Lezen en belezen zijn, lezen en laten lezen.
maandag 28 juni 2021
Als ik voor het eerst bij iemand op visite ga kijk ik mijn ogen uit in de kamer, waar ik plaats mag nemen. Zou er een boekenkast staan? Ligt er een boek op tafel?
De aanwezigheid van een boekenkast en meer nog de titels van de boeken zijn een afschaduwing van de eigenaar van de boeken, er van uitgaand dat hij / zij die boeken ook leest of gelezen heeft. De boeken verklappen welke interesses of hobby’s iemand heeft!
Wat is het jammer dat veel mensen tegenwoordig als ze al een boek lezen dat via een E-book doen. De verkoop van traditionele gebonden of ingenaaide schrijfsels is behoorlijk gekelderd. Met als gevolg dat een aantal boekwinkels zal moeten sluiten.
Als je bij iemand thuis komt die langs elektronische weg pennenvruchten consumeert, kun je niet een globaal beeld krijgen van de interesses van je gastheer of gastvrouw. Ik ga echt niet meegluren op zijn of haar tablet.
Eventuele gevolgen die ik zou verbinden aan de (rug-) titels uit een welgevulde boekerij moet ik op voorhand relativeren. Er zijn mensen, die zo’n rij boeken er puur voor de show neergezet hebben. Soms verraden zij zich door de onwaarschijnlijk nette opstelling, die er op kan wijzen, dat de boeken een versierende functie voor de kamer innemen. Boeken met een versleten ruggetje zouden stukgelezen kunnen zijn. Maar, ook dat riekt naar een aanname van mijn kant. Ik durf eigenlijk nooit de eigenaar van de boeken vragen te stellen over zijn of haar leesvoer
Misschien is dat een leuke openingszin voor een date! “Welk boek heb je voor het laatst gelezen?” Tenminste, als in het profiel ook lezen als hobby is ingevuld. Of: “Wie is jouw lievelingsauteur of wat beschouw jij als jouw lievelingsboek?”. Maar als dit bij zo’n gesprek aan de orde komt, loop je ongemerkt het risico, dat (een van) beiden (gaat) dwepen met bepaalde auteurs of liefhebberijen… Hoewel, ik lees vaker op de algemene chat iets over een muziekvoorkeur dan over een schrijver, die iemand adoreert. Boekenwijsheid kan erg belerend overkomen, het schept afstand tussen degene, die alles over de schrijver in zijn of haar broekzak heeft en de leek op literair gebied…
Een voorraad boeken heeft als iemand graag leest de neiging om te groeien. In mijn vakgebied, de archiefwereld was de beheersing van de documentenstroom een heikel punt. Ooit hield een archiefwerkgroep een seminar met als titel “Bewaren of weggooien?” Veel mensen zijn geneigd hun boeken altijd te bewaren; gevolg daarvan is dat er soms dozen met boeken op zolder staan, die nauwelijks gelezen zijn en ook nooit gelezen zullen worden.
Een leuk alternatief hiervoor is de aanwezigheid van boekenkastjes aan de openbare weg. Voorbijgangers worden aangemoedigd er iets van hun gading uit mee te nemen en tevens een boek terug te leggen dat ze zelf al uit hebben. Rommelmarkten hebben ook vaak kraampjes met tweedehands boeken.
Ik ontkom er niet aan die boekenkastjes te vergelijken met een datingsite. Om beurten zijn we dan zelf een van de boeken of iemand, die langs het kastje loopt. Sommigen zijn in het kastje beland omdat hun boek uit was. Er zijn boeken met een hangslot, de lezer moet eerst naar de sleutel zoeken, terwijl er ook heel wat volkomen open boeken zijn. Die boeken lezen als een roman! Het boekenkastje is daarentegen wel altijd open!
Wie belezen is ziet snel wat hij / zij uit het kastje kan gebruiken. Is dat ook zo met mensen, die al lang op een datingsite staan? Weten zij in één oogopslag of ze een klik hebben?
Er zijn boeken die tot de laatste pagina spannend blijven. Ik heb zelf boeken die ik meer dan eens opsla; ook omdat het puur informatieve, noem het naslagwerken zijn. Elke keer dat ik ze lees ontdek ik er weer wat nieuws in…
Wederom een vergelijking met een relatie. Wat zou het mooi zijn als die tot op het laatste moment leuk en interessant blijft!
geplaatst door Aktivo1 - 2394 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.