De spin in het web
maandag 4 oktober 2021
Twee maanden geleden plaatste ik mijn laatste blog over dieren. Als ik dit plaats is het 4 oktober, dierendag en er zijn nog genoeg beestjes overgebleven die nog niet voor het voetlicht getrippeld hebben. Zal ik nu maar eens dicht bij huis en mogelijk zelfs in huis blijven? Ook mensen, die op papier geen huisdieren hebben moeten zonder dat ze het zich zelf bewust zijn hun woning met andere levende wezens delen. Deze creaturen hebben kost en inwoning zonder dat er sprake is van een passende tegenprestatie. Hoewel….
Over muizen en ratten heeft u al eerder wat kunnen lezen. Die kunnen u en ik missen als kiespijn. Met minstens één beestje hebben velen een haat-liefde verhouding. Nu het herfst is geworden zien we om ons huis in de tuin spinnenwebben, vaak schitterende producten van deze achtpotigen. Als er ochtendmist geweest is kunnen fotografen onder ons prachtige plaatjes maken van de tussen de planten in onze tuinen hangende webben, de waterdruppeltjes in het web schitteren in de morgenzon.
Spinnen zijn geen insecten, ze vangen in hun web allerlei minder gewenste beestjes (vaak wel insecten!) zoals muggen. Sommige spinnen doen hun werk zonder web, ze lopen razendsnel over de grond of langs een wand. Maar een spinnenweb spreekt het meest tot onze verbeelding. Iedereen kent de kruisspin met zijn markante tekening op de rug. Ik verbaas mij over de structuur van hun webben, en ook om de moeite die zij zich getroosten om een web te maken.
Wat spinnen doen is heel goed vergelijkbaar met het gedrag van mensen. Spinnen zijn de politieagenten, de medewerkers van de reinigingsdienst, ongediertebestrijders en soldaten in de dierenwereld. Ze vervullen een centrale rol. Zo zijn er ook mensen die de hotemetoot zijn, overal zijn ze nodig, ze hebben veel lijntjes naar anderen. Door sommigen worden ze bewonderd, door anderen gevreesd. Vrouwen maar ook veel mannen zijn bang voor spinnen, zo zijn er ook mensen die de mens-spinnen uit de weg gaan. Er zijn zelfs spin-mensen met een titel! Een spindoctor is een adviseur voor een politieke partij; een spin die gegradueerd is… Vroeger heb ik veertig jaar in een vrijwilligersorganisatie als een spin in het web gefungeerd. Ik heb ontdekt, dat daar nadelen en voordelen aan verbonden zijn. Deze spin is nu getransformeerd als een spin met een leuk holletje, het web laat hij aan andere spinnen over.
Hoe gaat het met spinnen in relatieland? Het is even schrikken als je hoort dat sommige vrouwelijke spinnen hun partner opeten na “de daad”, er zijn zelfs vrouwelijke spinnen die hun partner oppeuzelen als ze nog aan het vrijen zijn. Het mannetje is helemaal door haar betoverd, terwijl hij nota bene de resten van zijn voorgangers in het web kan zien. Bij spinnen is de emancipatie heel erg doorgeschoten. Het mannetje is dan van nut voor de proteïne voor het wijfje en indirect voor het welzijn van hun nageslacht.
Mensen die zich als spinnen gedragen zullen dat kannibalisme gelukkig niet laten zien. De zegwijze: “Je bent om op te vreten!” wordt dus niet in de praktijk gebracht, Er zijn wel mensen, die een web maken waarin ze anderen vangen, die het web niet zien of er niet op bedacht zijn. Het gevaar is, dat iemand niet loskomt, als hij eenmaal in het web verstrikt zit. Het web verwordt dan tot het alom bekende rugzakje. Het kleeft aan je, als je niet uitkijkt zal de spin je psychisch helemaal leegzuigen. Het zijn dus heel kleffe relaties. Wat moet ik / moet u doen om niet in zo’n vangnet te belanden? Er zijn mensen die blind zijn voor de draden, doordat ze bijna onzichtbaar zijn door zonnestralen. Of ze worden door een zoete geur gelokt. Welke signalen moet je oppakken om dit te voorkomen?
Er zijn mens-spinnen die echt als een spin in het web zitten. Ze trekken aan de touwtjes, ze imponeren door hun praten, door hun kunstjes; heel verraderlijk, velen worden door hen betoverd. Het geldt ook voor artiesten uit de showbusiness en voor belangrijke mensen uit de politiek en de zakenwereld. Ze slagen er in om anderen (meestal vrouwen) te betoveren, en pas na geruime tijd worden deze slachtoffers “wakker” en slaan alarm, maar dan is het veelal al te laat. Een dikke bankrekening, een zacht gevoosde stem, het zijn valkuilen. Net als het spinnenweb voor de mugjes en de vliegen.. Hoe zou een datingsite voor spinnen werken?
geplaatst door Aktivo1 - 2068 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.