De grens oversteken, ook op het pad der liefde
maandag 17 januari 2022
Aan buitenlandse vakanties kleven de afgelopen jaren de nodige beperkingen. Ik vind het niettemin leuk om waar mogelijk in een ander land rond te kunnen kijken. Daarvoor moet ik dan wel de grens oversteken. Soms gaat dat lastig, bij een vliegreis komt er veel bij kijken, in en ander geval merk je niet eens, dat je de grens over gaat, en dan zie je alleen aan andere verkeersborden, dat je niet meer in Nederland bent.
Afgelopen week combineerde ik een lange treinrit met een stapje over de grens met Duitsland. Ik ging naar Kerkrade, ook de bebouwde kom van deze stad grenst aan onze oosterburen. Alleen zag ik geen bord “Wilkommen in Deutschland”, wel een paar honderd meter verder de aanduiding Noordrijn-Westfalen, van de gelijknamige Duitse deelstaat. Bizar is het dat de grens gevormd wordt door de middenstreep van de Nieuwstraat, die aan de Duitse kant Neustraβe heet. Op Wikipedia heb ik bij thuiskomst ontdekt, hoe die situatie in honderden jaren zo gegroeid is. De straat is 2 km lang en verbindt Aken met Herzogenrath.
Al wandelende ging ik filosoferen over wat een grens in bredere zin betekent.
Mijn voordeur is eigenlijk al een grens. Een begrenzing van mijn eigen woning en de buitenwereld. De Engelsen verwoorden dat zo treffend: My home is my castle. Een kasteel heeft vaak een gracht en een ophaalbrug, die kunnen voorkomen dat mensen ongewild de poort binnenkomen. Dan stelde die grens in Kerkrade niet veel voor. Enkele decennia geleden was er daar op de plaats van de middenstreep van de Nieuwstraat nog wel een bescheiden muurtje van betonblokken, maar na de liberalisering van het grensverkeer is die muur geslecht. De Nieuwstraat werd de eerste Europese straat. Kerkrade en Herzogenrath gingen samenwerken als eerste Europese modelgemeente.
Onwillekeurig moest ik bij die afbraak in 1993 aan de Berlijnse muur denken.
Zonder dat ik het door heb passeer ik veel vaker een grens. Uiteraard is dat bij de ontmoeting met andere mensen. Ik voel dat het duidelijkst als ik voor het eerst een huis binnenga van een nieuwe kennis. Hoe voorzichtig ga ik dan te werk, bang dat ik ergens tegen aan loop of ergens ga zitten, waar de gastvrouw /gastheer een plekje voor zichzelf heeft gereserveerd.
In een gesprek kan ik ook een grens overschrijden. Ik heb er wel een onbegrensd vertrouwen in, dat ik in een gesprek zeker bij een eerste date niet de verkeerde dingen aanroer, maar dat kan zomaar omslaan. Daarvoor weet ik nog te weinig van mijn gesprekspartner. Op welke teentjes mag ik absoluut niet staan? Dan is het slim, als jij en jouw host van te voren hun grenzen weyrn af te bakenen,
Over de grens, in een ander land spreek je vaak ook een andere taal. De taalbarrière is vaak een duidelijke begrenzing van de mogelijkheden. Bij een date is niet alleen de inhoud van het gesprek, maar ook de vorm belangrijk. Versta je elkaar goed, komt een stem goed over? Met dit in het achterhoofd weet ik, waarom een telefoongesprek voorafgaand aan een fysieke ontmoeting zo goed is. Dan hebben we beiden die grens afgetast.
Bij een grens hoort vaak ook een douanepost. Die controleert of je het andere land wel in mag reizen. Mag ik de inschrijving op een datingsite vergelijken met die douanepost? Daar worden ook je persoonsgegevens gecheckt. Een enkeling glipt door de controle, net als bij de douane. Gelukkig valt zo’n valsspeler dikwijls snel door de mand. Die wordt dan weer netjes over de grens teruggezet.
Ik hoop in dit nieuwe jaar nog wel een paar keer de grens naar het buitenland over te steken. Maar wie weet is er dan eerst nog een andere grens doorbroken, die er nu nog is tussen mij en mijn nog niet bekende geliefde…
geplaatst door Aktivo1 - 2052 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.