Maar ik kan zien, zei de blinde

Ik wacht op de lente. Nou ja, op de ochtend. In een tweepersoonsbed, onder een tweepersoons wollen dekbed en twee tweepersoons wollen dekens. Het dekbed is dun en licht, de dekens zijn dik en zwaar en zo gedrieën houden ze mij zowel warm als koel genoeg. Maar. Zodra ik mij omdraai, glijden de dekens van het dekbed af en daarmee van het bed. Zo heel erg tweepersoons is het nou ook weer niet. Wanneer ik de dekens tussen matras en bedrand stop, kruipt het dekbed naar de rand. Naar de rand aan de kamerkant of naar de rand aan de raamkant, maar sowieso naar de rand. Ik snap het niet. Dit was vorig winter perfect. Dit werkte. Ik begon aan de nacht onder de driedelige stapel, en begon aan de dag van onder die driedelige stapel.
Zal ik het doen? Zo'n dik, wollen dekbed kopen? Een éénpersoons? Zo'n bijna twee kilo zware baal wol die niets anders doet dan mij warm houden, en mij geruststellen met zijn zwaarte? Een baal wol die geen plaats geeft aan illusies. Geen ruimte heeft voor een man naast mij, voor dé man naast mij. Een baal wol die mij nooit meer dat valse-hoop-duetje met mijzelf laat zingen. Nee, ik schud deze hoes om dit dekbed, helemaal alleen voor mij, helemaal voor mij alleen.
De mens is een meerstemmig wezen. Zo zat ik na mijn weloverwogen, brave 'booster' nog geen minuut in de trein naar huis, of ik las al over een vierde prik. Het schrille tegen-stemmetje in mij blies: Nou is het genoeg. Het is te gemakkelijk, steeds weer een beroep doen op de welwillenden. Ik wacht wel op de lente. Ik wacht wel tot ik slaap. Ik ben helemaal geen slechte slaper. Ik ben wel blogschrijfster op deze datingsite. Ik ben een foto bij een lapje tekst, een virtueel wezen waarover geroddeld mag worden, vooral als iemand het waagt om meer dan eens positief te reageren. Mijn begrip is diep en oneindig, mijn troost en bemoediging zijn vanzelfsprekend. Waren vanzelfsprekend. Ik ben ermee gestopt - en daarvoor moest ik een hoge berg beklimmen, over een giga drempel stappen. Mij inleven in de ander is, was immers mijn zelfgekozen opdracht op deze wereld - en hoe makkelijk is dat niet als ook die ander slechts bestaat uit een foto en een lapje tekst? Het bleek een valkuil. Maar wees gerust: Ik verleen virtueel nog wel troost bij calamiteiten, bij tegenvallende tv programma´s, lekkende wasmachines en bij te hete bekers chocolademelk ofzo. En als jij je daardoor tekort gedaan of zelfs beschadigd voelt, als het echt belangrijk voor je is dat ook ik jou schrijf wat jij graag wilt lezen: Stuur mij dan een bericht. Misschien kunnen we er samen toch iets goeds uit peuren.

Een jaartje na mijn scheiding las ik een oproep in de regionale krant: men zocht mensen voor de rubriek “SOLO”.
Omdat ik dacht te voldoen aan de zoekterm gaf ik me op, met een bezoek van een jonge journaliste en een vlotte hipster-fotograaf tot gevolg.
Ik heb weinig te verbergen dus het werd een openhartig gesprek waarvan natuurlijk de sappigste opmerkingen werden uitvergroot en belicht.
En toen kwam de dag van publicatie, tjonge, jonge, ik werd met naam en toenaam genoemd met woonplaats, dus was ik redelijk makkelijk te traceren.
De telefoon stond roodgloeiend.
Zo belde er een meneer wiens stem op die van mijn oom leek.
Hij vertelde echter dat hij sinds september van het vorige jaar weduwnaar was en zich erg eenzaam en alleen voelde. Of ik zo aardig wilde zijn om een keer een kop koffie met hem te komen drinken. Wij woonden immers in het zelfde dorp, op fiets- en loopafstand en waren allebei vrijgezel.
Ik bedankte zo vriendelijk mogelijk voor deze uitnodiging en wenste hem een fijne dag.
Opnieuw de telefoon, dezelfde meneer, van wie ik nog steeds niet wist wie hij was en wiens verhaal ik moeilijk kon volgen. Ik heb hem dus zo vriendelijk mogelijk doorverwezen naar een maatschappelijk werker. Dat leek me gepaster dan in te gaan op zijn oneerbare voorstellen.
Een kennis kwam mij haar krant brengen met daarin mijn hoe-het-zo-was-gekomen-verhaal en twee leuke beeltenissen.
Ik vertelde haar ,vers van de pers ,het verhaal van de voor mij onbekende weduwnaar-dorpsgenoot.
Zij wist mij te vertellen dat het een 91-jarige meneer betrof die aan de rand van het dorp woonde met zijn ongehuwde dochter.
Was hij vergeten dat hij al twee keer had gebeld? Ik heb de derde keer zelf maar de verbinding verbroken.
Ook kreeg ik op Facebook een vriendschapsverzoek van een andere weduwnaar, de gepensioneerde voormalige dorpsdokter, die maar heel even mijn huisarts was, nu ruim 20 jaar geleden.
Zijn overleden vrouw was cursiste in een van mijn glasgroepen, dus ik kende hem alleen als man-van-Jet.
Na een aantal dagen werd ik door een vriendin gebeld dat de betreffende heer me “online” het hof maakte. Ik probeerde hem uit te leggen dat een en ander beter in een persoonlijk berichtje verwoord kon worden. Te laat! Ook hij had mijn telefoonnummer achterhaald en belde, in kennelijke staat , op.
Als ik financieel moeilijk zat wilde hij me wel ondersteunen en hij wilde graag nader kennis maken…..ook dit aanbod heb ik vriendelijk doch beslist afgeslagen.
Een andere weduwnaar hielp me met verhuizen en deed allerlei klusjes voor me in de hete zomer van 2017. Hij maakte mij vele dagen zwetend en schaars gekleed mee. Ook was hij mijn hoop-in-bange-dagen toen mijn stoppen letterlijk en figuurlijk waren doorgeslagen. Ik was geschokt toen hij voorstelde dat ik hem wel “in-natura” mocht belonen voor al die zogeheten KUTklusjes……

Ook op deze site word ik voornamelijk bezocht door (voor mij) te oude mannen of door mannen die vallen op mijn “vrolijke, jeugdige” uitstraling.
Ik ben de wanhoop nabij maar gun mezelf nog een keer verliefd-tot-over-mijn-oren en dikke vette verkering.
Tot die tijd drink ik warme chocolademelk en eet een chocoladebroodje als zoethoudertje.

Volledig zonder inspiratie begin ik iets op de witte achtergrond van mijn scherm te typen...een Blog block wellicht?? Of misschien te veel in en emotionele Roller coaster geleefd de afgelopen maanden.. erbij de donkere voor mij altijd "lastige" maanden van het jaar ...Ieder jaar beloof ik mezelf het "beter" aan te pakken, op tijd mijn daglichtlamp in gebruik te nemen, positieve gedachten op te roepen, contact te zoeken en niet helemaal weg te kruipen in mijn veilige maar oh zo eenzame schulp...me and my dog's...:(. Veelal heb ik het gevoel goed bezig te zijn..out going en contact proberen te maken...initiatief rondom de Nieuwjaars wandeling bij Bunnik en de Brouwersdam gelanceerd (helaas Corona gooide roet in het eten) maar zonder het beoogde resultaat.
Beetje the story ..of my life..veel ideeën en pogingen deze uit te voeren met veelal matig resultaat...de vraag die in mij opkomt is..wat doe ik fout? .. doe ik überhaupt iets fout of is het gewoon hoe het leven met mij en ieder ander omgaat? Onvoorspelbaar en ook vaak bijzonder demotiverend. 😟
Misschien is "te veel denken" ook niet gezond...Misschien zijn verwachtingen en hoopvolle gedachtes betreffend een vriendschap/Lat juist ook te hoog gegrepen voor iemand uit het Spectrum?! Over psychische kwetsbaarheid praten of lezen spreekt ook niet tot de verbeelding van de bijna altijd opgewekte medeleden...het negatiefste wat ik ooit hier las bij de "wie zoek ik" was.."ik zoek een vrouw" zonder problemen" ...ik hoop dat die schrijver dan ook smetteloos door de keuring komt 😱

En wat meer zou ik toe kunnen voegen aan de inmiddels meerdere keren in Blog's beschreven onderwerpen zoals: Intimiteit, Verwachtingen, Leeftijd- Woonplaats eisen/wensen en andere al vaak bediscussieerde vraagstukken of statements?
Uiteindelijk is alles al een keer gedeeld en van commentaar voorzien en ga ik bij mezelf merken dat mijn enthousiasme om de soms lange lappen tekst te lezen aan het tanen is. Aan de literaire Elite stukken waag ik mij niet eens 😎 Helaas is er ook weinig vers "Blog" bloed zowel aan de schrijvers- als aan de Commentatoren kant. Een klein kringetje wat zich na gelang van interesse of de huid volscheld of elkaar fijn bevestigt. Gaat vervelen 💤...
Ik laat het maar even zo..ga zeker niets schrijven alleen om de "spotlight's" op te zoeken of om naar like;s te hengelen...
🍀