Een Poolse landweek is toch anders dan een Poolse Landdag
maandag 1 januari 2024
Dzien Dobry, Oftewel : Goedemorgen! Ik heb de kerstdagen dit jaar 1240 km oostelijk van mijn huis doorgebracht. In een land wat bij relatief niet zo veel Nederlanders als vakantieoord bekend is. Dit jaar viel mijn keuze op een busreis van 8 dagen Zuid-Polen, waarvan 2 x 2 dagen door de rit heen en terug opgeslokt werden. Hoewel, op die dagen kregen we ook veel interessants te zien. Zoals de voormalige grensovergang van West- en Oost Duitsland bij Helmstedt.
Een Poolse landdag is een vergadering of andere bijeenkomst die rommelig verloopt. Gelukkig was het tijdens deze 8-daagse niet zo’n rommeltje, allemaal 60-plussers die de rust van elkaar respecteren. In Polen kregen we op dag twee toen we nog niet op onze bestemming waren aangekomen als extraatje een rondleiding door Wroclaw, de stad die voor de Tweede Wereldoorlog als Breslau bekend was. Een foto van de kaboutertjes die een granieten bol proberen te verplaatsen heb ik 29 december al op T2S gezet, er waren heel wat van die mannetjes die in 2001 op initiatief van een alternatieve verzetsorganisatie overal in het centrum zijn geplaatst. Om de bollen waren de kraampjes van de kerstmarkt geplaatst. Pools spreken is werkelijk een crime, woorden met 5 medeklinkers en dan nog vooral sis-klanken zijn niet zeldzaam. Hoewel ik mij gewapend had met een Duits en Pools taalgidsje en ik mijzelf als erg talig beschouw heb ik mij maar marginaal in de taal van het land verstaanbaar kunnen maken.
Daags voor Kerst keek ik uit het raam van mijn hotelkamer, zowaar een witte wereld! Met de bus gingen we vanuit ons hotel in een kwartier naar Krakow-Centrum, Wat is het daar mooi! Mijn groep bezocht de Joodse wijk met hun oude synagoges, klommen omhoog naar de Wawelburcht. Grapjassen hadden mini-sneeuwpoppen op de balustrade van het kasteel neergezet, alternatief voor de wachters die ik nergens zag. Beneden had men de legende van de vuurspuwende draak nagebootst.
Tijdens een vakantie is toegang tot je spullen essentieel. Ik raakte lichtelijk in paniek toen mijn koffer niet openging. Slot geforceerd, ik kon weer over alles beschikken, maar toch had ik een ongemakkelijk gevoel bij een niet afgesloten koffer. Deze Eerste Kerstdag stond er een winterse excursie op het Poolse menu. Een dagtocht naar Zakopane, het Reuzengebergte, deel van de Hohe Tatra, max. hoogte ruim 2500 meter. Onderweg stopten we in Chocholow, een dorpje met houten huizen en mensen die in schitterende klederdracht naar de kerk gingen. Ik maakte dé blunder van deze reis door in de kerk mijn muts op te houden, en op niet mis te verstane manier werd ik op mijn fout gewezen. Zakopane zelf lijkt op Davos of Interlaken, je kon er bijna over de hoofden lopen, toch was het niet onprettig druk. Met de tandradbaan gingen we naar boven om te genieten van het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen Tijdens het kerstdiner in het hotel werd ik twee keer ten dans gevraagd door lady’s van de groep, hun partners konden niet dansen… Dit kreeg de volgende dag een vervolg!
Tweede Kerstdag stond iets hartigs op het reismenu: Naar de zoutmijn van Wieliczka. Maar Driving home from Christmas hoeft m.i. niet om zeven uur ’s ochtends mijn ontbijt te begeleiden. Ik daalde ruim 800 treden omlaag, bij veel “kamers” stopten we voor een ditmaal uitstekende uitleg door onze jeugdige Poolse gids. In de zoutmijn is zelfs een grote kapel waarin o.a. trouwdiensten worden gehouden. Als ik op de site iemand tegenkom waar ik een klik mee heb, zou dat een leuke optie zijn? De dag werd opnieuw afgesloten door een kerstdiner, in een restaurant in Krakow-centrum, in plaats van brood bij soep werd de soep geserveerd in brood in de vorm van een soepkom. Bij het diner trad de muziek - en dansgroep Crakov Ianie op, in klederdracht; jammer dat bij de blog geen foto past. Maar die zet ik wel op T2S. Ik werd ten dans gevraagd door een danseresje, zij zou qua leeftijd gemakkelijk mijn kleindochter kunnen zijn.
“Derde” Kerstdag was ingeruimd voor een bezoek aan Auschwitz, je kunt dit beter een dieptepunt dan een hoogtepunt van de reis noemen. Bezoek aan de gaskamers, de barakken, het crematorium, de galg (waar later ook Rudolf Höss, de commandant van het kamp na de oorlog zijn einde vond). Op de rit terug stopten we in Wadowice, een dorp waar Paus Johannes II gewoond heeft. Daar had ik nog een leuk gesprek met een ober, die ook 20 jaar in Nederland gewoond en gewerkt had. Naast de kerk was een klooster, ben er wel ingelopen maar ik ben toch maar niet ingetreden.
Het hotel als tussenstop op dag 7 in Zagan bleek een verbouwd ziekenhuis te zijn. Ik verbleef een nacht geheel boven, onder een schuin dak, in een kleine, veel te warme kamer. Mijn humeur werd ook danig op de proef gesteld toen de koffie ’s ochtends slechter dan slootwater was. En dan om zes uur al vertrekken zonder een passend bakkie… Maar leve de wegrestaurants. Eenmaal onderweg had iemand natuurlijk weer de sleutel van z’n kamer niet ingeleverd.
Onderweg moest de bus even stoppen bij de grens van Polen met een vraag of we nog illegalen aan boord hadden. Uiteraard niet… Er was zelfs een passagier minder, een dame die aan het begin van de 8-daagse al ziek was geworden en toen met Transavia was gerepatrieerd.
In Nederland stond in restaurant het Witte Huis bij de wisselplaats een heerlijk diner gereed.
Ik heb geen blijvende contacten aan deze vakantie overgehouden, maar ik had mij ook niet voorgenomen op reis te gaan om iemand te ontmoeten. Ik geloof dat de meesten die met die verwachting op stap gaan bedrogen uit komen. Als zoiets gebeurt, prima, maar ga er nooit van uit. Er heeft dus ook geen Poolse schone die in mijn zoekprofiel past mijn pad gekruist. Wel heb ik genoten. Wie hier is na zijn / haar vakantie wel in een liefdesrelatie verder gegaan?
Dziekuje bardzo! (dank u wel) voor het lezen van mijn blogje.
geplaatst door Aktivo1 - 1268 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.