Contact en communicatie
donderdag 8 oktober 2020
Ik had de radio aanstaan gisteren, maar luisterde niet echt. Totdat ik hoorde zeggen: “Wanneer wereldwijd iedereen 14 dagen thuis blijft, zonder contacten van buitenaf, zijn we na die periode van het virus af”. Ik was gelijk bij de les en vond het iets om over na te denken. Hoe ik dat zou gaan doen, en ook hoe wereldwijd dit dan gerealiseerd zou kunnen worden. Voor mijzelf kan ik dan voor 14 dagen boodschappen inslaan. Dat is te doen. Maar wereldwijd? Dat moet een hele logistieke voorbereiding voor fabrikanten en winkeliers zijn. Het vooruitzicht om dan van het virus verlost te zijn… Te mooi om waar te zijn en misschien wel een te simpele denkwijze. Hoewel…, het laat mij niet los. Gewoon weer de straat op kunnen gaan, kunnen gaan winkelen zonder beperkingen. Kortom, doen waar mensen niet zonder kunnen, elkaar aanraken.
Dat ook mijn gedachten gaan over het corona virus tijdens het schrijven van dit blog, hoeft niemand te verbazen. Wij hebben er allemaal mee te maken. Ook op deze datingsite. Durven we het aan om toch die ontmoeting te realiseren? Laten we de angst voor het virus ons regeren, of vinden we het leven toch te waardevol en laten we onze gevoelens spreken? Voor mijzelf sprekende: het leven gaat door en ik zou ervoor gaan, om de liefde van mijn leven te kunnen ontdekken. Ik zou die afspraak maken, wel met voldoende beschermende maatregelen.
Waar ik mij aan stoor zijn de voortdurende berichten op radio en tv over het corona virus. In journaals en praatshows, op alle tv kanalen, worden we overladen door allerlei uitzendingen hierover. Een middel om er enigszins van los te komen is niet meer tv te kijken, geen internet meer te raadplegen, geen krant meer te lezen en niet meer te luisteren naar de media. Ik ben dan in staat mijn eigen gedachten hierover beter te ordenen zonder al die invloeden van buitenaf. Ik kan dan afstand nemen van goedbedoelde meningen, adviezen en constateringen van héél veel wetenschappers, diverse geraadpleegde virologen en last but not least, het nep nieuws. Ik zou bijna terugverlangen naar de postbode. De berichtenbrenger noem ik hem maar even. Hij bracht niet enkel de brieven van dorp tot dorp rond, maar bracht tegelijkertijd het nieuws. Gezeten aan de keukentafel, vertelde hij wat er zoal in de nabij gelegen omgeving had plaatsgevonden. Een trouwerij in dorp huppeldepup. Een ruzie in een café. Waarom de klok van de toren niet meer luidde. Bij een familie was de 11e boreling geboren. En die en die was ernstig ziek. Gedachten werden uitgewisseld over de politiek. En soms werd hij ook gevraagd, omdat hij er toch langs kwam, een briefje te bezorgen zonder de gebruikelijke kanalen. De postbode wist veel door al die contacten en gesprekken met eventueel een kop koffie aan de keukentafel. Weliswaar werd nieuws minder snel verspreid, er was wel degelijk communicatie, wel dan op een ander vlak en kleinschaliger dan nu het geval is. Nu met al de communicatiemiddelen in overvloed is het dorp de wereld geworden. De tijd van fysiekecommunicatie is grotendeels voorbij.
Steeds meer onderhouden wij contacten nu digitaal. Videobellen, zelfs op deze datingsite, skypen, e-mail, facebook, Twitter om maar wat mogelijkheden te noemen. Het belangrijke contact tussen mensen was al afgenomen door alle digitale communicatie, echter door het fysieke afstand houden i.v.m. het rondwarende virus, wordt het nog eens extra benadrukt en ondervonden. Elkaar niet meer aan kunnen raken, thuiswerken, online lessen voor leerlingen. Geen, of beperkt bezoek aan theaters, wedstrijden, bioscopen…
Daten doen wij nu al jaren digitaal. We maken online contact. Die afstand was en is er al, dat is onveranderd. Alleen tot een ontmoeting komen wordt nu wat lastiger. De mens is vindingrijk en ook hiervoor zullen er mogelijkheden gevonden worden, want… liefdesgevoelens zijn niet uit te bannen. Volg je hart zou ik zeggen.
Misschien is wereldwijd 14 dagen in quarantaine gaan toch niet zo'n slecht idee?!
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 3518 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?