Praatjes vullen geen gaatjes of toch wel?
donderdag 2 april 2020
Wie nog geen volledig kunstgebit heeft bezoekt minimaal twee keer per jaar de tandarts voor de periodieke controle. Helaas blijft het niet bij dat halfjaarlijkse bezoek, vaak moet er nog wat gerepareerd worden aan de tanden en kiezen. Een gaatje resulteert in boren en vullen, want met een praatje lukt het niet. Dat is anders bij allerlei therapeuten, die cliënten met psychische problemen in de spreekkamer ontvangen. Daar wordt door gesprekken eerst gezocht naar dat wat er mis is, de therapeut stelt een diagnose en dan komt de therapie.
Bij een psycholoog is er sprake van een noodzakelijk, diepgaand verbaal contact met een patiënt. Ik zie en hoor om mij heen, dat velen ook niet beroepshalve behoefte hebben aan zo’n contact. Nu, in een situatie dat dat mondelinge contact niet altijd vis-a-vis kan plaatsvinden gebruiken velen waaronder ikzelf ook de telefoon om dit te realiseren.
Hoewel niet iedereen er voor uit durft te komen snakken de meesten naar persoonlijke communicatie, en het liefst met oogcontact, ook al is dat nu tijdens de coronacrisis niet verstandig, tenzij het nodig is voor het werk. Het daten staat nu dus stil…
Spreken is zilver, zwijgen is goud. Dat spreekwoord komt niet of nauwelijks meer voor in het woordenboek. Als ik op straat zie hoeveel mensen al lopend (of helaas ook nog fietsend) met hun smartphone of mobiel bezig zijn verbaas ik me over de inhoud van hun conversaties. Naast mij woont een jonge onderwijzeres, omdat ze rookt en dat niet in huis wil doen hoor ik regelmatig haar gesprekken die ze op de patio voert tijden het opsteken van een sigaret. Ik probeer me er omwille van de privacy van af te sluiten, maar dat gaat moeilijk. Zeker als ze ook rokend bezoek heeft wordt er buiten heel wat af geleuterd. Dat vindt ook nu plaats zonder de afstand van 1,5 meter in acht te nemen.. Van dit alles kan en wil ik niets zeggen, een ieder is vrij om zich te uiten, en ik wil de goede verstandhouding ook niet verknallen. … Ik weet niet, of tongen ook voor orgaandonatie in aanmerking komen, maar deze tongen zullen te zijner tijd al lang versleten zijn, als ze hun lichaam ter beschikking stellen…
Wie een date heeft gehad weet, dat het gesprek daarin centraal staat. Natuurlijk is de eerste aanblik belangrijk, word ik blij verrast als ik de ander zie?
Daarna volgt de uitwisseling in de conversatie. Er wordt afgetast, van weerskanten worden er vragen gesteld en beantwoord. Tenminste, zo zou het moeten zijn. Uit wat ik van anderen hoor en wat ik zelf heb meegemaakt, gaat het niet altijd zo. Een van beiden voert het hoogste woord, en de ander kan er geen speld tussen krijgen. Dan wordt het een monoloog. Verder worden allerlei stokpaardjes ten tonele gevoerd. Er is een groot verschil tussen de achtergrond van elk van beide gesprekspartners. Als bij een van beiden of beiden de relatie geëindigd is door overlijden komt dit aspect (veelal te) nadrukkelijk aan bod. De valkuil bij gescheiden mensen, die op date gaan is dat men zich negatief uitlaat over de ex(en).
Ik beloof bij een date, dat ik nooit over mijn ex-partner zal praten tenzij daar expliciet naar gevraagd wordt. Aan de andere kant hoop ik ook geen misère van de ander te horen. Ik weet, het is bijna onmogelijk uit te sluiten, dat dit aan bod komt. Toch, wanneer het daten weer mogelijk is hoop ik me aan deze belofte te houden.
geplaatst door Aktivo1 - 2724 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.