Het Gemis
dinsdag 19 september 2023
Wat was dat super spannend, mijn allereerste date na tien jaar relatie en samenwonen. Het was een leuke man en we hebben samen een fijne middag gehad in de stad. Winkeltjes geneusd, geluncht, koffie gedronken en gekletst.
We hadden veel overeenkomsten, dus gespreksstof genoeg!
Toen hij naar huis ging, moest ik hem met de auto naar de trein brengen. Hij woonde in Amsterdam en vanwege de kosten voor een auto daar, had hij er geen.
Tegen de tijd dat hij uitstapte bij het station, was ik ineens helemaal iebel. Ik was er klaar mee, maar hij bleef een beetje hangen. Hij wilde het duidelijk rekken en geen afscheid nemen.
Het gedag zeggen liep dan ook wat houterig, zoals je mag verwachten als de één niet wil gaan en de ander kan niet wachten tot ie gaat, hihi.
Onderweg in de auto terug naar huis moest ik ineens enorm huilen. Een gevoel van verlies en verdriet. De oorzaak denk ik van het iebel worden.
Voor het eerst sinds het uit elkaar gaan met ex realiseerde ik me wat ik niet meer had.
Dat behoeft even wat uitleg. Ik ben zelf een die-hard Anglofiel. Ooit in Australië gewoond, docente Engels, dol op Engelse taal en Engeland. Ik lees bijna alleen maar boeken in het Engels, de brontaal, op het internet is alles wat ik doe grotendeels Engelstalig, mijn ex-echtgenoot had o.a. in Amerika en Australië gewoond.
Kortom, mijn hele volwassen leven staat in het teken van “Engels”.
De ex waar ik bij weg was, was een Brit en ons dagelijkse leven was ook grotendeels in het Engels omdat zijn Nederlands zo slecht was. Onze gesprekken, Britse tv docu’s en series. De humor alleen al, films en series kijken zonder ondertiteling, die ik zelf super storend vind.
Ook mijn kinderen zijn in hun pubertijd met veel Engels opgegroeid en zijn er goed in. Hierdoor is communicatie met hen heel relaxt. Kan er gewoon Engels tussendoor gooien en alsnog begrepen worden.
Voor mij is dat stuk heel belangrijk. Het is al vanaf mijn 20e deel van mijn leven. Het is feitelijk zo verweven met mij dat het “ik” is.
De date waarover ik vertelde was een paar maanden na mijn breuk met de Brit. Mijn keuze en ik had er geen spijt van had.
Echter, die date sprak geen Engels terwijl ik heel slecht in mijn Nederlands zat na 10 jaar bijna 100% Engels spreken.
Voel je hem? Mega miscommunicatie. Maar erger nog, ik voelde me niet begrepen, omdat ik me het makkelijkst uitdrukte in Engels, wat hij finaal niet kon volgen.
Onderweg naar huis, denderde het besef van wat ik kwijt was vol binnen. Het gemak van Engels communiceren, samen Michael McIntyre kijken en krom liggen van het lachen, met gemak van Nederlands naar Engels en terug switchen als het zo uitkomt, middenin een zin zelfs. Honderden van dat soort dingen waar ik zoveel plezier in had en zoveel waarde aan hechtte, in één klap allemaal weg.
Dat had niets van doen met de Britse ex overigens maar met het “niet meer hebben van” na een relatiebreuk.
Buiten dat stukje had ik ook gemerkt hoe je écht helemaal van voren af aan moet beginnen met een nieuw iemand. De vanzelfsprekendheid, het elkaar met een half woord begrijpen, al is de relatie op zich slecht, dat is er niet meer. Je moet dat opnieuw opbouwen. Met die date moest ik ineens alles uitleggen en toelichten.
Ik belde mijn ex op en huilend vertelde ik wat er was gebeurd en hoe ik me voelde. Meteen daarmee kwam het voornemen dat nóóit meer te doen, want ik merkte dat hij het bijzonder leuk vond dat hem daarvoor belde, terwijl het niet om hem ging. Ik wilde alleen mijn verdriet kwijt en steun krijgen, niet hem een egoboost geven.
Natuurlijk hoort dat opnieuw opbouwen leuk te zijn. Samen elkaar en het leven samen ontdekken. Nieuwe herinneringen maken en ervan genieten.
Het mag dan duidelijk zijn dat ik destijds nog geheel niet klaar was om al te gaan daten.
Ondanks dat is het stukje van het niet meer samen delen van het Engelse iets wat af en toe de kop opsteekt met een gevoel van heimwee. Ik mis dat soms. And again, niet die ex, daar heeft het niet mee van doen. Het is meer alsof er een stuk van mezelf is wat ik niet meer kan delen en verdriet dat ik dat mogelijk nooit meer zal kunnen delen.
Ik ben en blijf Anglofiel, mijn leven bestaat nog altijd voor een heel groot deel uit Engels lezen, spreken, schrijven en dat zal altijd zo blijven. Mijn boeken en uitgever zijn Engels, als ik coach is dat in het Engels etc. Het is gewoon “ik”.
Wat ik wel minder heb, is dat ik dat ook in een partner zoek. Dat was lange tijd een deal-breaker, zeker na die ervaring met die ene date die me finaal niet begreep.
Gelukkig is mijn eigen Nederlandse proficiency weer zo goed als normaal zodat het niet meer zo’n obstakel is.
Ik wilde dit gewoon delen, omdat het spontaan opkwam in me.
Mijn verhaal illustreert dan weer wel hoe belangrijk het kan zijn om écht klaar te zijn voor daten en een nieuwe partner. En hoe te heftige deal-breakers kunnen ontstaan als je dat nog niet bent.
geplaatst door Roosje - 604 keer gelezen
Vorige berichten
Achterwaarts
Laatst vroeg iemand zich hier weer eens af wanneer een match een match is.
Echt? Daar gaan we weer, dacht ik. Maar direct daarna dacht ik ook: ik kan nu de goedbedoelde inbreng van een lotgenoot wel weer gemakkelijk afdoen, maar waarom? Het is toch een van de existentiële knopen in het bestaan van de single tussen al dat koffiedrinken en wandelen door. En het feit dat ik die vraag al tien keer voorbij heb zien komen, zegt welbeschouwd vooral iets over mijn verblijfsduur hier. Maar dat terzijde.
Dus ik kan nu net doen, alsof ik het een zinloze vraag vind, en dat vind ik ook, maar voor iemand die zijn dagen slijt met zaken als de plaats en de functie van het woordje 'er' in relatie tot reflexieve, separabele verba met een vaste prepositie of het betekenisverschil tussen 'me zelf' en 'mezelf' bij de toevallig reflexieve verba (vergelijk: 'ik trek me zelf af' en 'ik trek mezelf af'), voor zo iemand kan het misschien helemaal geen kwaad om eens stil te staan bij de vraag wanneer een match een match is. Wie weet, verkort het mijn verblijfsduur hier en trekt iemand anders mij eens af.
Maar áls ik er dan bij stilsta, ben ik er, met dank aan Kierkegaard, snel over uitgedacht: het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.
Opgehaald worden
Vorig weekend was ik weer eens bij een bekend woonwarenhuis in Delft en er werd omgeroepen dat er kinderen waren die opgehaald wilden worden uit het kinderparadijs. Uit ervaring weet ik dat bijvoorbeeld mijn kleinzoon met tegenzin opgehaald wordt, het is gewoon bedrijfsbeleid, maar dat klinkt niet zo gezellig.
Deze site staat ook vol met mensen, waarvan ik de indruk heb, dat ze graag opgehaald willen worden uit het datingparadijs. Sommige profielen zijn zo goed, dat ik mij afvraag, waarom is deze persoon nog niet opgehaald?? Zijn de vrouwen in die provincie helemaal stekeblind en doof dat ze daar geen werk van maken?? Natuurlijk weten jullie allemaal ook, het zijn tweedehandsjes en er zit geen gebruiks aanwijzing bij, vaak is er toch iets mee, dat geldt voor mijzelf ook:) Kortom, het blijft dus trial en error!
Nu wilde het toeval dat ik voor een jaar gestationeerd werd in een provincie van een erg interessante meneer. Dat moet wel een teken van de goden zijn dacht ik en dat is ook zo. Ik ben gelukkiger dan ik in jaren ben geweest! Als hij me 's ochtends ophaalt, kijkt hij vaak nog wat tobberig, maar aan het eind van onze dag samen ziet hij er zeker vijf jaar jonger uit! Er is echter toch een klein dingetje: hij wil niet opgehaald worden uit het kinderparadijs, precies zoals mijn kleinzoon!
Ik kan dat best wel begrijpen hoor en ik gun hem het ook wel, hij heeft veel tegenslag te verduren gehad en de vrouwen uit zijn leven zijn steeds weer door het noodlot opgehaald. Dus het is misschien wel veiliger niet op één paard te wedden wanneer de bliksem weer kan inslaan. Misschien kunnen we hiervoor een soort creche inrichten waar je nooit hoeft te vertrekken? Een Hotel California voor mannen die veel liefde verloren zijn? Wat vinden jullie van dit idee?
Data
Tegenwoordig heb je overal data van. Je kan het zo gek niet bedenken.Wat ik met jullie wil delen is mijn gedachten over allerlei datums. Geboorte datum, eertse satpje van een kind , hetb eerste woordje , datum wanneer je elkaar voor het eerst gezoend hebt, wanneer je je geliefde ten huwelijk vraagt of gevraagd wordt, trouwdatum, sterfdatum en zo zijn er zo heel veel. We onthouden die of schrijven deze op.
De meeste datums zijn mooie en vreugdevolle herinneringen. En natuurlijk ook verdrietige. Het leven is nu eenmaal geen rozegeur en maneschijn.
De laatste tijd valt het mij op dat er steeds vaker verdietige en gelukkige momenten samen vallen. Vandaag is mijn trouwdag maar ook de sterfdatum van mijn zwager. Mijn schoonvader overleed op de verjaardag van mijn opa en mijn schoonmoeder op de verjaardag van mijn zus.
Mijn man stierf op de trouwdag van onze zoon. Toen ik mijn zoon en schoondochter vroeg of ze dat niet verdrietig/vervelend vinden, zei mijn o zo lieve , wijze kind. Papa missen we elke dag en we vieren maar één keer per jaar onze trouwdag. Wat een wijsheid maar ook liefde.
En nu in datingland. Als iemand belangstelling voor mij hebt met dezelfde voornaam als mijn man, dan blokkeer ik hem. waarom? Geen idee. Ik maak mezelf wijs dat ik dat doe om mijn kinderen te sparen. Wat is eigenlijk een naam. Ik spreek ook niet af op een speciale datum.
En toch wil ik graag nog wat mooie datums toevoegen op mijn kalender. Maar heb toch wel regelmatig wat vreemde wensen of eisen hoe je het ook noemen wilt. Kan ik wel een boek over schrijven maar dat wil ik jullie niet aan doen. Zomaar wat gedachtenspinsels.
Liefs Dottie