Trouwen met een wildvreemde

Als je een dubbeltje bent… wordt je nooit geen kwartje. Vroeger, in mijn jeugd, werd deze uitdrukking in ons milieu nogal eens gebezigd. Vaker dan nu, hoewel ik het kortgeleden op Tv ook nog voorbij zag komen. In het dorpje waar ik de eerste tien jaar van mijn leven ben opgegroeid, sprak men dialect. Wanneer ik nu in de trein naar Oosten van het land zit, en ik hoor in mijn omgeving het dialect van de Achterhoek spreken, vind ik dat nog steeds leuk. Mijn moeder echter bezigde het ABN. Buitenshuis spraken we dialect, maar binnenshuis Algemeen Beschaafd Nederlands. Zij was van mening, dat door in beginsel dit voorbeeld te geven, voor haar kinderen het dubbeltje een kwartje kon worden. Maar niet alleen door het voorbeeld voor het gebruik van de taal te geven. Er lag aan ten grondslag, dat ze ervan overtuigd was, dat kunnen communiceren in het ABN, ons een betere ondergrond voor onze toekomstige opleiding en arbeid zou geven. Zij was een intelligente vrouw. Wat haar ontbeerd was, door de omstandigheden waarin ze opgroeide om zich verder te ontwikkelen, heeft haar haar hele leven dwars gezeten. Op haar twintigste is ze de taal Esperanto gaan leren. Een groepje van gelijkgestemde vrouwen kwamen regelmatig bijeen, om deze taal te bezigen. Later vond ik haar boeken en schriften. Wel met belangstelling heb ik het één en ander doorgenomen, maar op dat moment toch net niet interessant genoeg om mij er daadwerkelijk in te gaan verdiepen. Zou het echter alsnog kunnen gaan doen.

Taal is een middel om te communiceren. Maar denken en taal zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. We denken in de taal die we als kind geleerd hebben, in onze omgeving gebruikt werd. Om gedachten begrijpelijk over te laten komen in woorden en juist gevormde zinnen is niet altijd zo eenvoudig zoals dikwijls gedacht en vanzelfsprekend gevonden wordt. Zeker niet in schriftelijke vorm. Het geschrevene wordt nogal eens anders geïnterpreteerd dan de bedoeling was, is mijn ervaring.
In de moedertaal ben ik bekend met spreuken en gezegdes. ‘Het wordt je met de paplepel ingegoten’, om maar eens een voorbeeld te noemen. Leer je een andere taal, dan is het ook handig om het verschillen tussen de moedertaal en de nieuwe taal te kennen en spreuken en gezegdes te leren om ze net als in de moedertaal te kunnen toepassen.

Mijn kennis van de bekende drie talen is opgedaan op de middelbare school, jaren geleden. Aan het begin van de periode dat wij in Frankrijk verbleven, kon ik mij behoorlijk redden door gebruik van mijn ‘schoolfrans’. Maar in het sociale leven, tijdens huis, tuin en keukengesprekken met de plaatselijke bevolking, had ik toch te weinig kennis paraat om zonder verbale toevoegingen mij uit te drukken zoals ik dat wenste. En dan is er nog de spreektaal, doorspekt met dialect en uitingen uit de regio. Ik was in de tuin aan het werk, toen een fransman vanaf afstand naar mij riep: “Au Boulot, boulot”. Ik had geen idee wat hij bedoelde, maar vermoedde dat het met werken te maken zou kunnen hebben, omdat hij mij druk bezig zag. En inderdaad: aan het werk, of: werken, werken, vrij vertaald. Een periode heeft de burgemeester van het kleine plaatsje mij ééns per week geholpen met de taal, vooral door eenvoudige zinnen te formuleren en gezegdes eigen te doen maken. Via het Engels, dat dan weer wel. Heel bijzonder.

Doel van een taal is om te uiten. Belevenissen te delen, nieuws uit te wisselen, gevoelens uit te spreken. Maar spreken wordt vergezeld door de toon. Warm bij liefde, medeleven. Koud en kil door woede, haat.

Onderstaand gedicht heb ik jaren geleden eens gemaakt naar aanleiding van een warme stem, die ik alleen nog maar gehoord had via de telefoon. Het was vooral de klank, de toon die mij dat warme gevoel gaf. Bij voorbaat al verliefd.

Taal
Laat zijn taal warm zijn,
mij betoveren, fascineren
en laat dat voor eeuwig zo blijven.

Laat zijn taal mij raken, begeren,
verwarmen, zoals de zon onze lijven
en liefdevolle stromen blijven regeren.

Laat mij zijn taal luisteren
Laat mij de tonen horen van de wind die bladeren doen ruisen
en ik het ritme zal herkennen, zelfs als lippen fluisteren.

Laat mij zijn taal voelen.
Laat de klank de haartjes van mijn huid beroeren.
Laat ik immer blijven ervaren hetgeen gesproken woorden bedoelen.

Laat zijn taal mij smaken
Laat mijn tong proeven het zout van zijn huid
gevangen in druppels van regen, laat het genot mijn hart raken.

Laten we elkaars taal begrijpen
Laat die belangstelling in de ander voortduren
Laat ons gedachten naar elkaar blijven uitspreken
en laat dat voor eeuwig zo blijven.

Liefs,
Monique

Na mijn vorige blog over muizen leek het me passend nu één van de bekendste huisdieren voor het voetlicht te halen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen, dat ik zelf geen huisdieren en dus ook geen poes of kater heb. Dat is een bewuste keuze, ik vind dat iemand alleen huisdieren hoort te nemen, als die dieren voldoende tijd en aandacht krijgen, dus ook een goede verzorging.

Een poes / kater mag niet voor zijn eten aangewezen zijn op die muis, die per ongeluk in het huis van het baasje is gaan wonen… Ik ben mij ervan bewust, dat ik aan die eisen niet voldoe. Hoewel de kat bij mij altijd van huis is, krijgen de muizen geen kans om te dansen, want de kat van mijn buurvrouw komt soms op visite..

Een paar jaar geleden heb ik een blog geschreven over daten, terwijl een van beide daters huisdieren heeft. Toen kon niemand zich voorstellen, dat gewoon daten zoals we dat gewend zijn anderhalf jaar later een tijd niet meer mogelijk zou zijn. De behoefte aan een stukje gezelligheid is er altijd geweest, de invulling van die behoefte is nu anders. Het is opvallend hoeveel mensen in deze tijd naar een asiel gingen om een hond maar nog meer nog een kat aan te schaffen.

Het verschil tussen de beeldvorming van een mannetjeskat en een vrouwtjeskat oftewel een kater en een poes is opvallend als we de woorden bekijken, die er van afgeleid zijn. Ik heb een katterig gevoel of ik heb een kater klinkt nu eenmaal negatiever dan wanneer is zeg dat iemand poeslief is. Wie herinnert zich nog het onsterfelijke “Poesje Mauw?” dat Corrina Konijnenburg, toen net 3 jaar oud, bij Dorus zong? Een poes heeft iets aanhankelijks, iets gezelligs, maar kan tegen vreemden ook flink uithalen.

Een onderzoek door Facebook heeft uitgewezen, dat kattenliefhebbers vaker single zijn dan mensen met honden en hondenliefhebbers hebben ook nog eens meer vrienden. De onderzoekers van Facebook hebben zo’n 160.000 Amerikaanse Facebookprofielen onderzocht en wat bleek: 30% van de mensen die kattenplaatjes en -video’s deelden, waren single. Gemiddeld hebben hondenliefhebbers daarnaast 26 meer vrienden op Facebook. Ook houden ze meer van sociale activiteiten vergeleken met kattenliefhebbers. Zij zitten liever op de bank een boek te lezen of een filmpje te kijken.

Ik vind dit een bijzondere uitkomst. Eigenlijk een eyeopener. Terwijl ik hoor van verschillende reacties bij dates, als één van beiden hondenliefhebber of kattenliefhebber is zou ik hieruit de levensstijl van een date kunnen afleiden als ik weet of het een honden- of kattenliefhebber is.

Uit gesprekken met singles, die een hond en / of een kat hebben heb ik ervaren, hoeveel gevoel en ook liefde ze voor hun huisgenootje hebben. Als een kat overlijdt heeft dat een behoorlijke impact, ze zijn er vaak kapot van. Een kat heeft, zegt men negen levens(dit hebben de Egyptenaren ooit bedacht: het getal drie is heilig, dus drie maal drie is heel heilig), maar ook aan een kattenleven komt een einde. Zeker ook wanneer ze hun kat moeten laten inslapen. Vergelijk het met een relatie als je geliefde je ontvalt. Singles met een kat en natuurlijk ook met een hond zijn niet van de ene op de andere dag over dit verlies heen.. Nu de hamvraag: Als je zelf een hond of kat hebt, hoe gaat het als je een nieuwe vlam ontmoet? Gaat hij of zij dan eerst de kat uit de boom kijken? Want een kat komt daarna altijd op zijn pootjes terecht… Of blijf je na de date vaak met een kater zitten?

Soms raakt een blog mij. Dat is het geval bij de blog ‘Sans Avenir’. Door de schrijver een verhaal prachtig verwoord. Dit wil ik als start van mijn blog nog even benadrukken. Ga het allen lezen, wil ik aanraden.

Er zijn hier op deze site diverse blogschrijvers aanwezig. Elk met hun eigen inbreng, gedachten, schrijfstijl en geschreven blogs gebaseerd op eigen ervaringen. Misschien soms ook wel eens verzonnen verhalen. Maar dat maakt niet uit. Als het verhaal maar goed is, klopt en aanspreekt. Ik vermoed, dat velen van de blogschrijvers al bij voorbaat weten, dat er weer een goed, of toch minder goed verhaal is geschreven. Of misschien, net als een kunstenaar, nooit tevreden is over het resultaat.

Om bij mijzelf te blijven, ik wil altijd schrijven. Van mijn gedachten een verhaal maken. Emoties, maar ook belevenissen onder woorden brengen. Het is iedere keer weer een uitdaging. Een leeg scherm in Word staart mij aan. Eenmaal aangevallen, de eerste zin met woorden vullen het scherm, heb ik de toon gezet. Ik kan en wil ook niet meer terug, om mijn verhaal verder te scheppen, te creëren en uit te diepen. Iets tot leven te brengen. Meestal gaat het vloeiend en zijn mijn gedachten sneller, dan ik kan typen. Maar soms gebeurt het, dat hetgeen ik zo nodig de wereld in wil helpen, van elke inspiratie gespeend is. Het gewoon niet wil lukken.

Ik schrijf blogs voor een dating site. Dat houdt in, dat de onderwerpen vooral over liefde, en alles wat met daten te maken heeft, zullen dienen te gaan. Tenminste dat lijkt de veronderstelling te zijn en is ons blogschrijvers ook aangeraden door de redactie. Geboren worden en sterven, met alles daartussenin, bestaat uit liefde, toekomst, verdriet, vriendschap, geluk, gezondheid, jong zijn en oud worden, afscheid nemen. Vergeet daarbij niet de invloed welke politiek, arbeid, inkomen en carrières op dit alles hebben. Voldoende onderwerpen dus om belevenissen in een blog te verwerken, ook op een datingsite. Het gaat om het leven dat beschreven kan worden, in al zijn facetten.

Waarom schrijf ik dit? Het is toch de bedoeling, dat ik een blog schrijf over daten, verliefd worden en elkaar ontmoeten enz.. ?! Omdat het verhaal ‘Sans Avenir’ mij heeft beroerd. De inhoud in mijn gedachten bleef hangen als een foto op een gevoelige plaat. Omdat zulk soort verhalen over het leven gaan. Het leven dat wij allemaal leven, ieder met zijn/haar eigen invulling.

Ik schrijf dit omdat ik als lezer van blogs, meer van dit soort verhalen als boven vermeld, zou wensen te lezen. Er is al genoeg geschreven over wat het met ons doet als we aan verliefd zijn denken, belevenissen van diverse ontmoetingen verhalen enz.. Ik ben aan vernieuwing toe. Ikzelf zal als blogschrijver in elk geval de intentie hebben daaraan proberen in de toekomst gevolg te geven.

Misschien wordt dit blog mij niet in dank afgenomen. Maar wat eruit moet bij mij, moet eruit.

“Een leven zonder verandering is geen leven, het is stilstaand water” Alan Cohen .

Liefs,
Monique