Het pijnboompittensyndroom
zaterdag 11 januari 2020

De geschifte psychotherapeut uit de Netflix-serie ´Lucifer´ heeft een lamp op haar ronde tafel staan, een lamp die met een luidruchtige schakelaar aan en uit te knippen is. Ze kon hem (de lamp) dus hoorbaar woedend uitknippen toen haar cliënt Lucifer, zonder zijn gebruikelijke betaling in de vorm van seksuele diensten, vertrok. Hij (die lamp) ziet er trouwens uit als een broertje van de lamp die naast mijn ronde tafel op de grond staat. Die heeft ook zo´n luidruchtige schakelaar. Waar een vrouw zich al niet verbonden mee kan voelen, zo ´s avonds alleen op de bank.
¨Het is 2020,¨ zei de man naast me. Waarmee hij bedoelde: In 2020 kan een vrouw langs de pisbakken naar het enige niet-bezette toilet van een strandtent lopen. De man van 2020 vindt dat namelijk goed. Nu had deze man eerder die dag voorgesteld om van banaan te ruilen omdat hij de mijne mooier vond, maar helemaal ontoerekeningsvatbaar leek hij mij niet. Ik liep dus langs de pisbakken naar het toilet en even later weer terug. Er stond niemand. Wat niet wegneemt dat het 2020 is, en dat het blijkbaar de hoogste tijd is om nieuwe inzichten in het fenomeen man te verwerven. En in het fenomeen fysiek contact: bij minder dan vier knuffels per dag schijnt de mens niet te kunnen overleven. Het eerste artikel hierover legde ik nog schouderophalend naast mij neer: het ging immers vergezeld van interviews met professionele knuffelaars. Maar dan post mijn favoriete filosoof Alain de Botton een schilderij van Sandro Botticelli op facebook, met een prachtige tekst over het cruciale belang van elkaar omhelzen. Op het schilderij staat een engel die een sterveling in een omhelzing troost biedt voor zijn smartelijke bestaan - wat mij terugbrengt bij de vleugel-littekens op de rug van Lucifer. Veiliger dan te moeten bekennen dat ik een welhaast fysieke afkeer heb van het woord ´knuffelen´ in een profiel... Vooruit dan maar, vooruit dan maar, ik neem mij voor in dit nieuwe jaar te werken aan een herwaardering van de knuffelaar. Zoals ik mij heb voorgenomen de raad van The School of Life op te volgen en vaker problemen te veroorzaken. Wat ongenoegen en woede betreft, volg ik nogal eens een strategie die ik 'het pijnboompittensyndroom' ben gaan noemen: het eten van slechte pijnboompitten geeft na een paar dagen een bittere, metaalachtige smaak in de mond die wekenlang kan blijven hangen. Het slechte onmiddellijk herkennen en het uitspugen, zo zou ik willen leven. Niet afwachten of ik het vanzelf zal vergeten, geen vergoelijkende argumenten aanvoeren voor de veroorzaker van mijn ongenoegen, nooit meer de bitterheid in mijn ziel wegspoelen met meditatie, drie afleveringen Lucifer of pure chocolade.
Ik stond een onschuldige glutenvrije linzenburger te bakken, toen over mijn linkerschouder een zwarte kat m´n keuken binnensloop. Ik kijk geschrokken om. De gieter staat waar hij altijd staat, op de vensterbank. Klont zwart plastic met schenktuit. Lucifer? Welnee, ik amuseer mij met hem. Een restantje wandeling met hoofdlampjes door een pikdonker bos? Vast niet, daar was geen angst, alleen saamhorigheid en de hoop dat de boswachter coulant zou zijn. Quasi-hallucinaties van een vrouw alleen met teveel fantasie? Daar zit wat in. Overigens, volgens de Franse filosoof Albert Camus is de mens is het enige wezen dat weigert te zijn wat het is. Dat de strijd aangaat met zichzelf.
In een facebookpost van The School of Life las ik trouwens een werkelijk schitterende nieuwjaarswens:
´Voor 2020 wensen we je: meer luiheid, meer ongemakkelijke momenten, wat meer egoïsme, wat minder optimisme, meer mislukkingen. Op een middelmatig jaar!´
geplaatst door RodeJas - 3749 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique