Sprookjes
vrijdag 22 maart 2024
Om de lente mee in te gaan, heb ik nog wel een heel romantisch verhaal voor jullie. Het gaat over een man -nee jullie kennen hem nog niet- waarvan de vrouw en kleuters na de scheiding geemigreerd waren. Hij had het zelf verpest, dat zag hij inmiddels wel in, maar hij miste ze verschrikkelijk! Heel de dag verlangde hij naar zijn kinderen, hij sliep niet meer en at ook bijna niets, het enige dat er nog uit zijn handen kwam, waren hele treurige smachtende gedichten, die hij op een internet forum plaatste.
Je raadt het misschien al, ik las zo'n gedicht. Ik las het, de pijn sneed zo dwars door mijn middenrif en ik wist, dat hij dit net geschreven had en nu helemaal radeloos ergens achter een monitor zat, midden in de nacht. Dus ik schreef iets terug, het was in 2000 dus er was nog geen facebook, ik postte een antwoord. Dat was het begin van een vloedgolf aan wanhoop, spijt en ... sprookjes. Bijna elke dag ontving ik een zelfbedacht sprookje, en ik schreef natuurlijk ook sprookjes terug. In het begin waren het sprookjes zoals hij ze aan zijn kinderen, drie en vijf, zou willen vertellen, het contact was erg slecht, ik moedigde hem aan het gewoon op te schrijven en zei dat er heus wel een dag ging komen dat ze het zouden lezen.
Maar al snel kreeg ik ook een rol in de sprookjes, de ene keer was ik de reddende engel, dan weer een duif die post rondbracht of een gelaarsde kat die iedereen te slim af was. Ondertussen had ik er geen enkel idee van wie hij precies was of waar hij precies woonde en bezat al bijna een driedubbele verzameling met gebroeders Grimm vertellingen. Ik voelde ook wel wat verliefdheid opkomen, maar dat drukte ik weg. Het was duidelijk een persoon in emotioneel zeer labiele toestand die ook behoorlijk wat stommiteiten had begaan. Dus ik hield mezelf voor dat ik een soort van hulpverlener was, die de sprookjes als therapeutisch middel inzette om alles in goede banen te leiden.
Omgekeerd wist hij echter precies wie ik was en waar ik werkte, want ik had een beroep -molencoordinator- waarvan er destijds in Nederland maar vijf waren. Op een ochtend kwam ik dus aan op mijn kantoor -een jeneverdistilleerderij aan de Lange Haven- en de meester stoker kwam opgewonden naar buiten rennen. "Gitta! Er staan overal emmers, emmers vol!! " Ik klopte hem op de rug en zei iets van "Kom kom Sven, dat overleven we ook wel weer, wat is er gebeurd dan?" Hij wees met zijn vinger naar binnen en trok me de stokerij in. En ja hoor, daar stonden ze, bovenaan de trap, allemaal emmers met rode rozen en ook nog hier en daar wat gipskruid. Ik keek ernaar en eigenlijk was ik niet eens verbaasd, direct wist ik: deze komen van mijn sprookjesman. Er zat geen kaartje bij, het enige dat ik kon zien, was bij welke bloemist ze besteld waren, dit was een bloemist uit Den Haag aan de Bierkade.
Ik opende mijn kantoordeur, schoof de emmers tussen de lades met bouwtekeningen en de dozen met maquettes en stuurde hem bericht dat hij nou maar eens eerlijk moest vertellen waar hij woonde, wie hij was en dat hij me moest bellen diezelfde avond nog. Wat bleek, hij woonde helemaal op Bonaire waar hij de zendmast van de Nederlandse Wereldomroep moest repareren! Wat een verschrikkelijk pokke-end!! Omdat hij een heel poetisch en bloemrijk taalgebruik had, had ik al wel het vermoeden uitgesproken dat het een Vlaming kon zijn, maar het was totaal niet bij me opgekomen dat er ook op Bonaire hoog in een zendmast zo iemand kon zitten!
Nou jullie begrijpen het vast, als Optimist zijnde (was ik toen ook al) dacht ik, daar moet vast wel een mouw aan te passen zijn. Linksom of rechtsom ga ik deze meneer op een dag zien! En ja hoor, dat is ook gebeurd:) Dat past allemaal niet meer in deze blog, maar een ding wil ik jullie wel vast meegeven: Sprookjes bestaan gewoon! Het loopt vaak slecht af, maar wat je er ook van denkt, het Echte Leven is altijd verbijsterender dan de Film:)
Fijn weekend allemaal!
geplaatst door 0ptimist - 2025 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?