Vriendschap of relatie ?
donderdag 13 december 2018

Je hoort vaak van mensen dat hun uiteindelijke nieuwe partner niet iemand van een datingsite is geworden, maar een oude vriend(in) van vroeger. Ik probeer me dat voor te stellen. Ja, natuurlijk, je kent elkaars kennissenkring, familie, je komt vaak uit hetzelfde mllieu. Daar is veel voor te zeggen. Maar wanneer sloeg de vonk dan over? Of was de jeugdige passie weg en was het gewoon fijn om een vertrouwd iemand om je heen te hebben? Zo ken ik een aantrekkelijke man van mijn eigen leeftijd, die jarenlang de vriend was van een oudere vriendin van mij. Hun liefdeskaarsje was uitgegaan en mijn vriendschap met haar was ook overgeraakt. Hij en ik hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden, dus bleven wij met verjaardags- en kerstkaarten contact met elkaar houden. Na verloop van tijd kreeg hij een nieuwe vriendin, maar we bleven toch contact houden.
Toen hij na enkele jaren opnieuw vrijgezel werd, stelde ik voor om in de zomer af en toe samen te gaan fietsen of met erg warm weer een dagje strand te pakken. Ik woon in een mooie omgeving en heb hem die in etappes helemaal laten zien. Daardoor leerden we elkaar steeds beter kennen, omdat we nu vaker in elkaars gezelschap waren. Toch waren we allebei bang dat onze vriendschap kapot zou gaan als het meer zou worden en het niet goed zou gaan. Dus draaiden we wel om elkaar heen, maar we durfden de stap naar een relatie niet te maken. Hij was intussen lid geworden van een datingsite en hij wist dat ik lid was van 50Plus. We konden allebei de speld in de hooiberg maar niet vinden en kwamen tot de conclusie dat wij samen meer interesses gemeen hadden dan "onze" dates. We begonnen elkaar ook steeds leuker te vinden en meer te waarderen. Dus gingen we voorzichtig onderzoeken of er misschien meer in zat. Hij kwam nu, zonder ergens buitenshuis af te spreken, ook gewoon bij mij thuis.
Na enige tijd begon het bij mij te knagen dat ik niet alleen altijd het initiatief moest nemen voor alle uitjes die we ondernamen, maar ook dat ik nooit eens bij hem thuis werd uitgenodigd, want hij was altijd mij bij te gast. Oke, hij nam weleens een fles wijn, gebakjes, of een klein kado voor me mee, maar hij zat bij mij van's morgens koffietijd tot laat in de avond en ik verschafte de lunch, de aangeklede borrel en het avondeten. Hij ging pas weg als ik hem een hint gaf, dat ik het erg gezellig had gevonden, maar dat het echt tijd werd om eens huiswaarts te gaan. Langzamerhand besefte ik dat zijn ex-vriendinnen hier waarschijnlijk ook tegenaan waren gelopen, maar dat ze dat een hele tijd hadden geaccepteerd, omdat hij zo gezellig was. Waar liepen jouw relaties eigenlijk stuk op? vroeg ik."Tja, mijn makke is, dat ik een beperkte houdbaarheidsdatum heb" zei hij, en even later zei hij ook "ik hou er misschien teveel van om bij iedereen te komen aanzitten". Ik heb hem toen maar even wakker geschud. "Moet je eens goed luisteren vriend, zei ik, ik ben niet het meisje van het entertainment, die de taak heeft om jou te vermaken. Verder ben ik graag gastvrij, maar ik ben geen goedkoop aanschuifadres. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat we met weegschaaltjes aan de gang gaan, maar dit is behoorlijk eenrichtingsverkeer, vind je zelf ook niet"? Het was even akelig stil. Toen gaf hij schoorvoetend toe, dat hij meestal oudere vriendinnen had gehad, omdat die voor hem zorgden en ook de gezamenlijke uitstapjes bedachten. Dat ik, die even oud was als hij, dat ook voor hem deed, vond hij geweldig! Maar hij zag nu toch wel in dat ik er anders over dacht en dat dit gedrag van hem niet bij mij in de smaak viel. Misschien is het beter voor de vriendschap als we, zoals we eerst deden, gewoon weer buitenshuis gaan afspreken, zei ik voorzichtig. Na dit gesprek deed ik expres geen poging om iets af te spreken, want ik wilde eens kijken wat hij ging doen. Zoals hij gewend was, wachtte hij af. Hij wist niets te verzinnen, deed daar ook geen moeite voor, dus er gebeurde niks. Wat was ik blij dat het nog geen relatie was geworden, het heeft onze vriendschapsband gered.
Doordat hij niet meer bij mij thuis komt, is het contact wel een stuk minder geworden, want buitenshuis spreken we nu niet meer af. We bellen elkaar af en toe nog wel eens op om even bij te praten. Onze vriendschap is daardoor wel op een laag pitje geraakt en heeft helaas niet meer de spontaniteit en gezelligheid die we in die mooie zomer hadden. Ik heb hiervan geleerd, dat je een goede vriendschap moet laten zoals het is en niet moet gaan onderzoeken. Als je echt verliefd op elkaar wordt, is het uiteraard een heel ander verhaal, dan wordt het vanzelf wel een relatie.
geplaatst door sixty - 4048 keer gelezen
Vorige berichten
Prooi
Wil je nog een glaasje, vroeg ze me na het Sint-Jansfeest, ook bekend als de midzomerwende die niet alleen, maar zeker in het zuiden uitgebreid wordt gevierd.
Zoals elk jaar werden de feestelijkheden op het plein in de kleine buurtschap waar de camping is gelegen ’s avonds laat afgesloten met het vuurwerk. Dat is altijd dringen, want vanaf de derde rij is er behalve rook weinig te zien. Onbedoeld kwam ik naast een vrouw te staan. We raakten elkaar niet, maar ik stond voldoende dichtbij om haar lichaamswarmte te voelen en een zweem van haar friszoete parfum te vangen. Zou ze alleen zijn? Ik ben echt niet voortdurend op jacht, integendeel, helemaal niet meer en ik heb sowieso altijd weinig affiniteit gehad met dat jagersyndroom waar we sinds het Stenen Tijdperk mee opgezadeld zitten. Maar toch, eenmaal in deze positie diende de vraag zich als vanzelf aan. En het was tenslotte zomer in het zuiden. Context bepaalt veel, zo niet alles.
We raakten aan de praat en na enkele minuten wist ik dat ze gescheiden was en nu voor het eerst samen met haar twee tienerdochters weer op vakantie was. Tijdens de finale van het vuurwerk, twee aarzelende fonteinen die meer naar voren dan omhoog spoten, bracht ze haar mond dicht bij mijn oor en zei: ‘Heb je zin om nog een glas wijn te komen drinken als het vuurwerk is afgelopen?’ Op de terugweg gaf ze me een arm. Hoe moeilijk kan dat jagen trouwens zijn, dacht ik nog, vlak voordat ik besefte dat ik waarschijnlijk de prooi was.
Vriendschap of relatie
Bij het invullen van je profiel komt er een vraag met 3 keuze-mogelijkheden : 1) relatie,2) vriendschap, 3) maakt niet uit. Hoezo maakt niet uit? Ik zie wel degelijk verschil in het hebben van een relatie of vriendschap. Bij een relatie draait het toch vooral om die ene, waarmee ik graag een toekomst wil opbouwen, hopelijk ook oud mee kan worden. Bij vriendschap blijft dat nog altijd maar de vraag. Goede vrienden hebben veel 50plusleden soms allang. Tenslotte hebben we al een heel leven achter de rug voor je lid werd van deze datingsite.
Bij oude vriendschappen zijn ook wel degelijk verschillen te noteren. Er zijn allemansvrienden, die makkelijk nieuwe vrienden maken omdat dat ze van nature heel lief zijn en zich makkelijk aanpassen aan anderen. Dat geeft ze een goed imago, want ze weten zich overal gunstig te presenteren. Maar het zijn vaak versnipperde vriendschappen, ze hebben voor alles wat ze willen ondernemen wel een passende vriend(in). Vaak zelfs meerderen voor dezelfde activiteit. Is altijd makkelijk als degene aan wie je het eerst gevraagd had om mee te gaan niet kan. Er kleeft ook een gevaar aan : als ze iemand vinden waarmee ze het gezelliger of leuker vinden dan met jou, zal de vriendschap op een gegeven moment ophouden. Ze vragen jou bijna nooit meer en als jij iets voorstelt komt het hem/haar niet uit. De vriendschap was toch te oppervlakkig en bloedt dan dood . Een beetje vergelijkbaar met clubvriendschappen, als je van de (sport)club afgaat, zal het contact vaak gaan verwateren, want anderen nemen dan jouw plaats in.
Je kan ook eigenzinnige vrienden hebben. Deze mensen zijn gewoon zichzelf, ze doen zich ook niet anders voor. Ze hebben meestal minder vrienden, waar ze heel veel mee delen. Dit kunnen zelfs levenslange vriendschappen zijn, want ze blijven trouw contact met je houden. Doordat hij/zij veel van je weet, is die vriendschap dan ook erg diep. Dit kan een probleem worden als de partner voor zo'n hartsvriend(in) met pensioen gaat en alle dagen thuis komt. Ik heb meegemaakt dat hij die trouwe single vriendin van zijn vrouw opeens niet meer zo geslaagd vond. Bij hun vriendschap met andere echtparen was er immers ook veel tijd en aandacht voor hem. Dan ligt de bal bij zijn vrouw hoe zij hier mee om wenst te gaan. Het hemd is meestal nader dan de rok, dus het komt hard aan als zo'n hechte, jarenlange vriendschap opeens een stuk minder gaat worden, op den duur zelfs kan gaan verwateren.
Dit probleem kan zich ook voordoen bij een single m/vr die een nieuwe geliefde vindt op oudere leeftijd. Het is dan nog maar helemaal de vraag hoeveel tijd je vriend/in gaat doorbrengen met oude vrienden. Zeker in het begin kan je zo iemand beter met rust laten en hopen wanneer de 1e verliefdheid voorbij is, de hechte vriendschap vanzelf weer opbloeit. Daarbij is het van groot belang dat die nieuwe liefde niet jaloers wordt op die goede vriend/in van jou, zeker als die ook nog eens van de andere sekse is ....
Verstrooid, vergeten, dement en dan?
Het geheugen, dat voor iedereen van enorm belang is, laat mij en vermoedelijk iedereen die wat ouder is wel eens in de steek. Het is enerzijds vervelend, dat ik niet zonder hulpmiddelen of noem het foefjes afspraken kan nakom, ik merk het evenwel ook bij jongere mensen. Bij veel gezinnen hangt aan een keukenwand een bord met briefjes waarop met datum en soms tijd staat wie wat moet doen. Op het toilet hangt een verjaardagskalender. Tot nu toe heb ik mij niet laten verleiden om mijn naam te schrijven bij de datum, waarop ik zelf jarig ben.
De hulpmiddelen om mij ergens op te attenderen zijn veel geavanceerder geworden. Er zijn programma’s op een smartphone die een waarschuwingssignaal laten horen. Ik beperk mij tot een tekstprogramma met afspraken en dingen die gedaan moeten worden, een things-to-do lijstje in mijn pc.
Onlangs was ik wederom in Amsterdam bij een dansevent; ik zwierde met een aardige dame die na een paar dansjes opeens verdwenen was. Een kwartier later betrad ze weer de dansruimte, maar al heel snel daarna nam ze weer de benen naar elders. Een half uur later kwam ze opnieuw op de proppen. Ik vroeg haar, waarom ze opeens weg was gegaan. Wat bleek? Zij, zelf 68 jaartjes oud was met haar moeder van 92 gekomen, en die was helemaal overstuur omdat ze haar mobiel kwijt dan wel vergeten was. Dochterlief spoedde zich naar haar eigen woning en de woning van moeder en kwam tot opluchting van moeder met het mobieltje aanzetten.
Diezelfde avond besloot ik een echtpaar in het Gooi eens te bellen. Ik schrok toen ik hem sprak. Ik ken hen allebei al meer dan 50 jaar, over twee jaar willen zij hun gouden bruiloft vieren; ik was er getuige van, toen zij elkaar ontmoet hebben, toen ik met hem naar een dansgelegenheid in Amsterdam ging. Hij vertelde mij, dat ze op doordeweekse dagen uit elkaar zijn, en dat ze alleen in het weekend samen zijn. Zijn vrouw verblijft nu van maandag tot en met vrijdag in een zorginstelling op een gesloten afdeling, wel in dezelfde stad, omdat zij lijdt aan dementie. Op zaterdag en soms al op vrijdagavond haalt hij haar op zodat ze het weekend samen thuis kunnen zijn. Als klap op de vuurpijl verraste een predikant mij de volgende ochtend op een preek over het geheugen van de geest.
Dit alles zette mij aan het nadenken over het belang van een goed geheugen, een heldere geest. Ook ik ben dus voor belangrijke zaken een beetje afhankelijk van mijn agenda. En het lukt mij tot nu toe redelijk om gemaakte afspraken te realiseren. In de twee situaties die ik hierboven beschreef beschikt de persoon, die een verminderde geheugenfunctie heeft over een vangnet in de vorm van een familielid of zelfs een partner. Uit mijn nabije omgeving ken ik nog zo’n stel, waar nu de man dementeert en zijn vrouw hem begeleidt. Die begeleiding valt niet mee. Soms geeft een partner die dement is tegengas als hij / zij geholpen wordt. Er vallen wel eens van weerskanten harde woorden. Dementie raakt de kern van wie iemand is. Hoe moeilijk is het vaak om contact te krijgen met iemand die dementeert!
Als je als single op “latere” leeftijd opnieuw iemand ontmoet en er is een klik, dan weet je nooit van te voren, hoe de relatie zich zal ontwikkelen en al helemaal niet wanneer een van beiden gaat kwakkelen. Ik ken ook een stel, waarvan de vrouwelijke helft vooraf wist dat haar partner lichamelijke klachten had. Hij was altijd heel helder van geest, dat trok haar in hem aan en ze zijn na een paar jaar verkering getrouwd. Maar hoe gaat dat met stellen die elkaar na een eerdere relatie ontmoeten en waarbij een van beiden met geheugenverlies of zelfs met dementie te maken krijgt? Waar er sprake is van echte liefde wordt er wel een oplossing gevonden. Het valt evenwel niet mee… Hoe ga je zelf om met geheugenverlies en wat heeft het voor impact op je omgeving?