De roerige zestiger en zeventiger jaren, nostalgie pur sang
maandag 30 augustus 2021
Sommige jaren hebben in mijn leven een stempel op mij gedrukt. Er gebeurden in mijn directe omgeving maar ook in de wijde wereld dingen, die ik niet kan en wil vergeten. Uiteraard is dat voor iedereen weer anders, er zullen mensen hier zijn, die de tijd, dat ze trouwden en kinderen de grootste indruk heeft achtergelaten. Anderen werden geraakt door de jaren die ze op de lagere school beleefden.
De jaren 60 en begin jaren 70 waren voor mij een tijd, die ik nooit kan en wil vergeten. Ik was tiener, beginnend twennie, in het begin van mijn “carrière”, de eerste verliefdheden ontstonden. Deze jaren beleefde ik intens maar ze glipten ook als het ware tussen mijn vingers door. In deze jaren leek het er op, dat alles kon, de bomen reikten als het ware tot aan de hemel. En dat zonder internet, zonder mobieltjes! Ik draaide nog gewone 45 en 33 toerenplaten op een platenspeler. En aan het eind van de jaren 70 ben ik getrouwd.
Als tiener, beginnend twintiger ging je rond 1968 op zaterdagavond uit naar een danssociëteit, bij voorkeur in je eigen woonplaats waar de dames aan één kant zaten en de jongens aan de andere zijde. Er werd “los” gedanst, sommigen konden wat onbeholpen stijldansen. Meestal was er een bandje. Aan het eind van elke serie nummers volgde een slow nummer, waarbij de handen om de schouders en het middel verplaatst werden. Tenminste, dat probeerden de heren…
Als het meisje haar danspartner aardig vond wilde ze vaak ook wat toenadering. De jongen bood het meisje dan een colaatje aan in de pauze. En als dan het meisje er in bewilligde naar huis gebracht te worden, liep je samen hand in hand, waarna de grootste gunst er in bestond, dat er op enige afstand van de voordeur een kusje uitgewisseld werd.
De muziek van die jaren klinkt nu nog na in mijn oren. Spit voor de aardigheid eens de top 2000 door, en u komt juweeltjes tegen! Die muziek kwam ook langs heel andere kanalen tot ons. Natuurlijk herinnert u zich nog de transistor radiootjes. Een van de eerste apparaten die je kocht van je opgespaarde zakgeld of het geld, dat je met een krantenwijk verdiend had. Of je spaarde voor een Puch, een Tomos of een Kreidler brommer, om zo indruk op de meisjes te kunnen maken…
De muziekkeuze werd voor een flink deel bepaald door wat je hoorde op de radio. In de jaren zestig en zeventig waren “piratenzenders” als Veronica, Noordzee, Caroline, London en Mi Amigo immens populair. Deze particuliere initiatieven hebben veel bijgedragen aan de verspreiding van de popmuziek. Ik was – en ben nog – een fan van offshore radio. Er ging wat door mij heen, toen ik ooit op het dek van de Veronica boot wandelde, toen die jaren na het einde van de uitzendingen in een haven lag.
Natuurlijk waren er ook negatieve gebeurtenissen in die jaren die nationaal en internationaal ophef veroorzaakten. De moord op John Kennedy, de Vietnamoorlog,. En de race naar de superioriteit in de ruimte tussen Amerika en Rusland. Maar in economisch opzicht ging het prima, zeker in Nederland. Wat was er geheel anders? De wijze van communiceren! Aan de ene kant kunnen we elkaar nu sneller en efficiënter bereiken, maar het echte contact in real life van oog tot oog is zienderogen gekelderd…
Ik verlang diep in mijn hart weer terug naar die tijd. Dan maar geen internet, maar wel meer spontane ontmoetingen. Heerlijk op zaterdag uitgaan en daarna, na een leuke avond dansen, en na je lady afgezet te hebben voldaan thuis in je bed ploffen. Geen feesten tot diep in de nacht, maar om half twaalf – twaalf uur bij je ouwelui (toen woonde je nog vaak “thuis”) zachtjes binnen komen… Wie verlangt ook terug naar die tijd? Of zijn we tevreden met de zegeningen, de verworvenheden van de 21e eeuw, dat we kunnen daten via internet? Ik heb dit beschreven vanuit mijn beleving als jongeman, maar hoe hebben de dames deze jaren doorgemaakt?
geplaatst door Aktivo1 - 2431 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.