Daten en Marktplaats.nl
woensdag 16 oktober 2019

Het is een positieve ontwikkeling van ons koopgedrag, dat we niet altijd automatisch iets aanschaffen wat spiksplinternieuw via de winkel uit de fabriek rolt. Waar vroeger tweedehands spullen vooral op rommelmarkten werden aangeboden zijn er al heel wat jaren ook leuke winkels, waar je voor een prikje ook kwalitatief goede gebruikte dingen kunt kopen.
Kleding, gebruiksvoorwerpen, meubilair. Er is veel keuze, bijkomend plusje is dat je tijdens je zoektocht naar dat, wat je wilt hebben ook andere dingen tegenkomt. Vaak is er in zo’n winkel een gezellige koffiecorner, die eveneens voor een leuk prijsje koffie met gebak op de kaart heeft staan. Onlangs ben ik daar twee keer geweest omdat de inhoud van mijn klerenkast aan vernieuwing toe was; een keer ben ik er prima geslaagd.
Een andere mogelijkheid is natuurlijk het vanuit je luie stoel nalopen van aanbiedingen van gebruikte zaken op het internet. Marktplaats is nog steeds koploper. Evenzeer schaffen mensen natuurlijk op internet nieuwe artikelen aan, die door een legertje van bezorgers bij de kopers thuis afgeleverd worden. Tenminste, zo zou het idealiter moeten werken. Velen, voor wie de pakjes bestemd zijn geven geen gehoor als er aangebeld wordt. Alternatief is aflevering op een afhaaladres bij een winkel in de buurt of bij de buren. In mijn dagblad las ik een artikel over een vrouw, die zich terecht er over beklaagde, dat zij overstelpt werd met pakjes, bestemd voor mensen uit haar straat. Om zoiets te voorkomen zijn er stickers op de deur, die aangeven dat je hier niet van gediend bent. Aan de andere kans is het ook prettig een goede verstandhouding met je buren vast te houden door pakjes voor hen aan te nemen…
Wat is nu de overeenkomst tussen een site als Marktplaats.nl en een datingsite?
Beide sites plaatsen “advertenties” met een aanbod van iets, wat meestal niet geheel nieuw is. Je weet niet welke geschiedenis er schuil gaat achter dat wat er op de site staat; tenminste, je moet geloven of datgene waar is wat je leest. Er hangt altijd als je ingaat op zo’n “advertentie” een prijskaartje aan, direct (bij Marktplaats.nl) of indirect (bij een datingsite). Je kunt het schip in gaan bij een miskoop, je moet maar afwachten of het geleverd wordt; of je kunt letterlijk bij een datingsite “de boot ingaan” (dat kan dan weer positief uitpakken..). Waar je bij Marktplaats.nl altijd moet afvragen, of de kwaliteit van het gebodene goed is zul je bij een datingsite kritisch moeten zijn, vooral voor wat betreft leeftijd en de foto’s…
Toegegeven, er zijn ook datingsites (vooral voor jongeren) waarbij de deelnemers nog een beetje “groen” zijn, de praktijk wijst uit dat de meeste deelnemers van datingsites al relaties achter de rug hebben, die ontstaan zijn door min of meer spontane ontmoetingen.
Zowel bij Marktplaats.nl als bij een datingsite is privacy van groot belang. Wie met een van beide sites in zee gaat moet daar beslist vertrouwen in hebben.
Toch zijn er bijzonder grote verschillen. Bij Marktplaats.nl gaat het voornamelijk om de verkoop van goederen, het leveren van diensten. Een klein deel van deze site is gewijd aan het opdoen van contacten. Een datingsite is primair gericht op mogelijkheden voor ontmoeting, in de meest brede zin van het woord. Veel essentiëler is het, dat de rollen van “adverteerder” en zoeker anders dan bij Marktplaats.nl continu wisselen. Vraag is voor mij: hoe ga ik daar mee om? Blijf ik in mijn rol als actieve zoeker of zit ik ook wel eens met mijn handen over elkaar?
Op Markplaats.nl gaat het altijd om koopjes. Dat willen adverteerders ons laten geloven. Vrijwel niemand op een datingsite zal zich zo profileren, maar ook zal hij of zij de minder goede eigenschappen niet zo snel naar voren halen…
Verder: Er is nog nooit bij mij aangebeld door een postbezorger met een pakje waarin een date zat, al dan niet afgesloten met een mooie strik…
Hoewel ik dat waarschijnlijk niet meer zal meemaken ben ik toch razend nieuwsgierig hoeveel tijd de huidige vorm van internet daten beschoren is. Is deze methode ook voor de verre toekomst dé manier om op latere leeftijd een maatje te vinden? Of krijgen we door de voortschrijdende technologie andere opties om relaties aan te gaan? Ik weet het niet!
geplaatst door Aktivo1 - 4087 keer gelezen
Vorige berichten
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique
Het meisje
Onlangs ben ik 75 geworden - wat de kans dat ook ik jong zal overlijden weer kleiner heeft gemaakt. En de combinatie wandelen/krachttraining schijnt het verouderingsproces te stoppen - wat ik prettig vond om te lezen, maar wat ik niet geloof. Wel heb ik spierpijn rond mijn oksels. Hé, heb ik ook kringspieren rond mijn oksels? Wat weet ik nog meer niet van mezelf? Ik weet vooral niet wie ik nog kan worden: een mens blijkt immers op oudere leeftijd nog steeds nieuwe hersencellen aan te maken. Dat las ik ook, en dat geloof ik wel.
‘Als het je niet om de inhoud van je werk, maar om je positie ten opzichte van anderen gaat, leef je in hongerige leegte.’ (Sarah Sluimer, schrijver, theatermaker)
Zal ik ook op het boksclubje gaan, eindelijk leren boksen? Nu ‘zelfingenomen’ het nieuwe ‘arrogant en belerend’ blijkt te zijn, kan het geen kwaad mijn reflexen te trainen; misschien worden mijn nieuwe hersencellen dan hersencellen vol snelheid en moed. Hoewel. Ik was, die dag op dat station, de eerste die zag wat het meisje wilde, de eerste die tegen haar schreeuwde…
Ik kreeg, ter introductie, een rondleiding door de sportschool waar de senioren fitnes- training werd gegeven - en daar, tegenover de matten, hing een grote, zwarte boksbal met de tekening van een leeuwenkop. Een brullende leeuwenkop, met daaronder de naam van mijn toen nog zwaar zieke broer. Ik maakte een foto, tekende rode harten rond de leeuwenkop en stuurde hem een appje met dit plaatje. Het heeft geholpen, liet broerlief later weten. Hij is weer thuis, en hij maakt het goed. Ik hoef helemaal niet te leren boksen.
‘Oude vrouwen kunnen laten zien dat je niet zo bang voor de ouderdom hoeft te zijn.’ (Liesbeth Woertman, schrijver, psycholoog)
Het meisje loopt op het perron aan de overkant. Wij, mijn zus en ik, zitten samen op een stationsbankje - en de naderende sprinter kondigt de laatste minuut aan van een hele dag samen. Hoe oud zou ze zijn, dat meisje? Achttien? Ze ziet eruit zoals meisjes er tegenwoordig uitzien: strak truitje, los jasje, wijde lange broek, lange haren. Het meisje rent nu, ze wil de trein aan deze kant van het station halen, moet daarvoor door het tunneltje. Ze stopt. Ze lacht. Laat zich van het perron zakken. Ik schreeuw ‘neee, niet doen’, een man roept ‘stom wijf’. Maar ze doet het wel, ze loopt over de spoorrails naar het perron aan onze kant en klimt weer naar boven. Even verderop maakt de trein een noodstop. Het meisje verdwijnt snel naar het verste deel van het perron, waar geen geschrokken menigte staat die haar zou kunnen lynchen. Later hoor ik dat de conducteur haar de trein uit heeft gezet. En nu zien mijn zus en ik steeds weer dat meisje over de spoorrails lopen. Op een keer gaat dat echt fout. Goed fout.