In gesprek met mr. Ed, het sprekende paard.
vrijdag 23 juli 2021
Opnieuw werd ik voor het motief van een blog herinnerd aan een dier. Een edel dier, dat overigens al eerder in mijn blogs zijdelings aan bod is geweest. In 1964 werd voor de kust van Noordwijk een kunstmatig eiland gebouwd met een grote televisiemast. Tot half december van datzelfde jaar zond TV Noordzee van dit REM-eiland commerciële televisie – en radioprogramma’s uit. Je kon die via een speciale antenne in een groot deel van West-Nederland ontvangen; mijn vader had na advies van mijn oom met een plankje en enkele precies op maat geknipte stukjes tv-draad zo’n antenne gemaakt. Die moest je goed richten, en dan had je ontvangst van enkele leuke programma’s.
Het waren zwart – wit programma’s, kleurentelevisie bestond toen nog niet. Een van de meest bekende films was Mr. Ed, het sprekende paard. Het paard en zijn eigenaar, Wilbur beleefden allerlei komische avonturen, het was vooral leuk, omdat behalve Wilbur niemand wist, dat mr. Ed kon spreken. Wilbur moest zich in allerlei bochten wringen om dat talent van Ed verborgen te houden.
Het liedje “A horse is a horse, of course, of course, and no one can talk to a horse, of course, that is of course unless the horse is the famous mr. Ed” zullen velen van u zich nog wel herinneren en wellicht zingt u het zo mee. Nadat TV Noordzee tot zwijgen werd gebracht door de Nederlandse overheid heeft de KRO Mr. Ed nog een tijdje uitgezonden. Zo kreeg mr. Ed toch de haver die hij verdiend had…
Praten met dieren is niet uniek. Alleen kreeg Wilbur steeds antwoord.. Veel eigenaren van huisdieren beschouwen hun lieveling als hun kind, en behandelen hun dier ook als zodanig. Dat merk ik vaak als iemand die een hond uitlaat mijn pad kruist. Ze praten tegen hun hond, deels om iets kenbaar te maken wat ze willen (Apport! Af! Zitten!) en dat lukt ze vaak na enige training, of mogelijk als alternatief voor een nader mens om even tegen aan te kunnen praten. Wilbur was in het voordeel, dat hij woordelijk antwoord kreeg van zijn mr. Ed. Hij luisterde ook naar wat zijn paard te zeggen had. Er zijn tegenwoordig zelfs cursussen om met je huisdier te kunnen leren praten, sommigen denken zelfs dat dit over 10 jaar mogelijk is!
Bij een stukje communicatie gaat het om spreken en gehoord worden. Buiten Wilbur om bereikten anderen niets met mr. Ed. Hij deed me soms denken aan een buikspreker, omdat ik op het eerste gezicht dacht, dat hij tegen zichzelf sprak. In werkelijkheid vertolkte een andere acteur de tekst van het paard. Een ander voorbeeld is Franciscus van Assisi, de heilige van dierendag, die volgens de legende met dieren kon praten. Hij zou met een wolf afgesproken hebben dat de inwoners van Gubbio de wolf voedsel gaven en dat de wolf hen met rust zou laten. Wie tegen een dier praat krijgt de indruk dat-ie gehoord wordt. Helaas gebeurt het ook in gesprekken met mensen, dat het net is alsof je tegen een muur praat. Je krijgt geen contact. Andersom overkomt het dat je het slachtoffer bent van een monoloog, die iemand tegen je afsteekt, waar je geen speld tussen kan krijgen. Hoe onderbreek ik zo’n eenzijdig verhaal?
Bij elke vorm van communicatie is er ook iets als voorbereiding, zowel bij degene die het gesprek aangaat als bij de ander. Ik ben een groot liefhebber van brainstormen. Een flitsende over en weer discussie, als die gericht is op een gezamenlijke interesse is succes op voorhand verzekerd! Wat was trouwens het bijzondere in de communicatie tussen Wilbur en mr. Ed? Die was exclusief! Anderen konden niet met mr. Ed praten. Ik zie af en toe dat een wildvreemde in het openbaar contact zoekt en iemand aanschiet, die in gezelschap verkeert. Dat wordt niet altijd op prijs gesteld, deze poging ontaardt nog al eens in jaloezie. Hoe red je je daaruit? Als iemand zich bijvoorbeeld met je date bemoeit…
Hoe gaat een gesprek tijdens een date? Monologen en stiltes zijn de doodsteek. Als je je niet verdiepen wilt in wat de ander bezighoudt komt er geen vervolg. Helaas zijn de eigen hobby’s de grote valkuil, en ook de eigen historie. Misschien moet ik mr. Ed maar eens opzoeken en aan Wilbur vragen, of ik met zijn paard mag oefenen. Dat gaat evenwel niet lukken, het paard is al in 1968 overleden, het heeft de leeftijd van 19 jaar bereikt. Wie weet is er iemand, die een oefendate wil arrangeren… En als die oefendate een aardige dame is zou dat best eens kunnen uitlopen op een echte afspraak.
geplaatst door Aktivo1 - 2728 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.