En dan die ..... afwas!
maandag 22 februari 2021
Ik eet vrijwel altijd in mijn uppie. Zowel het ontbijtje, de lunch als het avondeten. Voor wie al een tijd ingeschreven staat op een datingsite is dat niets uitzonderlijks. Mijn dagelijkse routine bestaat deels uit boodschappen doen, koken, eten, een kopje koffie tot besluit en dan…
Dan word ik geconfronteerd met de gevolgen van mijn escapades in de keuken: De afwas en het afdrogen. Nu kost dat eerlijk gezegd niet zoveel tijd. Toch word ik bij tijd en wijle herinnerd aan een periode pakweg 15 jaar geleden.
Toen ik nog betaald werk deed was de invulling van de huiselijke besognes weer wat anders. Ik verliet het kantoor om vier uur, na een half uur fietsen dook ik de supermarkt in. Dan kwam het boodschappen vergaren. Gewapend met een volle tas arriveerde ik thuis, mijn eega veerde op, ik dook de keuken in om wat culinaire strapatsen te ondernemen. Dat lukte mij doorgaans wonderwel, ik had er ook lol in. Vrij kort nadat ik getrouwd was heb ik namelijk gefaseerd de rol van keukenprins op mij genomen, mijn partner had er minder handigheid in.
Op één dag in de week schaarde mijn schoonzusje zich ook bij ons aan de dis. Dan besteedde ik wat meer aandacht aan het menu. Iedereen stelde mijn kookkunst op prijs. Na het eten gingen mijn partner en haar zus dan bridgen. Bij de scheiding deed mijn toen kersverse ex-partner een opmerkelijke ontboezeming: Ik zal je lekkere eten wel missen. Ik vond toen al en nu nog steeds koken leuk. Maar ik had en heb een hekel aan de afwas. Mijn eega was daar meer bedreven in… Wij hadden namelijk geen afwasmachine!
Gek genoeg hebben we al die jaren nooit de rolverdeling veranderd, hoewel mijn partner tijdens de langste periode van onze relatie overdag geen verplichtingen als betaald werk had. Maar zo ging het toch ook prima? Misschien denken lezers van dit alles dat ik dat wél had moeten stimuleren. Dat is evenwel achteraf praten. Jaren nadat zij en ik uiteen waren gegaan hoorde ik via mijn zoon, dat zij nooit meer echt in de keuken heeft gestaan en alleen af en toe wat in de magnetron opgewarmd heeft. Terwijl ik weet, dat in haar nabije omgeving en in haar vriendenkring ware keukenprinsessen aanwezig zijn, die haar best met raad en daad terzijde hadden kunnen staan.
Het is vrij zeker, dat veel singles hier vroeger gezellig samen in de keuken stonden bij het koken en ook bij de afwas. Natuurlijk hangt die invulling van een paar dingen af: Tot hoe laat moet een van beiden of moeten beide partners buitenshuis werken, vind je het leuk om iets in de keuken te doen, en verdraag je iemand naast je in de keuken? Overigens zijn er in een huishouden nog meer taken dan boodschappen doen, koken en afwassen, in elke woning moeten toilet en badkamer schoon zijn. Dat is al helemaal iets waar niet iedereen voor in de startblokken staat om het te doen…
Ik geloof dat er in elke relatie dingen zijn die gedaan moeten worden maar niet leuk zijn, buiten wat ik hierboven al noemde. Een moeilijk gesprek op de school van de kinderen, een onenigheid in de familiesfeer oplossen, financiële obstakels opruimen. Die handelingen kun je misschien vergelijken met de afwas, het toetje wat er ook bij hoort.
Toch weer een metafoor: Is een relatie ook niet te vergelijken met alles wat om het avondeten speelt? Zou je het einde van een relatie kunnen zien als de afwas, je moet het netjes afmaken, en alles, het bestek, de borden en de pannen opruimen? Hoe je een relatie eindigt is wat mij betreft cruciaal. Als het keukengerei niet goed schoon is en op de juiste plek in de kast is beland, hoe kun je het een volgende dag terug vinden? Als jij zelf of jouw partner die je met de afwas helpt na jaren nog steeds in dat opzicht vergissingen maakt, dan roept dat irritaties op. Erger is het als na het verbreken van de relatie de “afwas” slecht wordt afgewerkt.
geplaatst door Aktivo1 - 2747 keer gelezen
Vorige berichten
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?
Alleen met kerst
Hoe lang zal het nog zal duren dat er vrijwilligers van een of andere liefdadigheidsorganisatie aan de deur staan om naar mijn status te informeren? Of ik misschien eenzaam ben, als alleenstaande oudere man, nu tiijdens de donkere dagen rond Kerst? En dat ze mij vriendelijk en welgemeend zullen wijzen op de wekelijkse kaartspelavond, de schaakclub, de schilderklas of anders de gezamenlijke maaltijd in het buurthuis? Niet dat ik daar iets op tegen heb hoor, ieder zijn ding en ik juich het alleen maar toe als mensen elkaar daarin vinden. Het punt is dat ik graag vanuit interesse aan een activiteit wil deelnemen, niet om eenzaamheid te bestrijden. Dus in die zin ben ik blij dat ik mijn eigen gang kan gaan en hopelijk blijft dat zo. Maar wie weet zoek ik nog wel een keer aanlsluiting bij een leesclub, of ik begin er zelf een.
Nee, meer dan een bescheiden winterdipje heb ik niet te duchten. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een paar lieve mensen die om mij geven, bij wie ik mij geborgen kan voelen ook al lopen we de deur bij elkaar niet plat. En een netwerk dat weliswaar afbrokkelt maar voorlopig nog wel perspectief biedt. Natuurlijk zijn er momenten dat ik een partner mis, dat ik bijvoorbeeld een receptie maar oversla omdat ik geen zin heb om er in mijn eentje naar toe te gaan. Maar zolang er fijne ontmoetingen zijn om naar uit te kijken hoor je mij niet klagen. Er zijn genoeg aanknopingspunten om een zinvol en expressief leven te leiden, ook en misschien wel juist als je alleenstaand bent. Je moet er wat harder voor werken, denk ik, want een aantal dingen zijn een stuk minder vanzelfsprekend. Daar krijg ik dan wel weer verrassende of leerzame ervaringen voor terug.
Ik begrijp natuurlijk wel dat allenigheid best moeilijk kan zijn voor mensen die betere tijden hebben gekend, toen hun geliefde partner er nog was, of toen de kinderen, nu uitgevlogen, nog geen eigen nest hadden. Toen de toekomst nog in kannen en kruiken leek te zijn. Herinneringen kunnen een mens behoorljjk parten spelen op zulke momenten waarop familie en samenzijn centraal staan. Ik ben ook wel eens alleen rond de feestdagen en ook al heb ik heb er niet heel veel last van, ik ontkom toch niet helemaal aan het dubbele gevoel van het had ook anders kunnen zijn...
.
Dit jaar ben ik uitgenodigd voor een kerstdiner bij vrienden. Dat zou ik niet zo gauw doen, omdat ik vind dat kerst toch vooral een familiefeest is. Maar ik ben deze keer omgepraat en mijn zoon gaat ook mee dus dan mag het. Ongetwijfeld zal de gastvrouw zich veel moeite getroosten om er een memorabele avond van te maken, met heerlijk eten, geserveerd met het mooiste servies. Ik zal mij uitputten in dankbaarheid voor zoveel weelde. En de gastheer zal mij verzekeren dat het geen gewoonte is om er zo’n werk van te maken, dat ze in het dagelijkse leven ook van doe-maar-gewoon zijn, dat het dat het mooie porcelein maar hoogst zelden op tafel komt. Alleen met kerst.