Het gras bij de buren is altijd groener.
maandag 15 maart 2021
Heeft u een tuintje of een balkonnetje, vastgeklemd aan de etage, waar u woont? Tien tegen een dat u er plantjes hebt neergezet, in een tuin een mooie struik of bloembollen, op het balkon een plantenbak. Ik weet dat er onder u mensen zijn met groene vingers, liefhebbers van tuinieren, deze personen vinden het heerlijk zo mogelijk dagelijks in de tuin of op het balkon hun lievelingen te verzorgen. Zelfs als je geen balkon hebt en geen tuin kun je ook veel plezier hebben in het nalopen van de planten in de woonkamer, vaak staan op de vensterbank potten met plantjes. Ik heb bewust voor mijn vensterbank een cactus en een paar vetplanten staan, die het jarenlang volhouden, hoewel die vensterbank tevens grenst aan mijn keuken.. Ik verwonder me om de levenskracht van deze groene creaties.
Sommige mensen behandelen hun planten bijna als dieren of mensen. Ze gaan praten tegen hun lievelingen; ik denk dat die meer gebaat zijn met regelmatig water geven en bemesten. Omdat planten niets terugzeggen als je tegen hen praat is daar geen bewijs voor, ook niet of bepaalde muziek goed is voor de groei.
Wie een flinke tuin heeft kan kiezen om naast de border waar planten in staan het middenstuk te betegelen of om er een grasveld aan te leggen. Een grasveld is natuurlijker, nadeel is dat het onderhoud vergt, maaien, sproeien als er lang geen regen valt en bemesten. Maar dan heb je ook wat.
Jaarlijks is er een wedstrijd wie de mooiste tuin heeft aangelegd, de Nationale wedstrijd tuinaanleg. In 2020 heeft het team Helicon uit Nijmegen na twee en een halve dag hard werken deze wedstrijd gewonnen, hun tuin werd met goud bekroond. Zij gaan zelfs dit jaar in Graz in Oostenrijk hun nationale titel verdedigen tijdens Euroskills. Als ik zelf door een wijk met veel ruime voortuinen loop zie ik aan de ene kant veel verschillen. Toch valt het op, dat sommige mensen kennelijk geneigd zijn iets van de tuinaanleg van hun naaste buren over te nemen. Zonder deel te nemen aan de Nationale wedstrijd is er misschien ook sprake van iets als competitie. En zeg nu zelf, het is toch veel fijner om in een leuk aangelegd tuintje te zitten dan je door een rimboe van hoog opgeschoten onkruid een weg te moeten banen?
Zo’n wedstrijd is natuurlijk leuk. En het moedigt mensen aan om zelf hun tuin eens onder handen te nemen. Onkruid verwijderen, snoeien waar nodig, nieuwe plantjes zetten. Tuinieren is niet enkel een hobby, er gaat veel tijd, energie en liefde in zitten. Automatisch gaan liefhebbers van hun tuin kijken, hoe anderen het er af brengen. Het is soms om jaloers over te worden, als bij jou wat je zaait niet opkomt en als in de tuin van de buurman daarentegen alles volop in bloei staat. Heb ik het dan verkeerd gedaan?
Ook in andere momenten van het leven dreigt die onvrede, omdat ik ga vergelijken met anderen. Het spreekwoord dat de titel van deze blog is doet dan opgeld, bij de buren is het gras altijd groener. Als ik eerlijk ben is dat toch wel minimaal voor een deel aan mijzelf te wijten. Ik heb onvoldoende aandacht aan mijn situatie gegeven. Ik heb geen moeite gedaan om te werken aan een relatie, ik dacht dat de gebraden kippetjes als het ware vanzelf in de mond vlogen. Dan ligt het jaloezie duiveltje heel dichtbij.
Het is een overbekend gegeven. Een man loopt met zijn partner door een drukke winkelstraat, en er passeert een aantrekkelijke jongedame. Als een reflex wendt hij zijn hoofd om, maar zijn partner ziet dat en er ontstaat een vervelende discussie. Zij verdenkt hem van Me Too gedrag. Het kan zelfs zo zijn, dat zij boos wordt door een blik, die die andere dame op haar partner werpt, zonder dat hij zelf aanleiding gaf tot contact. Dat is mij ooit overkomen!
Bij veel stellen wordt bij het ouder worden de verliefdheid minder. Een van beide partners of soms beide partners kijken om zich heen en tja, dan kan er iets gebeuren als hierboven aangegeven. De vrede is dan verstoord, omdat tevreden zijn (met wat je hebt) deels of geheel ontbreekt. Ik denk dat velen dit zullen herkennen. Of juist niet? Veel hangt af van de acceptatiegrens, wat kan wel en wat niet?
geplaatst door Aktivo1 - 2980 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.