Lange lichaamsdelen

Hoe lang zal het nog zal duren dat er vrijwilligers van een of andere liefdadigheidsorganisatie aan de deur staan om naar mijn status te informeren? Of ik misschien eenzaam ben, als alleenstaande oudere man, nu tiijdens de donkere dagen rond Kerst? En dat ze mij vriendelijk en welgemeend zullen wijzen op de wekelijkse kaartspelavond, de schaakclub, de schilderklas of anders de gezamenlijke maaltijd in het buurthuis? Niet dat ik daar iets op tegen heb hoor, ieder zijn ding en ik juich het alleen maar toe als mensen elkaar daarin vinden. Het punt is dat ik graag vanuit interesse aan een activiteit wil deelnemen, niet om eenzaamheid te bestrijden. Dus in die zin ben ik blij dat ik mijn eigen gang kan gaan en hopelijk blijft dat zo. Maar wie weet zoek ik nog wel een keer aanlsluiting bij een leesclub, of ik begin er zelf een.

Nee, meer dan een bescheiden winterdipje heb ik niet te duchten. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een paar lieve mensen die om mij geven, bij wie ik mij geborgen kan voelen ook al lopen we de deur bij elkaar niet plat. En een netwerk dat weliswaar afbrokkelt maar voorlopig nog wel perspectief biedt. Natuurlijk zijn er momenten dat ik een partner mis, dat ik bijvoorbeeld een receptie maar oversla omdat ik geen zin heb om er in mijn eentje naar toe te gaan. Maar zolang er fijne ontmoetingen zijn om naar uit te kijken hoor je mij niet klagen. Er zijn genoeg aanknopingspunten om een zinvol en expressief leven te leiden, ook en misschien wel juist als je alleenstaand bent. Je moet er wat harder voor werken, denk ik, want een aantal dingen zijn een stuk minder vanzelfsprekend. Daar krijg ik dan wel weer verrassende of leerzame ervaringen voor terug.

Ik begrijp natuurlijk wel dat allenigheid best moeilijk kan zijn voor mensen die betere tijden hebben gekend, toen hun geliefde partner er nog was, of toen de kinderen, nu uitgevlogen, nog geen eigen nest hadden. Toen de toekomst nog in kannen en kruiken leek te zijn. Herinneringen kunnen een mens behoorljjk parten spelen op zulke momenten waarop familie en samenzijn centraal staan. Ik ben ook wel eens alleen rond de feestdagen en ook al heb ik heb er niet heel veel last van, ik ontkom toch niet helemaal aan het dubbele gevoel van het had ook anders kunnen zijn...
.
Dit jaar ben ik uitgenodigd voor een kerstdiner bij vrienden. Dat zou ik niet zo gauw doen, omdat ik vind dat kerst toch vooral een familiefeest is. Maar ik ben deze keer omgepraat en mijn zoon gaat ook mee dus dan mag het. Ongetwijfeld zal de gastvrouw zich veel moeite getroosten om er een memorabele avond van te maken, met heerlijk eten, geserveerd met het mooiste servies. Ik zal mij uitputten in dankbaarheid voor zoveel weelde. En de gastheer zal mij verzekeren dat het geen gewoonte is om er zo’n werk van te maken, dat ze in het dagelijkse leven ook van doe-maar-gewoon zijn, dat het dat het mooie porcelein maar hoogst zelden op tafel komt. Alleen met kerst.

In de jaren ’50 en ’60 van de twintigste eeuw vormde deze zin het begin van het afsluitende lied van de jaarlijkse oudejaarsconference van Wim Kan. Door zijn fabuleuze vermogen om heel goed en integer in te spelen op de actualiteit, door zijn milde humor en door zijn persoonlijkheid is Wim naar mijn mening een van de beste conferenciers van ons land, zo niet de beste.

In de tijd van de oudejaarsconferences van Wim zaten mijn vader, mijn moeder en mijn zusje altijd bij de radio (we hadden toen nog geen tv). De “Oh ja” kreten waren niet van de lucht. Als de conference uitgezonden werd zaten ook veel politici gespitst te luisteren, er wordt beweerd, dat zij het vreselijk vonden, als zij ontbraken in de teksten van Wim. Wim en zijn echtgenote Corry Vonk hebben veel prachtige stukjes cabaret nagelaten. De titel van deze blog is een vraag, die verschillend geïnterpreteerd kan worden.

Als ik het algemeen houd, dus in de “we” (waar gaan we naar toe) - vorm kan ik mij niet onttrekken aan de onzekere tijden en verwachtingen. Ik wil niet somberen, maar als ik het nieuws volg wordt er voor 2026 weinig positiefs verwacht. Mag ik daarnaast en vooral kijken naar wat een ieder van ons voor hem of haar in ons persoonlijk leven verwacht? Heb ik / heb jij een doel voor ogen? Staat er op de kalender of in de agenda van volgend jaar al iets met stip genoteerd? Of laat ik het maar gebeuren, over mij heen komen?

Er zijn ijkpunten, die een vaste plek op de kalender hebben: De verjaardagen, een geplande verbouwing, voor sommigen een vaste oppasdag, voor diegenen, die nog in het betaalde arbeidsproces verkeren de dagen, waarop zij vrij zijn. Anderen hebben al een dag aangestipt waarop hun zoon of dochter gaat trouwen of de dag, waarop hun dochter of schoondochter uitgerekend is. Of een heel mooi concert, waarvoor ik al maanden geleden een kaartje heb bemachtigd.

Veel toch wel belangrijke gebeurtenissen kunnen wij – kan ik niet van tevoren aanstrepen op de kalender. Als ik hoop iemand te ontmoeten met wie ik de rest van mijn leven samen kan zijn, dan is er geen datum ergens in het jaar bekend. Als anderzijds mijn relatie op de klippen dreigt te lopen, dan weet ik niet of en zo ja wanneer dat speelt. Hoop op en uitkomst van wat ik verwacht, die twee aspecten corresponderen meestal niet met elkaar.

Het refrein van het lied van Wim Kan speelt nu wel door mijn hoofd. Met het gevaar, dat dit voor een stukje onzekerheid zorgt. Zou het helpen als ik op mijn agenda eens probeer positieve dingen neer te schrijven? Het plan voor een of twee bijzondere vakanties. Nadat ik de evenementenagenda’s heb afgestruind, even vermelden wat er gaat komen en dan zodra het kan kaartjes bestellen?

Er is ook nog iets als goede voornemens. Als ik het afgelopen jaar de revue laat passeren moet ik tot mijn schaamte bekennen, dat ik vaak de plank heb misgeslagen, fouten heb gemaakt, die ik voor een groot deel had kunnen voorkomen. Jammer, dat ik die blunders niet ergens heb opgeslagen. Gelukkig waren er ook geslaagde zaken in 2025.

Ik wens iedereen een mooi, verrassend en positief 2026 toe!

Gompie, ik ben helemaal enthousiast!
Ik kom net uit een webinar met John Gray –ja die auteur van Mars & Venus- en wat ik daar weer door geleerd heb!
Al jaren ben ik bezig met leren over het mannelijke & vrouwelijke, hoe dat onderling relateert.
Ik heb er echt tig boeken over gelezen, o.a. van John Gray, van de bieb, van een Jungiaanse psychologe. Daarbij dan nog de expertise van allerlei dating coaches, mijn eigen ervaringen én ervaringen als coach van vrouwen.
Het was een beetje ingezakt, maar nu is het vuurtje er weer.

Waar ik nu over gehoord heb, raakt aan wat ik zelf al jaren zie.
Het oude rolmodel van man & vrouw past niet meer. Bepaalde dingen blijven nog wel hetzelfde, maar doordat m.n. de rol van vrouwen zo anders is geworden, is er een flinke verschuiving gekomen.
Wat ik dan niet wist was hoe verstrekkend de gevolgen daarvan waren.

Kort door de bocht hebben vrouwen hoog testosteron en laag oestrogeen als ze veel in haar mannelijke energie moet gaan. Bijvoorbeeld om te werken, resultaat te behalen enzovoorts.
Voor de vrouwelijke hersenen is hoog testosteron een stress signaal.
Zonder daar al te diep op in te gaan, komt het er op neer dat je dan te ver uit je normale staat van zijn bent, daardoor ook niet meer open en ontvankelijk kunt zijn én ook niet verliefd kunt worden?!!!
Niet verliefd kunnen worden? Holy moly!
Ergens wel logisch. Het is tenslotte een kwestie van chemische stofjes.

Eenzelfde soort iets gebeurt er met menopausale vrouwen, wederom bij gebrek aan oestrogeen. Ze hebben alleen nog een beetje ‘noodgeval’ versie oestrogeen, maar die creëert ook stress. Het geeft een vrouw niet wat ze echt nodig heeft.

Wat je (ook dan) krijgt, is dat ze harder worden. Ze hebben niemand nodig, kunnen het allemaal zelf wel, en hebben ook geen man nodig. Ook dan dus niet meer open en ontvankelijk.
Vanuit die hormonale staat, kun je ook niet verliefd worden.

Ik vind dat heel herkenbaar, heb dat bij meerdere vrouwen gezien en me er echt over verbaasd. Ik snapte het niet. Ze waren net mannen in een vrouwenlichaam. Ze kleedden zich wel super vrouwelijk maar hun kapsel deed daar weer niet in mee.
Allemaal single, wel druk zoekend naar een partner. Die ze niet konden vinden.
Eentje zei letterlijk dat ze niemand nodig had, dat ze het zelf allemaal wel kon. Ze was toen een schutting en een hondenhok aan het bouwen. En mega trots erop.
Helemaal prima, ik kan op zich ook veel. Maar blij word ik er niet van. Als ik dergelijke dingen moet doen, loop ik te mopperen en valt er geregeld ook het F woord.

Je kunt natuurlijk zeggen, “Kan mij dat schelen! Ik voel me goed!”
Top. Iedereen maakt zijn eigen keuzes.
Maar ik wil wél kunnen verliefd worden. Niet dat geblokkeerd hebben door (gebrek aan) hormonen.
En ook een gezonde en fijne relatie kunnen hebben.

Het nadeel als je zelf niet in je vrouwelijke kant zit, een man niet in zijn mannelijke kant kan zitten.
Bij hem daalt dan zijn testosteron en stijgt zijn oestrogeen.
Et voila, je hebt een man die niet veel meer doet. Die passief actief is. Beetje op de bank hangt met de remote of zoiets. Het ontmant hem feitelijk.
Een man wordt er blij -en ontstresst- als hij wat voor anderen en/of zijn meisje kan doen. Daar stijgt zijn mannelijk hormoon van en voelt hij zich goed.
Als dat gewaardeerd wordt, gaat het nog meer omhoog.
Daardoor gaat bij de vrouw haar vrouwelijk hormoon omhoog en voelt zij zich ook on top of the world!
Andersom werkt dat ook, het is een wisselwerking.
Dan kun je een goede relatie hebben.

Wat een ingrijpende gevolgen heeft toch de hele emancipatie gehad. Die was/is absoluut broodnodig, maar al dat bovenstaande –wat een tipje van de ijsberg is- is verrekte onhandig!
Geen wonder dat er zoveel singles zijn die maar niemand kunnen vinden! Terwijl we allemaal wél die liefde zoeken, weer verliefd willen zijn.

Bij mij is er ook wel wat veranderd sinds de menopause.
Ik was druk met cursussen geven. Dat vervulde me, maakte me blij!
Maar ja, de menopause kwam, héél abrupt, en al snel had ik er finaal geen zin meer in. Ik voelde me afgevlakter. Mijn inspiratie was weg.

Als je met zo’n vibe zou gaan daten, kun je feitelijk al zeker ervan zijn dat er niets van komt.
Je kunt het denk ik vergelijken met op lekke banden 500 kilometer gaan fietsen. Dat gaat hem ook niet worden.

Ik ben dan ook heel blij dat ik met hormoontherapie ben begonnen. Heel veel is al lang terug naar normaal. Ik ben er nog niet helemaal, maar dat komt wel.
Inspiratie en passie leven meer en meer op.
Pas geleden stond ik ineens in vuur en vlam door iets wat me duidelijk maakte wat voor man ik nodig heb om vervuld te zijn. Het was meer 'bevestiging van', maar alsnog heel fijn.
En nu is er de zin om dit onderwerp weer op te pakken.

Het boek waarin dit alles helemaal uitgelegd wordt, heb ik gekocht.
Ik heb er zin in. En hopelijk gaat dat boek me ook helpen om nog verder te komen.
Vrouw zijn anno nu, maar één die wél verliefd kan worden!
Ik wil die heerlijke vlinders voelen.
En die ene leuke man vinden. Of hij mij…