Wachten op, ja, op wat
maandag 13 december 2021
Wist u hoe lang u gemiddeld per dag bezig bent met wachten op iets? Bijna dertig jaar geleden kwamen onderzoekers tot de conclusie, dat dit gemiddeld een half uur per dag is. Dat lijkt niet veel, maar als we uitgaan van een leeftijd van 80 jaar wacht iemand per jaar 182 uur, dat is over zijn / haar hele leven 607 dagen. Het meeste wachten we in winkels en in het verkeer.
Ik denk dat het bij wachten om een combinatie van factoren gaat. Wacht je op iemand, moet je wachten voordat je verder met iets kunt gaan, hoeveel geduld heb je (dat zit deels in je karakter!) en hoe besteed je de tijd dat je moet wachten. Een fenomeen bij wachten is een wachtrij. Die kom je tegen bij de kassa, voor een verkeerslicht. Deze wachttijden zijn doorgaans begrensd, vijf minuten voor een kassa wachten is acceptabel. Voor een verkeerslicht wachten is ook geen crime, tenzij je een afspraak hebt, waar je niet onderuit kunt en je verderop ziet dat een brug open gaat voor het scheepvaartverkeer.
Wachten op Godot is een absurd toneelstuk in twee bedrijven van de Ierse schrijver Samuel Beckett, waarin twee zwervers, Vladimir en Estragon, tevergeefs wachten op een zekere Godot, een persoon die nooit zal komen. Ik vind het bijzonder dat een auteur dit thema voor een toneelstuk heeft gekozen. Hoewel ik niet sta te trappelen om een voorstelling hiervan bij te wonen, zou dit toneelstuk mogelijk mijn onvrede met het ergens op moeten wachten ietwat kunnen temperen. Hiermee ben ik meteen bij de kernvraag beland: Heb je zelf wel eens op iemand gewacht, die niet kwam opdagen of wacht je op een ontwikkeling in je leven, waarvan je hoopt dat die zal plaatsvinden?
De decembermaand is bij uitstek de periode van Verwachting. In december leven Christenen toe naar de kerstdagen, waarin zij de komst van het kindje Jezus herdenken, Op vier zondagen wordt daar bij stil gestaan. Het is de adventstijd, waarin vier kaarsen als symbool voor dat wachten worden aangestoken. De periode van Verwachting is ook belangrijk in de Joodse traditie, zij wachten al eeuwen op hun verlosser. Uiteraard loopt dit alles weer parallel met de negen maanden, die de meeste moeders moeten wachten op de komst van hun eigen kindje.
Het is belangrijk de tijd, dat je ergens op moet wachten goed te besteden. Als er meer tijd mee gemoeid gaat kun je voor het wachten ook iets bedenken. Dat gaat niet bij de dagelijkse wachttijden, zoals bij de kassa en in het verkeer. Dan proberen sommigen hun invloed aan te wenden door voor te dringen, stoplichten te negeren, harder te rijden om de “verloren” tijd in te halen. Geduld is een schone zaak..
Wekelijks doe ik een half uur mee met een paar mensen aan een stiltemeditatie. Nadat een gong heeft weerklonken steek ik een kaars aan, ten teken dat de meditatie begint. Er is dan tijd om allerlei dingen in gedachten de revue te laten passeren. Maar ik wacht tegelijkertijd op de tweede klank van de gong, Dan doof ik de kaars. Dat half uur “wachten” is dus functioneel, ik ben er ook op ingesteld.
In dit verband moest ik denken aan het aloude lied “Ik sta op wacht”, uit 1957, van Joop de Knegt, over een soldaat, die een bericht krijgt dat zijn geliefde hem afwijst. Hoe vaak komt dat ook hier op de datingsite niet voor? We wachten op een positief bericht, een nieuwe liefde. Dan blijkt, dat ons wachten niets heeft opgeleverd. Dat is een ander soort “advent”.
Van de weken voor kerst weet ik, dat ze iets op zullen leveren. In de kerkelijke traditie worden deze (vier) weken adventsweken genoemd. Advent is het Engelse woord voor komst, gebeurtenis. Er staat dus iets te gebeuren! Maar de twee kerstdagen zijn dit jaar wel geheel anders dan een paar jaar eerder. Een beperkte kerst. Maar ik merk alom mij heen, dat er veel behoefte is om die kerstdagen niet in eenzaamheid door te brengen. Ik hoop, dat er veel liefdevolle mensen zijn, die er in slagen de kerstdagen op een mooie, zinvolle manier in te vullen! Dan is die wachttijd goed geweest.
geplaatst door Aktivo1 - 2431 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.