Bang voor een bullebak?
maandag 15 februari 2021
Er zijn mensen waar je liever een straatje voor om gaat, als je ze in de verte ziet komen. Er is niets verkeerds aan lijfsbehoud, en sommige personen boezemen je zo’n angst aan, dat je ze maar liever uit de weg gaat. Dat is zo ook bij dieren. Een stier noemen we ook wel een bul. Als je die voor je ziet is het meestal te laat om weg te vluchten, tenzij je een geoefende Spaanse stierenvechter bent.
Wist u overigens dat er in een stierengevecht verschillende personen in de arena figureren, elk met een specifieke rol in dit bloederige schouwspel?
We kennen de matador, de bandarilleros (de assistenten van de matador) en de picadores, die de stier voorbereiden door hem te steken, voordat de matador het eigenlijke werk doet. Daarnaast wordt het gevecht geleid door de presidente, en het publiek (dat de kosten betaalt van het spektakel) is natuurlijk onmisbaar. Ik vraag me af hoe met name een matador voordat hij echt aan de slag gaat zijn angst voor een stier kwijtraakt.
Voor een goed begrip, ik ben absoluut geen voorstander van deze zogenaamde Spaanse folklore, evenmin als van de jaarlijkse stierenrennen. In Pamplona in de regio Navarra worden er tijdens de San Fermínfeesten stieren door de straten naar de arena gejaagd, waarbij jonge mannen voor ze uitrennen.
Het is vrijwel altijd een ongelijke strijd tussen de stierenvechter en de stier; geheel anders dus bij de ontmoeting tussen een bullebak en iemand, die niet over fysiek over (ge-)wicht maar wel over mentaal overwicht beschikt. Dat gemis aan spierkracht en vleesmassa compenseren sommigen door met een wapen de strijd in hun voordeel te beslissen. Zo gaat het immers ook tijdens een stierengevecht, de stier wordt op een paar essentiële plaatsen van zijn lijf verwond. Een enkele keer moet de matador het afleggen tegenover de stier. Matador zijn is dus niet geheel zonder risico..
In een aantal relaties van mensen onderling en zeker in man-vrouw relaties is er sprake van een bullebak die je als stier zou kunnen markeren en iemand, die het van verbaal / mentaal overwicht moet hebben. Heel vaak leidt zo’n verband tot een vechtscheiding. Mishandeling van de lichamelijk minder sterke partner door haar bullebak. Raar is het, dat je die situatie niet hebt zien aankomen voor de start van de relatie. Geldt dan “Liefde is blind”? Het is een klassiek beeld van het gezin met de dominante Pater familias. Niet alleen zijn partner, maar ook de kinderen zijn de dupe van zo’n tiran.
Een explosieve situatie als hier geschetst kan ook ontstaan door verbaal geweld. De geweldpleger kan dan ook een geweldpleegster zijn. Zo’n ontwikkeling mag niet als minder ingrijpend afgedaan worden in vergelijking tot handgemeen, mishandeling. Daarnaast is het mogelijk, dat uitschelden en intimidatie gaat leiden tot slaan. Dan is er sprake van provocatie. Alle vormen van geweld in een relatie zijn niet acceptabel.
Tussen een matador en de stier is voor het gevecht geen relatie. Ze zijn als het ware aan elkaar overgeleverd. Het gevecht dient om het publiek te vermaken en tot meerdere eer en glorie van de matador. Vreselijk! Ik vind, dat er nimmer sprake mag zijn van angst in een relatie tussen mensen onderling. Hoewel ik zeker weet, dat onder de lezers / lezeressen ervaringsdeskundigen zullen zijn die ooit met angst en geweld geconfronteerd waren. Op welk moment pak je signalen op, dat het fout dreigt te gaan, en wanneer ga je hulp zoeken? En hoe pareer je verbaal geweld? Dat laatste kan ook veel pijn doen!
geplaatst door Aktivo1 - 2737 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.