werd daar dan ook op handen gedragen.
Lieve Charlotte, ik maak een eerbiedige buiging voor je.

Clarissa

Naam wegens privacy redenen gewijzigd