Saboteer jij jezelf?
woensdag 6 december 2023
Patronen, we hebben ze allemaal en van veel zijn we ons niet eens bewust. We hebben ze in ons dagelijks leven met hoe we dingen doen, maar ook in de liefde.
Ik vond het best confronterend te leren dat je rond je 35e ‘gerund’ wordt door een hoop programma’s die in de tijd daarvoor zijn gevormd. Die gaan over acties-reacties, overtuigingen, gedrag enz.
Er hoeft op zich niets mis mee te zijn. Het maakt het leven ook wel makkelijk en veel ervan dienen je. Maar er zijn er ook die dat niet (meer) doen en je saboteren, vaak zonder dat je je hiervan bewust bent.
Best goed om eens te kijken naar je vaste patronen en programma’s! Zeker toch als het op dating aankomt, want als je daarin jezelf onbewust saboteert terwijl je zo graag liefde wilt vinden, is het gewoon jammer.
Ik ben eerlijk, ik vind het best lastig om mijn patronen in dating & relatie helder te krijgen. Da’s het vervelende met die dingen, je bent er zo aan gewend dat het je normaal is geworden. Hoe krijg je dan duidelijk wat niet handig is?
Juist liefde is een mooie om hiervoor onder de loep te nemen, omdat het zo enorm belangrijk voor ons is en we op dat gebied ons stinkende best doen. We zijn in de liefde vaak ook meer bereid te veranderen of verder te gaan dan op welk gebied dan ook. Als je dan toch de mist in gaat, kan dat erg pijnlijk zijn.
Je kunt eens kijken of je ex(en) door de jaren dat je samen was geregeld met dezelfde klacht kwam. Loopt daar een rode draad doorheen, is die er nog steeds? Zo ja, dient die je wel? Zo niet, hoe kun je die loslaten?
Belangrijk te weten dat loslaten of veranderen tijd kost.
Vergelijk het met langdurig dezelfde lijn over een veld met hoog gras lopen. Logischerwijs kies je de snelste en makkelijkste route naar je doel. Door de tijd ontstaat er zo een vast pad door het grasveld.
Als je besluit een andere route te gaan nemen, duurt het even eer er weer een nieuw pad ontstaat. Zo ook kost het tijd voor het oude paadje om geheel te verdwijnen. En soms ga je misschien toch nog via de oude route, want het is makkelijk en vertrouwd.
Exact ditzelfde gebeurt in de hersenen als je een vast patroon, gewoonte, manier van reageren wilt veranderen. Ook de hersenen nemen namelijk het liefst de makkelijkste route, want dat kost het minst energie, en dat zal veelal de bestaande route zijn. Daarom is iets veranderen zo moeilijk, zelfs al is die verandering beter voor je.
Veel saboterende dingen komen uit je jeugd, maar ook in je volwassen leven kunnen programma’s ontstaan of worden versterkt, zeker in liefdesrelaties.
Bij mij was dat door een relatie met een narcist. Die doen heel charmant, maar het zijn meesters in het vinden van je zwakke plekken om daar geregeld flink in te peuren tot het pijn doet.
Door hun systematisch werkwijze van misbruik en manipulatie kunnen oude programma’s wakker geschud worden. Maar er kunnen ook nieuwe ontstaan.
Toen ik na 10 jaar bij hem weg ging, nam ik ruim tijd om te healen en alles te verwerken.
Nou wist ik dat er op relationeel gebied nog wel wat te doen zou zijn, maar omdat dat niet geraakt wordt als je alleen ben, kun je dat niet echt uitwerken. Heel druk maakte ik me er niet om, ik was me ervan bewust en da’s doorgaans al het halve werk.
Na een tijdje kreeg ik een nieuwe relatie. Ondanks dat ik voorbereid was op triggers, bleek het veel erger dan ik had verwacht. Toen pas besefte ik hoe enorm krachtig die programma’s er in geramd waren.
Ik baalde als een stekker al lag mijn partner er niet wakker van. Hij wist wat er gebeurd was en had zelf een soortgelijk iets met een vrouw ervaren, dus dat was het probleem niet.
Wat niet hielp was dat ik me schuldig begon te voelen. Elke keer als ik getriggerd werd, voelde ik me alsof ik iets fout had gedaan. Dat was heel duidelijk een programma wat door die ex gecreëerd was in mij.
Ik had continu het gevoel dat ik alles perfect moest doen en ik begon op eischalen te lopen. Niet door mijn partner, maar door dat programma. Vanuit mezelf dus. Ik merkte dat het tegen mij werkte, ook fysiek, en het ging op den duur helaas toch mijn relatie te ondermijnen.
Iemand zei tegen me, “Je legt de lat wel héél hoog voor jezelf! Dit is pas je eerste relatie na die hele heftige. Je verwacht en eist teveel van jezelf.”
Die kwam binnen. Ik was zo druk geweest om het allemaal goed te willen doen dat ik vergat gewoon mezelf te zijn. Mijn nieuwe partner was als een blok gevallen voor de normale mij, niet de krampachtige versie die het allemaal perfect wilde doen. En ik voelde me daar uiteraard zelf ook niet goed bij.
Dat is een voorbeeld van hoe “perfectionisme” je saboteert.
Twee andere veel voorkomende zijn verlatingsangst en bindingsangst. Bizar genoeg zoeken deze 2 elkaar vaak op in relatie, waardoor beiden vervolgens continu in stress zitten.
Dan is er het pleasen, jezelf deep down niet de moeite waard vinden, enzovoorts.
Het belangrijkste is te weten en onthouden dat veranderen absoluut kan, maar dat het tijd kost en best even moeilijk kan zijn omdat het oude programma en de zenuwbanen in de hersentjes niet zomaar opgeven. Een beetje als een tv die een eigen leven leidt en zichzelf telkens op NPO2 zet terwijl jij verwoed het knopje op de remote induwt voor SBS6.
Maar als je volhoudt, geeft de tv op den duur op en kun jij heerlijk genieten van je nieuwe, zelf gecreëerde leventje met voedende programma’s!
geplaatst door Roosje - 1077 keer gelezen
Vorige berichten
Verlangen
Wat is leuker, iets hebben of ernaar verlangen?
Ik kan ook zeggen: íemand hebben of naar íemand verlangen.
Even los van het woke geneuzel, dat je iemand niet kunt hebben, waarop ik dan zou kunnen antwoorden dat je ook 'iets' niet kunt hebben, omdat bezit een illusie is, even los daarvan, is dat voor mij wel een gewetensvraag om eerlijk te zijn en waarom zou ik dat niet zijn. O ja, en laten we ook niet gaan zeuren over het woord 'leuker'.
Gewetensvraagje dus. Er is iemand, wat is het juiste woord, beschikbaar? Vooruit, zij is beschikbaar. Ik verlangde naar haar en zij wilde niet (meer). Let op, ik gebruik de onvoltooid verleden tijd. En nu wil zij wel, joepie, dan wil ik toch ook? Of niet? Gewetensvraagje met twee vraagtekens.
Herken je dat? Eerst is er: ja natuurlijk met drie uitroeptekens. Wanneer spreken we af, appt ze. En dan zie je één uitroepteken als sneeuw voor de zon verdwijnen, zonder dat je er iets van snapt. En dan ga je malen, voor graan prima, voor de menselijke geest zelden, dus je gaat slapen. En de volgende dag denk je: misschien moet ik haar mailen, maar dat is eigenlijk schriftelijk malen, dus dat doe je niet.
Langzaam maar zeker verdwijnt er een tweede uitroepteken. Wat is hier nu eigenlijk aan de hand Plan B? Het is een mooie vrouw, intelligent, interessant, enz., enz., enz.
Nou, dat is ongeveer waar ik ben in het gesprek met mezelf over verlangen an sich en/of naar haar. Misschien hebben jullie een goed advies voor haar.
Verfrissend of Sleur?
Ik kom op FB een bericht tegen van een kennis dat ze vandaag 21 jaar getrouwd is met haar 2e man.
Dat doet me even denken aan mijn eigen leven de afgelopen 21 jaar.
Er wordt dan altijd gezegd dat je jezelf niet moet vergelijken.
Maar eigenlijk is dat als je het doet vanuit een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Dan ga je door je te vergelijken nog minder waard voelen.
Om eens te vergelijken als je jezelf niet minderwaardig voelt, maar puur uit nieuwsgierigheid, kan best leerzaam en verhelderend zijn. Even een heel andere blik geven op je leven en kan het je zelfs een boost geven!
Ik kijk zo wel eens meer naar mensen die al langere tijd getrouwd zijn, en in sommige gevallen nog altijd bij hun eerste partner zijn.
Als ik dan kijk hoe zij leven, best heel leuk. Carnavallen, elk jaar op vakantie met de sleurhut, kinderen, nog altijd hetzelfde werk, enzovoorts.
Ik heb dat niet omdat ik gescheiden ben na 10 jaar huwelijk. Daarna nog een relatie van 10 jaar en een korte relatie van anderhalf jaar.
Maar ik kan niet zeggen dat ik weemoedig terugkijk en denk “Ik wilde dat ik ook zo’n leven had als zij!”
Wat ik wel denk is meer in de richting van, “Wat saai!” En voorspelbaar.
Ik zou echt een lange relatie willen, het was ook waar ik voor ging toen ik mijn ja-woord gaf.
Maar hoe dat inhoudelijk zou zijn, zie ik nu heel anders..
Omdat ik nu zoveel beter weet wie ik ben, wat ik nodig heb in het leven om vervuld te zijn.
Ik ben ook een aantal keren van beroep gewisseld. Van administratief naar doktersassistente, dan docente Engels & Nederlands, en coach van vrouwen.
Ik ben niet onder één noemer te vangen, op geen enkel vlak eigenlijk, en ik sta nog altijd niet stil.
Toen ik rond de 30 was zei ik gekscherend “Ik ben een eeuwige studente” omdat ik weer aan het studeren was, voor doktersassistente.
Dat was echt bedoeld als grap, maar jaren later besefte ik me dat het de waarheid is. Ik blijf altijd groeien & ontwikkelen.
Ik moet er echt niet aan denken om in een relatie te zitten zoals ik bij sommigen zie. Heel voorspelbaar, lijkt me een vreselijke sleur van jaar in, jaar uit hetzelfde. Ik voel me al gillend gek worden van het idee alleen!
Kan het dan anders?
Ja, dat zie ik dan bij een vriendin.
Zij is stewardess, haar man was captain op Boeings bij de KLM, inmiddels in zijn 50e en gestopt met werken.
Die hebben een top leven. Echt gelukkig, stralend, en nog altijd verliefd op elkaar.
Een heel afwisselend leven dankzij hun werk. Meer dan genoeg geld, kinderen goed gestudeerd en die goed in hun vel zitten.
Veel vakanties en absoluut geen doorsnee leven waarbij elke dag hetzelfde is, jaar in, jaar uit. Ook niet continu samen zijn door hun werk.
Maar wel heel gelukkig zijn.
Zij zijn elkaars eerste echte partner. Niet eerder getrouwd geweest, samen kinderen gekregen, nooit gescheiden.
Op die manier zou ik dan ook wel in een lange relatie willen zitten. Afwisseling in plaats van voorspelbaar, uitdaging, genoeg geld om te doen wat je wilt doen, geregeld heerlijk uitgebreid op vakantie.
Met zo’n leven heb je veel meer ontspanning dan de meeste mensen en is het leven vanzelf al makkelijker en stukken leuker.
Ik bedoel niet te zeggen dat een lange relatie met een normale baan en meer geregeld & voorspelbaar leven niet gelukkig kan zijn.
Ik zeg alleen dat dat voor mij niet is waar ik gelukkig van zou worden. Normale baan en redelijk geregeld is prima, zolang het cirkeltje maar niet te klein wordt en geen sleur.
Ik realiseer me dat wat ik als “sleur” zie voor een ander juist heerlijk fijn vertrouwd en veilig kan voelen.
Wat zijn we toch allemaal anders!
Ik vraag me ergens ook af of het niet altijd bij elkaar zijn een factor kan zijn voor blijvend geluk en verliefdheid in een langdurige relatie.
Een ander koppel wat ik ken wat zo’n 12 jaar samen is. Ze zijn elkaars 2e partners en zijn ook nog altijd dolgelukkig samen.
Ze zijn een jaar of 8 terug naar een land vertrokken waar ze zich thuis voelden.
Zij werkt niet, hij zit voor zijn werk geregeld 4-6 weken in het buitenland. Daarna is hij dan een paar weken thuis, dan weer 4-6 weken weg.
Dus net als het stewardess-captain koppel, zitten ze niet dagelijks bij elkaar.
Zelf zou ik daar dan toch weer wel voor moeten schakelen. Want je hebt dan toch elke keer weer het afscheid moeten nemen en dat vind ik altijd moeilijk. Anderzijds doen zij dat dan wel vanuit het volle weten dat hun partner van hen houdt, dat het goed zit. Er is geen onzekerheid in die zin, wat je met telkens weer afscheid nemen in een datingfase van een relatie wel hebt zolang er nog geen echt commitment is.
Een ander iets waarbij ik denk, speelt dat ook een rol bij langdurig liefdesgeluk: een jongere man.
Bij 2 van mijn “voorbeeldkoppels” is de man zo’n 10-15 jaar jonger dan de vrouw. De KLM captain niet maar die is heel actief & fit, én breed ontwikkeld.
Dat laatste is voor mij wat ik sowieso nodig heb in een partner, dat ie net als ik breed ontwikkeld is. En ook blijft ontwikkelen.
Dan wordt het leven eigenlijk al geen sleur.
Ik zoek iets wat verfrissend is en blijft. Dan is een lange relatie geweldig!
Grenzen verleggen
Twee dingen zijn belangrijk om je eigen grenzen te verleggen : je lichaam in goede conditie en een sterke geest. Je zult dus goed getrainde spieren moeten hebben. Ook doorzettingsvermogen, dat heb ik duidelijk gezien bij de grote wielerkoersen die op tv werden uitgezonden. Bijvoorbeeld de tijdrit, waarin iedere seconde telt. Voordat de renner start zit hij al een tijd warm te draaien op zijn fiets. Het is belangrijk dat zijn spieren goed opgewarmd zijn voor hij aan deze snelle rit begint, zodat hij meteen de vaart erin kan zetten. Na de rit neemt hij opnieuw plaats op een fiets om de verzuring uit zijn benen te fietsen en om blessures te voorkomen.
Je kan ook niet bang aangelegd zijn. Ik heb afdalingen in bergetappes gezien, waar ik op de snelheidsmeter van de motor die achter de renner reed, snelheden zag die wij met de auto op de snelweg halen. Bijna 100 km, doodeng. Een verkeerde manoeuvre en je kan zo in het ziekenhuis belanden. Uiteraard zijn wij maar amateurs en bovendien te oud hiervoor, maar ook wij kunnen onze grenzen verleggen. Een goede conditie valt op te bouwen. Maar hoe zit het met de durf? Ik heb al decennia lang last van hoogtevrees en daar komt maar weinig verandering in. Ik weet dat dit in mijn hoofd zit. Als ik een borstwering of hoge rand voor me heb in een toren, durf ik wel over de rand te kijken en kan ik ook van het uitzicht genieten. Achter glas, zonder rand voel ik me niet veilig en blijf ik op gepaste afstand staan.
Ook maakt het uit of ik nog terug kan. Dat was bij het fietsen over de drukke en hoge Brienenoordbrug niet het geval. Ik kon dus niet meer terug. De zon scheen op het water van de Nieuwe Maas aan de linkerkant en rechts zag ik in de diepte het Feyenoordstadion liggen, dat ging nog wel goed. Toen ik de brug ging afdalen en het fietstempo ook nog eens hoger was, begon ik bijna om mijn moeder te roepen, zo bang was ik. Voor geen goud wilde ik aan het eind van die dag weer terug over die brug terugfietsen naar Rotterdam. Mijn maatje moest door mij dan ook vele kilometers omfietsen, zodat we bij Ridderkerk met de pont het water konden oversteken en zo terug naar het hotel.
Bij het daten heb ik pas geleden ook een keer geprobeerd mijn grenzen te verleggen. Eigenlijk heb ik niks met vissen, maar ik had een interesse-bericht gekregen van een leuke man die als hobby vissen heeft. Ik heb hem uitgenodigd om dicht bij mijn huis een keer een paar uurtjes te komen vissen bij onze mooie, grote visvijver. Helaas is dat niet doorgegaan, hij viste liever alleen, in alle rust, bij zijn eigen mooie visstek. Ook had hij bij nader inzien niet veel op met mijn hobby's. Een afspraak is er dus niet van gekomen. Maar ik geef de moed niet op, ik sta open om ook andere hobby's uit te proberen, mits ik het durf natuurlijk...