De koetjes en de kalfjes blijven aan de oppervlakte
maandag 6 december 2021
In sommige relaties mogen alleen de koetjes en kalfjes aan de orde komen. Men durft niet in de diepte te gaan. Kun je dat volhouden tot in lengte van dagen? De uitdrukking “praten over koetjes en kalfjes” komt natuurlijk uit de agrarische wereld. Het betekent over onverschillige, onbeduidende zaken praten. Deze uitdrukking werd in de 18e eeuw bekend en opgetekend. Eerst in de vorm van over koetje en kalfje praten, deze uitdrukking zal eerst geuit zijn door boeren die over hun vee praten, over alledaagse dingen, en later zal men hem met een ruimere toepassing zijn gaan gebruiken. (Bron: F. Stoet, Spreekwoorden en gezegden)
Ik ken een gezin, waar alleen maar over mooie, leuke dingen gepraat mocht worden, hun nieuw gekochte spullen waren steevast het onderwerp van gesprek. De zoon des huizes ontwikkelde een voorliefde voor antiek, en dat viel zeer in de smaak bij zijn ouders. Wie daar op visite kwam werd door de moeder steevast gewezen op haar nieuw gekochte of van haar zoon gekregen beeldje, schilderij of ander kunstvoorwerpje, en zij veerde helemaal op als het bezoek waarderend sprak over haar nieuwe aanwinst.
Een van de kinderen uit dit middelgrote gezin was meervoudig gehandicapt, geestelijk en lichamelijk. De zorg voor dit meisje, dat altijd in de ontwikkeling van een beginnende tiener bleef steken, drukte als een zware last op de schouders van de ouders en haar zussen en haar broer. Naar buiten toe was het een mooi gezin, vader was hoofd van een school. Maar over gevoelens en dus ook over dit meisje werd heel zelden gesproken. Twee andere kinderen kregen ook psychische klachten, zij het in mindere mate dan hun zusje.
Ik heb een dubbel gevoel bij al die gezelschappen, waar de dagelijkse conversatie alleen over simpele, leuke zaken gaat. Er blijft veel onbesproken, het lijkt een beetje op struisvogelpolitiek. Iedereen steekt zijn kop in het zand, onderwerpen die gevoelig liggen worden angstvallig vermeden. Ook komt het voor, dat de discussie op een bepaald niveau blijft steken, afhankelijk van de interesses van de meeste aanwezigen. In een ander gezin runden drie broers een kippenfokbedrijf en en passant verrichtten zij nog andere landbouwactiviteiten. De “koetjes en kalfjes” waren getransformeerd tot stokpaardjes, wie daar aan tafel zat wist op voorhand al waar het gesprek over zou gaan. Verjaardagen hadden heel vaak als hoogtepunt een excursie door het agrarische bedrijf.
Begrijp mij goed, ik spreek geen oordeel uit over deze situaties! Deze mensen zijn mogelijk veel gelukkiger dan mensen in de stadscultuur. Ze hebben veel liefde voor elkaar én voor hun werk. Het zijn vaak hartelijke families. In een stad, waar ik woon is men vaak meer naar buiten gericht, alle problemen in de maatschappij in brede zin komen aan de koffietafel aan bod. Misschien gaan ze daarmee weer de problemen, waar ze diep in hun hart mee worstelen, uit de weg. Belangrijk is het, als er ook een opening is voor een gesprek over wat een ieder persoonlijk bezig houdt. En ja, dat kan gerust over een boerderij of over de bewogenheid met de narigheid om ons heen zijn. Mag het ook gaan over die broer of zus, die net een naar bericht van de artsen heeft gekregen? Of worden die gesprekken afgeschoven naar een hulpverlener of een buddy? Of is het gemakkelijker de problemen over vluchtelingen aan te kaarten dan je eigen makkes aan te kaarten?
Binnen een relatie is het wellicht nog moeilijker om heikele onderwerpen aan te snijden. Wie dit voor zich uitschuift zal op de lange duur daar de gevolgen van ondervinden. Partners kunnen uit elkaar groeien, elk van hen ontwikkelt zich apart. Ontwikkeling is echt niet iets van de eerste 15, 20 jaar van een leven. Dan gaat het zo: Als een van beide echtelieden thuiskomt wordt op de vraag: “En, hoe was het vandaag?” ontwijkend gereageerd, zo van: “Laat ik maar niets zeggen, daar snapt hij / zij toch niks van”. Of : “Er was niks bijzonders”.
Hoe ga je hier mee om in het begin van je relatie, bij je date? Durf je ook wat lastigere zaken aan te kaarten?? Durf je samen ook het diepe in? Want dan kan als een van beiden dreigt te verdrinken de ander als reddende engel optreden! Natuurlijk hoef je niet bij de eerste de beste keer, dat je iemand ontmoet het achterste van je tong te laten zien, maar toch.
geplaatst door Aktivo1 - 2350 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.