De stoelendans van het leven en van het daten
maandag 22 mei 2023
Wat is het soms moeilijk om bij elke vorm van communicatie of die nu via een gesprek, in een mailtje of op papier gaat tot the point te komen. Ik denk dat het afhangt van degene, waarmee ik contact heb; soms voel ik aan, dat datgene, waar het om gaat een beetje verpakt moet worden, dat ik mijn gespreks – of mailpartner er niet rauw mee op zijn of haar dak moet vallen.
Dit is een van de redenen, waarom ik met veel belangstelling programma’s als First Dates volg. Sommige daters raffelen allerlei standaardvragen af, komt dat omdat zij hun emoties niet goed kunnen of willen verwoorden? Bij een date draaien mensen vaak als een kat om de hete brei heen. Hoe moeilijk is het om tot des poedels kern te geraken!
Er zijn bij date-adviezen zelfs al allerlei standaardopeningszinnen kant en klaar voor de aspirant daters beschikbaar. Natuurlijk is niet iedereen creatief genoeg om zelf wat te verzinnen, ook zijn niet alle daters even goed van de tongriem gesneden. Toch frons ik mijn wenkbrauwen, als ik ze hoor. “Heb je lang moeten rijden? “Zo, daar zitten we dan”.
Daten lijkt een beetje op een stoelendans. Aan dat spelletje zullen velen als kind wel meegedaan hebben. Hoe ging dat vroeger ook al weer? Er staan een aantal stoelen in een cirkel opgesteld, en om de stoelen loopt een aantal (net eentje minder dan het aantal stoelen). Op een sein van de spelleider gaan de lopers zitten op de stoelen, wie niet op tijd reageert valt af. Opnieuw gaan de mensen om de stoelen lopen, maar er is een stoel weggehaald en als de spelleider het sein geeft, herhaalt zich het ritueel. Een leuke variant is, dat op de stoelen al mensen (vaak mannen) zitten, en dat er dames om heen lopen, een dame meer dan het aantal stoelen waarop de mannen zitten. Op het sein van de spelleider ploffen de lady’s bij de heren op schoot, een dame redt het dan niet.
Het aarzelen om tijdig en vooral adequaat te reageren op een datingsite lijkt een beetje op een stoelendans. Iedereen danst om de plek die hem of haar wat lijkt, en bij het moment suprême gaat het mis. Dan vist iemand naast het net, een ander is hem of haar voor. Die ander heeft dan meer te bieden, springt er qua profiel uit, of is gewoon wat slimmer. En oh wee, teleurstelling bij diegene, die het niet gelukt is de aandacht te trekken.
Bij een stoelendans gaat het er dus om snel te beslissen, niet steeds blijven twijfelen over de plek waar je moet zitten. Zou die strategie ook werken bij daten? Niet te lang wachten met een besluit, want anders is iemand anders je voor! Of is slow daten de succesformule?
Of het aantal geschikte (jawel!) stoelen op een datingsite groter, gelijk aan of kleiner is dan het aantal mensen, dat plaats wil nemen is de vraag. Het tijdstip waarop men aan de stoelendans begint, daar zou wel eens onderzoek naar gedaan kunnen worden. Om sommige stoelen wordt extra druk gedanst. Die zijn bezet door iemand met een aantrekkelijk profiel, die bezette stoelen hebben duidelijk de voorkeur.
Daarentegen zijn er stoelen, die bijna als de pest gemeden worden. Of er dansen mensen omheen, om op het juiste moment te willen zitten, die door de stoelen met hun opzitters niet gewild zijn. Het gezegde “Op elk potje past een dekseltje” wat ik in een andere blog langs zag komen is dus niet altijd van toepassing.
Wat moeten we doen met de stoelen die steeds gemeden worden? Moeten we omzien naar een andere kring stoelen? Elders lijkt het gras altijd groener, maar die vlieger gaat ook maar zelden op.
Laat niemand zich door de ietwat sombere toon van dit verhaal laten weerhouden om mee te doen met de stoelendans van het daten. Is trouwens het hele leven niet een stoelendans? Waar lopen we tegenaan, goede en minder goede dingen. Ik hoop dat iedereen de juiste vaardigheden hanteert als hij of zij zich weer eens waagt aan een stoelendans. Helaas is er geen dansschool, waar je deze dans kunt leren… De stoelen moeten als er bij de ronde al iemand op zit wel uit het goede hout gesneden zijn, je zal maar met z’n tweetjes door de zitting zakken…
geplaatst door Aktivo1 - 566 keer gelezen
Vorige berichten
In het hol van de leeuw
Enige weken geleden kreeg ik het verzoek van een goede vriend of ik 23 mei beschikbaar was. Hij had een uitnodiging gekregen van zijn vorige werkgever voor een diner met gepensioneerde werknemers, die nog steeds lid waren van de personeelsvereniging. Dit gezellige samenzijn met oud-collega's zal plaatsvinden in het het AZ-stadion, stond op de uitnodiging. Omdat hijzelf geen auto heeft, deze plek slecht bereikbaar is met het OV, zocht hij contact met mij. Hij stelde voor om met hem mee te gaan, want hij mocht iemand meenemen.Ik heb een auto heb en ik woon een kwartier rijden van Alkmaar. Leuk, dacht ik, een onverwachts etentje in het restaurant van dit mooie stadion is een aparte belevenis en ik hou van voetbal. Vanuit het restaurant keek ik op de tribunes en dicht bij het raam kon ik het veld zien. Er stonden in het restaurant lange rijen met reeds gedekte tafels opgesteld, gelukkig zonder naambordjes, waar je met 6 tot 10 personen aan kon gaan zitten. Ik kende daar verder niemand, dus ik was benieuwd wie er zouden aanschuiven aan onze tafel. Er schoof na een kwartier een echtpaar bij ons aan en even later ook nog een vlotte, slanke man met zijn vriendin.
Tijdens de gesprekken kwam ik erachter dat die leuke man al 78 jaar oud was en dat zijn vriendin, die hij nog niet zo erg lang kende, ook al 77 jaar was. Ik realiseerde me gelijk twee dingen. 1) Voor een net zo'n aantrekkelijke, fitte man zou ik mijn maximale leeftijdsgrens van 74 jaar met liefde omhoog willen schroeven naar 78 jaar. 2) Een charmante vrouw van 75+ nog best een leuke man kan treffen om een fijne relatie mee aan te gaan. Als ik hoorde wat voor leuke dingen ze allemaal ondernamen, was dit stel nog lang niet uitgeblust. Zij wandelden en fietsten heel wat af. Binnenkort gingen ze samen een maand weg met zijn caravan. Ze lieten het van het weer afhangen hoe lang ze ergens bleven of waar ze naartoe gingen.
Natuurlijk dacht ik in deze voetbaltempel ook aan de laatste speeldag van a.s. zondag in de eredivisie. AZ ontvangt thuis PSV en Ajax speelt uit tegen FC-Twente. Deze 4 clubs vechten zondag onderling uit wie op de 2e, 3e, 4e en 5e plaats eindigt. Feyenoord is landskampioen, dus de nummer 1, en heeft de rechtstreekse plaats in de groepsfase van het miljoenenbal van de Champions League (CL) al binnen. Nummer 2 kan door het winnen van voorrondes ook nog in de CL inkomen. Nummer 3 speelt Europa League en nummer 4 belandt in de Conference League. Er staat veel op het spel zondag, dus zal er hevige strijd geleverd worden tussen deze vier clubs. Vooral de eindstand hier in Alkmaar is crusiaal, want als AZ wint van PSV en Ajax verliest van Twente kan AZ eventueel ook nog 2e worden.
Eigenlijk sta ik hier in het hol van de leeuw, dacht ik. Kort geleden heeft in dit stadion een groep AZ-hooligans de wedstrijd voor een finaleplaats in de Conference League na afloop danig verstoord. De camerabeelden zijn bekeken door de politie en er is een oproep geplaatst aan de raddraaiers om zich te melden, omdat anders de camerabeelden op tv openbaar gemaakt zouden worden. Velen hebben dat gelukkig ook gedaan. Hopelijk heeft dat een gunstig effect, zodat alle voetbalfans zondag kunnen genieten van een mooie eindstrijd.
Wat betreft het loslaten van de leeftijdsgrens bij daten, daar ga ik nog eens rustig over nadenken. Het hangt er helemaal vanaf hoe vitaal hij nog is, en of we samen nog wat mooie jaren mogen hebben..
Beste lezer,
Zoal u allen wel zult weten
woon ik in de Poppenkast.
Ik houd van vegetarisch eten
en draag een slaapmuts met een kwast.
En speciaal voor de heren:
Ik kan wel wat advies gebruiken.
Zou het toch graag weer eens proberen,
wil haar weer eens zien, horen en zelfs ruiken.
Wat mij betreft is er nog veel chemie,
maar ze negeert me al te lang.
Ik snap die vlotte, bijdehante vrouwtjes nie:
Doen ze stoer want eigenlijk bang?
Onlangs maakte ik een flinke wandeling
en betaalde haar lunch op het strand.
De vrouw sprak vol bewondering
en gaf bij het afscheid een ferme hand.
Maar lezers, u raadt het natuurlijk al,
ze kan niet tippen aan mijn Katrijn.
Want wat gebeurde er in dit geval?
Al snel een afberichtje: Ik was te klein!
Omdat ik graag wat tob en filosofeer:
ben ik te klein of zij te groot?
En omdat ik ook en vooral van mijn fouten leer,
ik vond haar niet bepaald een” stoot”.
Zelf ben ik ondertussen date-deskundig.
Ik oefen bijna wekelijks
en complimenteer en vlij uitbundig,
zeg met gemak iets vriendelijks.
Zelfs als ik te maken heb met een haaibaai,
een hooghartig, opvliegend of wat ouder exemplaar….
Wat zij vervolgens zegt is vaak veel minder fraai
dus dan zijn de rapen gaar.
Veel vrouwen vinden dat ik te veel praat
en niet echt geïnteresseerd ben in haar.
Dat het teveel over mij en mijn leven gaat
en misschien is dat wel een beetje waar?
Ik houd graag lange monologen,
instemmend knikken is genoeg.
Want ik ben passievol en zeer bevlogen
en doe zo af en toe een schot voor de boeg.
Dus misschien is dit een schot voor open doel:
Hoe verover ik mijn allerliefste Katrijn
en laat ik weten hoeveel ik voor haar voel?
Ik wil niet te opdringerig of claimend zijn.
Ik vrees dat ze mij heeft geblokkeerd,
op deze site en op w ‘app.
Wat doe en deed ik toch verkeerd?
Of wat hebben jullie wat ik niet heb?
Ach, ach, leer mij de vrouwtjes kennen
met hun onnavolgbare wensen en verlangens.
Ze zijn tonnetje rond of mondige slanke dennen.
Elke dame heeft zo haar voors- en tegens.
Waarom val ik in vredesnaam op die mopperende ouwe taart?
Ze laat me, verbaal ,alle hoeken van de kamer zien
maar blijft voor mij toch alle moeite waard.
Lieve lezer, hebt u goeie raad misschien?
Momenteel word ik ziek van verlangen.
Ik mis zelfs haar geklaag over de menopauze.
Ik wil weer aan haar lippen hangen.
Dus graag uw tips en trucs, direct en bij deze.
En last but not least, dit niet geheel ter zijde:
Ik las alle blogs van Pie en haar evangelie
dus humor, zelfspot, het liefst alle beide
en een goede timing qua wat, waar en wie.
Lieve Katrijn, mocht je dit lezen,
ik draag je nog altijd warm in mijn hart.
Van mij heb je weinig te vrezen
al ben ik momenteel te moe en verward.
Stuur me desnoods een PBtje.
Het negeren doet zooooo,n pijn!
Ik verlang naar een dinertje,
bij kaarslicht of in de maneschijn.
JAN
Dromen (gedachten) waarmaken
‘Met de gedachten en intenties van vandaag, vorm je de wereld van morgen’ Hans Peter Roel
Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan wanneer ik mijn dagelijkse wandeling maak. Ik noem het een rondje om de kerk. Soms wordt het een lange ronde en is de kerk niet meer het middelpunt. Op zondagen is de kerk in mijn dorp nog een redelijk groot middelpunt voor de gelovigen. Naderhand komen de bezoekers bijeen in het ‘bezoekerscentrum’ nabij de kerk gelegen. De kerkklokken bepalen de tijd in het dorp en roepen een kwartier voor aanvang van de dienst ook op om samen te komen. Mijn intentie was helemaal niet om in deze blog het over de kerk in mijn dorp te hebben, maar gedachten dwalen en veranderen gedurend van onderwerp.
Zoals gisteren toen ik wandelde door het bosrijk gebied in de omgeving van Oosterhout. Een groot deel was met stroomdraad afgezet om de runderen die daar lopen niet te laten ontsnappen. Er waren veel wandelaars. Stelletjes, gezinnen en enkele alleenstaanden, zoals ik. Er waren maar heel weinig toegangshekjes om er binnen te geraken en… uiteraard weinig om er weer uit te komen. Te weinig. Dat was ook de mening van een wandelaarster die met mij opliep. Ze hield een kaart van het gebied in haar hand. Daarvoor had ik mij bedacht, dat de enige mogelijkheid was er weer uit te komen, simpel weg dezelfde route die ik al had bewandeld weer terug te lopen. Wij bekeken samen de kaart. Wat ik zag waren maar enkele mogelijkheden om te ontsnappen, maar dat betekende wel, dat ik vele kilometers nog onderweg zou, en dan nog was ik niet op mijn beginpunt beland. Net als de dieren voelde ik mij gevangen in een overigens prachtig natuurgebied. De runderen heb ik niet gezien, maar in een plas die ik passeerde was het overstemmende geluid van parende kikkers te horen. Het herinnerde mij aan de vijver bij het huis waar ik samen met mijn echtgenoot heb geleefd. Alweer enige tijd geleden. In het voorjaar werden we ’s ochtends vroeg gewekt door het geluid van de kikkers in onze vijver. Ik vond het vaak barbaars hoe soms wel tien mannetjes een vrouwtje belaagden. De vrouw met de kaart wees mij op een pad dat naar een poortje zou leiden. Ik had al diverse kleine paadjes gezien die volgens mij in de richting van waar ik van was gekomen zouden lopen, echter ik bedacht mij, dat het misschien ook wel runderpaadjes zouden kunnen zijn. Ik denk aan de vele wandelingen welke ik met mijn man maakte. We zijn dikwijls verdwaald door het volgen van deze runderpaadjes, zoals ik ze dan noemde. Het gevoel van opgesloten zijn ervaarde ik opnieuw toen ik op een paadje liep dat langs de stroomdraden voerde. Evenwijdig aan de andere kant liep een breed pad, maar geheel onbereikbaar voor mij. Ik kreeg de neiging te proberen het draad aan te raken om te voelen of er daadwerkelijk stroom op stond, zeker toen mijn weg versperd werd door struiken en de bladeren om mijn hoofd zwiepten Toch maar niet geprobeerd en heb nog een heel eind moeten lopen eer ik het toegangspoortje had bereikt.
Ik denk aan de strofe die ik eens ergens heb gelezen: ‘Je bent wat je bent en waar je bent door je gedachten’. Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan tijdens mijn wandelingen. Genieten, herinneringen, nieuwe indrukken en frisse ideeën. Doe ik werkelijk iets met waar mijn gedachten toe leiden? Ja, soms wel. Het ligt in mijn natuur en in mijzelf opgesloten. Ikzelf ben degen die een actie kan uitvoeren, Geluk kan nastreven. Maar toch is het niet altijd mogelijk om de wereld van morgen te vormen met mijn intenties van vandaag. Ik blijf afhankelijk van anderen. Wanneer mijn gedachten besluiten om iemand op een datingsite een bericht te sturen en ik geen enkele reactie hierop krijg, dan is dat jammer, maar ikzelf ben nog steeds degene die de koers van mijn leven bepaalt. Dan proberen we het opnieuw. Maar soms moet je een lange weg bewandelen om het resultaat van je denkwijze te bereiken. Ik kon echter niets veranderen aan de manier om het gebied te verlaten bij mijn wandeling in het natuurgebied bij Oosterhout. Enkel de manier was was om mijn gezond verstand te gebruiken.
“Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken” Marcus Aurelius
Liefs,
Monique