Voor je kippenvelmoment
donderdag 8 december 2022
Ik lees wel eens wat. Waarmee ik niet wil zeggen dat jij nooit iets leest, en al helemaal niet dat het goed zou zijn om wel eens iets te lezen. Schrijven is best lastig, tegenwoordig: iemand kan immers zomaar iets lezen wat er helemaal niet staat en dat met zichzelf vermenigvuldigen. Terwijl er niets anders staat dan wat er staat...
Goed, ik lees dus wel eens wat. Zo las ik in een grappig uitgevoerd vierkant boekje* (en de aanvullende longread) dat 6% van de Nederlandse bevolking dagelijks een kippenvelmoment meemaakt, 29% wekelijks, 30% maandelijks, 29% minder dan maandelijks, en 6% nooit. Nu hoor ik bij die laatste 6% - wat niet in de lijn der verwachtingen ligt: Vrouwen zijn met 72% immers beter vertegenwoordigd in de categorie ‘maandelijks en vaker’ dan mannen (53%). De mensen die aangeven vaker kippenvelmomenten mee te maken, scoren ook hoger op geluk en een als zinvol ervaren leven. Kippenvel alleen is een reactie op kou of hevige schrik, maar maak er een moment van en het is een intens, positief gebeuren. Nou ja. Ik vond het een grappig onderzoek - ook al is 'kippenvelmoment' voor mij een doodgeknuffeld woord. Het is zo’n woord dat alleen geschikt is voor een spelletje ‘hoeveel woorden kan je van de letters maken’. Of heb ik iets gemist, en is kippenvel het nieuwe genieten? Gaat op een zonnig terras de koffie geserveerd worden met de woorden ‘‘voor je kippenvelmoment’’ in plaats van met ‘‘geniet ervan’’?
Afgelopen zomer, toen het buiten zelfs te heet was om het zonnescherm naar beneden te draaien, las ik over een kerstboom van karton. Acht ingenieus ontworpen, perfect gesneden stukken karton die, in elkaar geschoven, een kerstboom van ongeveer mijn eigen hoogte vormden. Nu ontdekte ik toch al geen enkel mogelijk kippenvelmoment in alweer die besneeuwde kunstkerstboom uit de schuur halen en alweer versieren met alweer dezelfde ballen, slingers en engeltjes, en vooral niet in alweer sneeuw, naalden en scherven stofzuigen. Maar een heiden die van een mooi versierde en verlichte kerstboom kan genieten, ben ik wel. Ik bestelde de kartonnen kerstboom. Hij ruikt lekker naar karton, en hij staat nu in mijn kamer. Ik heb, met behulp van een priem, een dikke leernaald en koperkleurig lint, twaalf gloednieuwe, van de goede Sint gekregen glazen engeltjes aan zijn punten gestrikt. Ik heb drie keer twaalf kerstballen aan datzelfde koperkleurige lint geknoopt, en ze van zijn top naar zijn basis langs de kruispunten van de stukken karton laten hangen; een donker zilveren, een diepblauwe, en een koperkleurige slinger van glimmende ballen. Ik heb twee lange slingers van kleine zilveren balletjes rondom de boom gedrapeerd en hier en daar met spelden vastgeprikt. Ik heb de lamp in de boekenkast zo gedraaid, dat het licht hem beschijnt. Hij is nog steeds geen kerstboom. Hij is een kunstig gevormd object van karton, vol gehangen met kerstversiering. Morgen maak ik weer acht stukken karton van hem en breng hem naar de schuur. Het is immers pas acht december. Het komt wel goed: Er staan appelmoes muffins in de oven.
*Nederland in cijfers, editie 2022, een uitgave van het CBS; longreads.cbs.nl
geplaatst door RodeJas - 1810 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?