Per lunch
zondag 17 september 2023
Het is de hoogste tijd om nieuwe overwegingen te schrijven. Mijn oude overwegingen zijn nog prima te lezen hoor, maar ja, die zijn nu eenmaal al wat ouder. Het is trouwens een mooie ochtend om te schrijven. Mijn ronde tafel is ronder dan ooit, het regent een beetje, en m'n wandelschoenen staan op de voordeurmat, klaar voor de volgende wandeling. Ik heb bosstof, duinzand en zeezout van hun leer geborsteld, heb ze zorgvuldig ingevet. Op de voordeurmat van zijn eigen huis ligt mijn oppaskat te wachten. Hij blijft, na zijn ontbijt, hopen op een lunch. Of op gezelschap. Hoe zou ik dat kunnen weten als invalkracht? 's Kats fysieke aanvallen van liefde en affectie zijn volledig gericht op het krijgen van wat hij hebben wil - waardoor ik hem dat niet kan geven. Ga van het aanrecht af, dwaas, zo kan ik je vlees niet prakken! Gisteravond heeft hij zijn nagels in mijn oranje jurk gezet; hij vond de stof blijkbaar niet prettig om op te liggen. Wollen schaapje op de jurk gelegd en hoppa, daar lag meneer. Kan nu iemand mij mijn thee aangegeven? Heel even kwam er een oude bekende de hoek om kijken: Zijn geliefde was onlangs overleden, schreef hij, en of ik nu… waarop ik hem (na een welgemeende condoleance) terug schreef dat ik dan alsnog mijn koffie zou uitgieten over zijn schedel. Die geliefde heeft mij ooit opgebeld. Het was een bizar telefoongesprek waarin zij me vertelde hoe ze hem had doorzien, veranderd, verbeterd - en ik besloot toen maar dat hij het werkelijk had getroffen met deze vrouw. Ze wilden nog eens samen langskomen op de fiets, vertelde ze. Ik had immers nog boeken van hem?
In een andere tijd, nog niet zo heel lang geleden, pasten er met gemak twee mannen tegelijk in mijn leven. De ene man verloor ik aan zowel goeroe Jan Geurtz als aan corona. Niet dat hij is overleden. Wel stierf er, zo zonder daadwerkelijke afspraken, iets in onze gevoelens voor elkaar. Gevoelens hebben nu eenmaal voeding nodig. Bij de andere man was het de voortgang in ons beider levens die ons de verbintenis deed beëindigen. Per lunch. (Jawel, als zoiets per brief of per telefoon kan, kan het ook per lunch.) Ze waren zowel prettig in de omgang als seksueel aantrekkelijk, beide mannen. Wat objectief gezien genoeg zou kunnen zijn om met één van hen een relatie aan te gaan - maar wat het gewoonweg niet was. Wat zijn de tekens voor twee mensen die liefdevol met elkaar omgaan, om zich elkaars geliefde te weten? Wat zijn de tekens om te beseffen dat juist déze man alleen maar de enige kan zijn? Kan het de ontroering zijn bij een doodgewoon appje, die korte ademstop bij het zien van zijn foto, het in de war raken door wat hij zegt en hoe hij het zegt, het mijzelf verfoeien omdat ik onbedoeld kattig tegen hem was, of liep te plagen? Er is een liedje op een tekst van Jacob Cats, een canon: ‘Eer wij wat weten. Zijn wij versleten.’ Maar geloof me, dat plagen durf ik echt alleen maar wanneer ik mij helemaal veilig voel bij een man.
Ik heb gezien hoe zijn schoenen zich rond zijn voeten sloten, hoe zijn ogen plotseling donker werden, hoe zongebruind zijn nek is. Ik vroeg hem of ik aan hem mocht zitten. Wat mocht. Waarmee ik hem impliciet toestemming gaf om aan mij te zitten. Waar het veel te warm voor was, zei hij. ‘‘Lieveling,’’ dat zei hij ook. Lieveling. En ik zou wel vaker zo’n eind met hem willen lopen - al moeten we dan ook vaker afscheid nemen. Afscheid nemen van deze man staat garant voor verwarring: ‘‘Voor herhaling vatbaar?’’ ‘‘Absoluut!’’ En dan wil ik nú weten wanneer dan, nú, nú, nú - maar we kijken elkaar aan, net zo lang totdat het kijken overgaat in zoenen, en we zoenen net zo lang totdat zijn trein het station binnenrijdt.
Dit, wat het ook moge zijn, begon overigens per lunch. En zo langzamerhand is het ook tijd voor nieuwe wandelschoenen. Mijn pelgrimsschoenen zijn aan het verslijten - wat precies is waarop ik mijn hoop had gevestigd toen ik ze kocht: Nog de tijd hebben om ze te verslijten; ooit weer nieuwe pelgrimsschoenen te mogen kopen. Ik koos hetzelfde model, in een andere kleur. Donkerder, deftiger. En wat zijn ze prachtig! Maar ze zitten te krap. Dat kan niet, m'n oude schoenen zitten ruim genoeg. Ze zitten te krap. Dat geeft niet, ze zijn zo mooi. Ze zitten te krap. Ik kan ze laten oprekken bij de schoenmaker. Aha, ze zitten dus te krap. Klopt, ze zitten te krap. Mijn nieuwe pelgrimsschoenen zitten te krap. Ze moeten terug in de doos, terug naar de winkel.
Ik neem nog een slok hete koffie. Het grootste gevaar is nu, dat dit alles een verhaaltje wordt.
Zomaar een verhaaltje.
geplaatst door RodeJas - 595 keer gelezen
Vorige berichten
Achterwaarts
Laatst vroeg iemand zich hier weer eens af wanneer een match een match is.
Echt? Daar gaan we weer, dacht ik. Maar direct daarna dacht ik ook: ik kan nu de goedbedoelde inbreng van een lotgenoot wel weer gemakkelijk afdoen, maar waarom? Het is toch een van de existentiële knopen in het bestaan van de single tussen al dat koffiedrinken en wandelen door. En het feit dat ik die vraag al tien keer voorbij heb zien komen, zegt welbeschouwd vooral iets over mijn verblijfsduur hier. Maar dat terzijde.
Dus ik kan nu net doen, alsof ik het een zinloze vraag vind, en dat vind ik ook, maar voor iemand die zijn dagen slijt met zaken als de plaats en de functie van het woordje 'er' in relatie tot reflexieve, separabele verba met een vaste prepositie of het betekenisverschil tussen 'me zelf' en 'mezelf' bij de toevallig reflexieve verba (vergelijk: 'ik trek me zelf af' en 'ik trek mezelf af'), voor zo iemand kan het misschien helemaal geen kwaad om eens stil te staan bij de vraag wanneer een match een match is. Wie weet, verkort het mijn verblijfsduur hier en trekt iemand anders mij eens af.
Maar áls ik er dan bij stilsta, ben ik er, met dank aan Kierkegaard, snel over uitgedacht: het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.
Opgehaald worden
Vorig weekend was ik weer eens bij een bekend woonwarenhuis in Delft en er werd omgeroepen dat er kinderen waren die opgehaald wilden worden uit het kinderparadijs. Uit ervaring weet ik dat bijvoorbeeld mijn kleinzoon met tegenzin opgehaald wordt, het is gewoon bedrijfsbeleid, maar dat klinkt niet zo gezellig.
Deze site staat ook vol met mensen, waarvan ik de indruk heb, dat ze graag opgehaald willen worden uit het datingparadijs. Sommige profielen zijn zo goed, dat ik mij afvraag, waarom is deze persoon nog niet opgehaald?? Zijn de vrouwen in die provincie helemaal stekeblind en doof dat ze daar geen werk van maken?? Natuurlijk weten jullie allemaal ook, het zijn tweedehandsjes en er zit geen gebruiks aanwijzing bij, vaak is er toch iets mee, dat geldt voor mijzelf ook:) Kortom, het blijft dus trial en error!
Nu wilde het toeval dat ik voor een jaar gestationeerd werd in een provincie van een erg interessante meneer. Dat moet wel een teken van de goden zijn dacht ik en dat is ook zo. Ik ben gelukkiger dan ik in jaren ben geweest! Als hij me 's ochtends ophaalt, kijkt hij vaak nog wat tobberig, maar aan het eind van onze dag samen ziet hij er zeker vijf jaar jonger uit! Er is echter toch een klein dingetje: hij wil niet opgehaald worden uit het kinderparadijs, precies zoals mijn kleinzoon!
Ik kan dat best wel begrijpen hoor en ik gun hem het ook wel, hij heeft veel tegenslag te verduren gehad en de vrouwen uit zijn leven zijn steeds weer door het noodlot opgehaald. Dus het is misschien wel veiliger niet op één paard te wedden wanneer de bliksem weer kan inslaan. Misschien kunnen we hiervoor een soort creche inrichten waar je nooit hoeft te vertrekken? Een Hotel California voor mannen die veel liefde verloren zijn? Wat vinden jullie van dit idee?
Data
Tegenwoordig heb je overal data van. Je kan het zo gek niet bedenken.Wat ik met jullie wil delen is mijn gedachten over allerlei datums. Geboorte datum, eertse satpje van een kind , hetb eerste woordje , datum wanneer je elkaar voor het eerst gezoend hebt, wanneer je je geliefde ten huwelijk vraagt of gevraagd wordt, trouwdatum, sterfdatum en zo zijn er zo heel veel. We onthouden die of schrijven deze op.
De meeste datums zijn mooie en vreugdevolle herinneringen. En natuurlijk ook verdrietige. Het leven is nu eenmaal geen rozegeur en maneschijn.
De laatste tijd valt het mij op dat er steeds vaker verdietige en gelukkige momenten samen vallen. Vandaag is mijn trouwdag maar ook de sterfdatum van mijn zwager. Mijn schoonvader overleed op de verjaardag van mijn opa en mijn schoonmoeder op de verjaardag van mijn zus.
Mijn man stierf op de trouwdag van onze zoon. Toen ik mijn zoon en schoondochter vroeg of ze dat niet verdrietig/vervelend vinden, zei mijn o zo lieve , wijze kind. Papa missen we elke dag en we vieren maar één keer per jaar onze trouwdag. Wat een wijsheid maar ook liefde.
En nu in datingland. Als iemand belangstelling voor mij hebt met dezelfde voornaam als mijn man, dan blokkeer ik hem. waarom? Geen idee. Ik maak mezelf wijs dat ik dat doe om mijn kinderen te sparen. Wat is eigenlijk een naam. Ik spreek ook niet af op een speciale datum.
En toch wil ik graag nog wat mooie datums toevoegen op mijn kalender. Maar heb toch wel regelmatig wat vreemde wensen of eisen hoe je het ook noemen wilt. Kan ik wel een boek over schrijven maar dat wil ik jullie niet aan doen. Zomaar wat gedachtenspinsels.
Liefs Dottie