Wat iedereen van je vindt, niks van aantrekken

Ja, die van die tinten. Deze week kreeg ik een melding van Netflix dat, naar hun zeggen, een van meest populaire en pikante filmseries ooit binnenkort te zou zijn.
Moet ik de titel nog noemen? Nee toch? Ik begreep er destijds al niets van, van dat pikante. Ik herinner me nog goed dat ik een tv-reclame zag van een zekere Willie, een pornopostorderboer, zo bleek. En Willie had het goed begrepen. Als je bij Willie de trilogie bestelde - toen nog alleen beschikbaar in boekvorm - kreeg je er gratis een spannend bondagesetje voor beginners (ja echt) bij ter waarde van Euro 8,95. Met snelle en gemakkelijke bindingen, voor bijna elk bed geschikt volgens Willie.
Ik ging toch opeens met heel andere ogen naar een bed kijken. Zelf had en heb ik nog steeds een Auping, het basismodel. Voor Hans Klok misschien een koud kunstje, maar ik zou bij God niet weten hoe ik mezelf daaraan moet vastbinden, laat staan weer loskrijgen. Zie je het voor je, het korte nieuwsbericht in het lokale dagblad: man na weken dood aangetroffen in huis, vastgeketend aan bed; de politie gaat vooralsnog uit van een misdrijf.
Ik was in die jaren waarschijnlijk een van de laatsten die over deze trilogie hoorde. Ik bedoel, tegen de tijd dat Eén Vandaag er aandacht aan had besteed en Ivo Niehe de schrijfster voor zijn show had gestrikt, was er een gerede kans dat hij zelfs bij mijn toen al hoogbejaarde moeder op het nachtkastje zou hebben gelegen.
Enfin, toen bijna iedereen het eerste boek al uit had, wist ik nog van niets. Toen ik de titel voor het eerst hoorde, dacht ik dat het een boek over depressiviteit was, over de vele schakeringen grijs die ons bestaan kunnen kleuren. Maar ik wist al snel beter. Ik leende het eerste deel van mijn zus. Kopen leek me niet de moeite waard en in de bieb was alles voor jaren uitgeleend.
Nou, geen boekje voor mensen met bindingsangst, ontdekte ik lezenderwijs al snel. Maar dat was niet de belangrijkste reden dat ik de andere twee delen liet voor wat ze zijn. Begrijp me goed, een trilogie is goed, in alle opzichten: Millennium, Lord of the Rings, Red Riding, Sissi, vul zelf maar aan al naargelang je smaak. Maar dan moet deel één wel uitnodigen tot deel twee. Om wat voor reden dan ook. Vanwege de stijl, het literaire niveau, een spannende inhoud, een hoofdpersoon met wie je je identificeert. Het maakt niet uit, maar er moet íets zijn wat maakt dat je de bladzijde wilt omslaan, het boek uit wilt lezen, aan het volgende beginnen. Ik lees echt niet alleen klassiekers uit de wereldliteratuur, maar het leesportefeuillelectuurgehalte van dit boekje was me iets te hoog om aan deel twee te beginnen. Ik moest wel direct aan een paar andere boeken denken. Onder andere aan The zipless fuck van Erica Jong, My Secret Garden en Forbidden flowers, allebei van Nancy Friday. Boeken uit 1973 en 1975, dat wel. Dus net als ik antiek, maar de aantrekkingskracht van seks en spanning is tijdloos, mits verwoord door mensen die kunnen schrijven. Ik kijk nog maar een keer naar Sissi, denk ik.

Tijdswaarnemingen
Gisteren was het de dag, dat het elf jaar geleden was, dat mijn man overleed. Herinneringen daaraan worden weer deel van het heden. Tijd is verleden, heden en toekomst, maar eenmaal gestorven houdt de tijd voor degene die sterft op. Allerlei gebeurtenissen, gevoelens, muziek enz. uit de verleden tijd maken dat ik ben en leef zoals ik met deze momenten nu ben en de verleden tijd niet is los te koppelen van het heden. Gewoon omdat ik leef in mijn tijd.

Gelukkig maakt dat in het verloop van de tijd de scherpste randjes van pijn en verdriet wat afzwakken. “De tijd heelt alle wonden” een veel gebruikt gezegde. Of het alle wonden heelt, daar ben ik niet direct van overtuigd, maar in ‘het de tijd geven’ maakt dat het in die periode de mogelijkheid biedt om alles een plek te geven.

Nu ik gisteren op Tv het schaatsen op natuurijs in Winterswijk zag, moest ik weer denken aan de wintertijd 1955-1956. Ik heb het even opgezocht. Volgens het KNMI was deze winter op één na de ergste koudegolf in de 20e eeuw. Iedere keer komt de herinnering weer boven hoe ik als achtjarig meisje terug liep naar huis nadat ik was wezen schaatsen op het Overijssels kanaal nabij Schalkhaar. In mijn beleving geen geringe afstand. Het was bitterkoud en kon met moeite mijn tranen bedwingen door mijn koude benen, handen en voeten. Mijn moeder had mij nylons van haar, vastgemaakt met jarretels, nog geen panty, aangetrokken, maar veel hielp dat niet. De veters van de schaatsjes die bevroren waren en ik met mijn koude handen moeilijk los wist te maken, zorgen dat deze herinneringen aan schaatsen en erge kou mij altijd bijblijven uit herinneringen van de verleden tijd.

Afgelopen week viel er dan in deze winter eindelijk een beetje sneeuw en vroor het tijdens het enkele nachten. Enkele dagen scheen de zon volop en dan vind ik het heerlijk weer om een wandeling te maken. Maar ik houd niet van kou. Alles wat ik aanraak voelt koud aan. Ondanks handschoenen aan tijdens het fietsen zijn mijn handen nog koud. De kou in mijn huis heb ik het afgelopen weekend ervaren. Door de hogere gasprijzen wilde ik de thermosstaat van mijn vloerverwarming wat lager zetten. Zeker in deze momenten mis ik mijn technische man. Natuurlijk probeer ik eerst alles zelf op te lossen, maar in dit geval had ik iets verkeerd gedaan en ik kreeg mijn huis niet meer op temperatuur. Uiteindelijk heb ik dan toch maar hulp ingeroepen. Een buurman was zo lief om op zondagmorgen mij te helpen.

Natuurlijk is het fijn, dat er in je omgeving mensen zijn die behulpzaam zijn, maar het liefst zou ik het zelf allemaal regelen. In veel dingen vind ik mijzelf best handig en inventief, maar ik vind het ook normaal, dat ik nou eenmaal niet alles kan. Dat vind ik het lastige aan single zijn. Aan de andere kant heeft het ook veel voordelen heb ik gemerkt nadat ik het tweezijn los had kunnen laten. Want ook het gemis van het tweezijn na een scheiding, of overlijden speelt een belangrijke rol. Het missen van een vertrouwde partner in het delen van emoties. Het vertrouwde naast elkaar dingen doen in en rondom het huis. De tijd heeft mij geleerd daarmee om te gaan. Ik denk, dat ik bij het aangaan van een nieuwe relatie, ik, om alles met iemand anders weer te moeten gaan delen, ook daaraan weer zal moeten wennen. En de verleden tijd bepaalt nu eenmaal in het heden hoe we over de dingen denken en voelen uit de tijd van onze herinneringen. En ik heb al een tijdje geleefd om veel herinneringen te hebben. Maar ik blijf positief denken, want ook de tijd uit het verleden kan mij helpen om hiermee om te gaan wanneer ik überhaupt een nieuwe liefde zou ontmoeten.

Liefs,
Monique

Om maar met de deur in huis te vallen : een afwijzing is voor niemand leuk, niet voor degene die afgewezen wordt, ook niet voor degene die de afwijzing doet. Het maakt wel verschil in welk stadium van contact dat gebeurt.

Aangezien ik best afwachtend ben, krijg ik meestal het interessebericht. Het 1e wat ik zie is zijn foto, want de meeste heren, ook als ze volledig lid zijn, sturen dan het standaard interessebericht. Uiteraard klik ik vervolgens op zijn profiel. Zijn leeftijd staat boven de foto en onder zijn foto staat de woonplaats + afstand. Ik heb in mijn profiel een leeftijdsgrens gezet en ook het maximum aantal kilometers. Dat doe ik niet voor niks. Ik zoek een man van om en nabij mijn eigen leeftijd voor een lat-relatie. Ik heb het zelfs 2 x ingevuld, bij wie wil ik vinden en ook onderaan, bij ik zoek.

Ik wil die grote afstanden niet meer afleggen en als hij steeds alleen maar naar mij toekomt, leer ik nooit zijn achterban kennen. Even een spontaan kort bezoekje gaan we dan ook niet afspreken, daar is de afstand te groot voor. Een enorm leeftijdsverschil, zowel veel jonger als veel ouder zoek ik ook niet. Dus stuur ik meteen een bedankje voor zijn interesse en wens hem verder succes met daten. Dat is meestal geen punt, er zijn nog geen verwachtingen. Een enkele keer blijft hij aanhouden, maar na mijn uitleg is dat ook opgelost, geen probleem.

Een enkele keer wijk ik daar vanaf, omdat hij een leuk zelf geschreven bericht naar me heeft gestuurd en zijn foto me ook aanstaat. Als het verkennende telefoontje ook in goede aarde is gevallen en hij wil afspreken bij mij in de buurt, ga ik overstag. Ik houd dan een groot deel van de middag voor hem vrij, zodat het voor hem de moeite loont om dat eind te reizen. Dat zeg ik ook tegen hem en dat wordt gewaardeerd. Maar als ik hem in werkelijkheid zie en al bij de 1e aanblik voel ik meteen, hij is totaal mijn type niet, laat ik dat niet blijken. Ik hoop dan in ieder geval op een gezellige middag. Maar na ongeveer twee uur samen, wijs ik hem voorzichtig op het naderende spitsuur op de A1 en zeg ik ook dat ik nu wel voldoende een indruk van hem heb gekregen. Dan komt de afronding.

Ik zeg dat ik het geen punt vind om (mee) te betalen, maar hij staat erop alles te betalen en doet dat ook. Meteen daarna dringt hij aan op een volgende afspraak. Wat nu? Ik durf nu niet te zeggen dat ik een vervolgafspraak niet zie zitten. Ik zeg dus dat ik de date eerst wil laten bezinken Ik bedank hem  en zeg dat ik de volgende dag contact met hem zal opnemen. Gelukkig dringt hij niet aan en we gaan beiden naar huis. De volgende dag bedank ik hem nogmaals voor de gezellige middag, maar dat ik het hierbij wil houden omdat er er bij mij geen klik was. Meteen word ik geblokkeerd. Twee dagen later waren al zijn mailtjes uit mijn mailbox verdwenen. Ik klikte op zijn profiel en daar stond dat hij zichzelf had uitgeschreven. Ik schrok. Had ik het dan zo verkeerd aangepakt?

Vijf dagen later vond ik op de twee boekenplanken naast mijn vaste computer bij toeval het boek over daten van relatiecoach Denise Janmaat weer terug. Deze twee planken was ik verrgeten na te kijken bij de opruimperiode van enkele weken geleden. Ik had jaren geleden eens een webinar van haar bezocht en dit boek over daten gekocht. Ik wist niet eens meer dat ik haar boek nog had. ik zocht gelijk in de index het tekstkopje : de ontmoeting afronden. Citaat van Denise : er komt een moment dat jullie deze 1e ontmoeting beëindigen. Dan wil je van elkaar weten wat je ervan vond. Het is goed om daar duidelijk over te zijn, ook als je het nog niet helemaal weet.

Is een van beiden enthousiast, maar de ander wil geen vervolgafspraak is het goed om dat direct aan te geven. Als je dat lastig vindt, kun je aangeven dat je het allemaal nog even wilt laten bezinken en er binnen enkele dagen op terugkomt. Door dit te zeggen laat je al een beetje doorschemeren dat je nog niet hetzelfde enthousiaste gevoel ervaart als de ander, Vermijd een discussie, over gevoel kun je niet twisten, dat is er, of het is er niet. Natuurlijk reageer je zoals je beloofd hebt binnen enkele dagen en laat je de ander niet in onzekerheid. Houd de ander daarbij wel heel, toon respect en bedank hem of haar. Ik haalde opgelucht adem, zonder haar advies vooraf te weten had ik dit precies zo gedaan.

Blijft de vraag : was hij zo erg teleurgesteld dat hij  zich daarom na enkele dagen heeft uitgeschreven of zat zijn abonnement erop? Jammer dat het zo gegaan is, ik kan het niet meer navragen. Volgende keer maar meteen na afloop zeggen dat ik het wel gezellig vond maar dat er wat mij betreft geen vervolgafspraak komt..