Pakkende teksten
maandag 20 september 2021
Wie een boek, een column, andere proza of poëzie schrijft, hoopt de lezers te boeien met zijn / haar pennenvruchten. Het gaat dus om tekst die je pakt, die de lezer er toe aanzetten om het geschrevene niet meteen terzijde te leggen. Dat geldt ook voor wat er in een profiel op een datingsite te lezen valt.
Uiteraard valt mijn oog als ik een profiel lees eerst op de foto’s die erbij staan. Daarna scrol ik automatisch naar beneden, om te zien of ik aan de wensen voldoe. Zo niet, dan bespaar ik mij de moeite van het verder lezen. Maar als ik beide etappes afgelegd heb volgt het betere leeswerk en de interpretatie van de literaire prestatie, die door de opstelster van het profiel geleverd is. Want ik ga er van uit, dat zij er haar best op heeft gedaan.
Hoe origineel zijn de beschrijvingen, hoe uitnodigend zijn ze of hoezeer stoten ze juist af?
Sommige omschrijvingen van wie ik ben of wie ik zoek zijn net teksten uit een personeelsadvertentie. Ooit heb ik mijn profiel vertaald in zo’n advertentie met een flinke dosis humor. Ik kreeg hierop wel reacties, maar niet die reacties waarop ik hoopte. Daarom heb ik mijn profiel maar snel in de oorspronkelijke staat teruggebracht.
Voor wie deze humor kan waarderen volgt hier alsnog één alinea uit dat profiel:
Het heeft geen zin om te solliciteren wanneer u overdadige make-up nodig hebt om sommige uiterlijkheden te verdoezelen, wanneer u rookt en/ of overmatig alcohol gebruikt, er een dubbele agenda op na houdt; voor uw mobiliteit geven wij de voorkeur dat u uw fiets goed benut. E.H.B.V. ( Eerste Hulp Bij Vlinders) wordt geboden, over reiskosten valt te praten. Als u al / nog een dienstverband hebt bij een andere organisatie of een sollicitatie hebt lopen is het niet mogelijk een functie bij Aktivo1 te vervullen.
Teksten als: “Het glas is altijd halfvol” zijn zo passé … Toch kom ik ze nog regelmatig tegen.
Het is echt niet gemakkelijk om een beschrijving te maken, waardoor de lezer in positieve zin geprikkeld wordt en – daar gaat het toch om – er toe wordt bewogen om te reageren.
Het is evident, dat wat er staat ook werkelijk is, en dat niemand er aanstoot aan kan nemen. Heel af en toe lees ik een profiel, waar ik van ril. Dit kan echt niet. Maar misschien vindt u dat ook wel van de door mij boven aangehaalde alinea uit de sollicitatietekst. Als iemand dit volledige stukje proza wil lezen wil ik het hem / haar toezenden.
Afgezien van de feitelijke inhoud is er nog een aspect. Staat er teveel of juist te weinig tekst in een profiel? Beide opties roepen bezwaren op. Ik zie met de regelmaat van de klok profielen van nieuwe leden, die bij de meeste tekstvakken schrijven: Komt nog of Daar moet ik nog over nadenken. Mijn mening: Wacht dan met het plaatsen van je profiel, totdat je er over nagedacht hebt! Dat hoeft toch geen weken te duren? Dan heb je in één klap een goed ingevuld profiel. Wie gelooft dat een lezer noteert: “Dat profiel moet ik over een paar dagen nog eens gaan bekijken”? De eerste klap is een daalder waard, maar dan moet die wel goed uitgedeeld zijn. Overigens, ook aan mijn huidige profiel zal wel iets niet zo zijn als het zou kunnen zijn. Niemand is volmaakt, gelukkig maar, volmaakte profielen zijn er dus ook niet.
Ik heb twee keer met iemand achter de computer gezeten, die met een aanmelding voor de site bezig was. Samen hebben we een mooi resultaat bereikt, in beide gevallen heeft de stelster van het profiel een relatie opgebouwd. Het toverwoord is feedback. Daar moet iemand voor openstaan! Ik heb een paar keer iemand een berichtje gezonden over het profiel, soms kreeg ik daar een bedankje voor, maar helaas ook soms een onprettige reactie, in een enkel geval werd het een blokkade. Dus: “Waar bemoei je je mee?” En het was goed bedoeld. Het spreekwoord: Aangeboden diensten zijn zelden aangenaam doet dus opgeld.
Een goede tekst, die een lezer boeit, speelt nog twee keer een eminente rol bij een datingsite als 50plusMatch. Wie volledig lid is kan een zgn. persoonlijk bericht zenden; natuurlijk zal iemand, die dat bericht goed opstelt een betere start maken bij een potentiële date dan een ander, die zich er met een Jantje-van-Leiden van afmaakt. Wie zelfs zich beperkt tot het zenden van een interessebericht geeft ook geen blijk van originaliteit, een “gratis” lid heeft helaas alleen die optie. Last but not least noem ik het schrijven en lezen van en het reageren op blogs. Daaruit kunnen ook verrassende contacten uit ontstaan… Ik wens jullie allen veel inspiratie en plezier met de teksten!
geplaatst door Aktivo1 - 2171 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.