Donkere wegen
vrijdag 5 april 2024
We zaten in de auto en reden over lege donkere wegen. Ik dacht eraan hoe ik het bed had opgemaakt met het zachte overtrek met bloemen. Jij dacht daar ook aan, je zei, als niet die verdraaide zoon morgenochtend de auto nodig had, dan zou het allemaal anders zijn. We namen de afrit naar het Noorden. We reden langs IKEA, zelfs nu om half vier ´s nachts brandde er nog licht. We keken elkaar aan en lachten. Ik dacht aan de ballenbak, jullie weten misschien nog wel waarom, en jij dacht ook aan die ballenbak, ik wist nog wel waarom.
We reden langs de stad waar onze kinderen baby's waren, waar onze balkons op de eerste en derde vol stonden met fuchsias en stekjes, waar we in tuinen liepen of lunchten met papegaaien. Nu kwam er een ANWB bord en moesten we even nadenken. Dat viel niet mee, dat nadenken over dat bord. De afgelopen 365 dagen hadden we altijd Osmand laten denken, maar nu waren we zo laat uit de kroeg gekomen en zo moe, dat we vergeten waren hem aan te zetten.
Ook waren onze telefoons al anderhalve dag niet opgeladen. Maar goed, we reden hier niet voor het eerst, sterker nog, ik had hier 5 jaar lang 40 weken per jaar 8 keer per week geforenst, en jij had hier 6 jaar lang 46 weken per jaar 10 keer per week geforenst. Toch lukte het ons de verkeerde afslag te nemen en zelfs hier te verdwalen!!! Schaapachtig zei ik iets van, meestal ziet het hier heel anders uit, of herken jij het wel? Potverdrie! Jij herkende het ook niet.
Zelfs in de achtertuin onder bessenstruiken konden wij nog verdwalen! We keken elkaar aan en zuchten. Ik dacht het geeft niet, we kunnen er toch niets aan doen en jij zei, jij kan er niets aan doen, ik had Osmand aan moeten zetten. Nu reden we de sleutelstad in vanuit het noordoosten. Dit was de stad waar jij al kwam, lang voordat onze kinderen waren geboren. De stad waar ik heen ging, niet lang nadat de kinderen het huis uit waren gegaan. Waar ik was gaan wonen toen mijn lief was gestorven. Waar jij had gelopen toen je moeder was overleden.
Heel moe voelden we ons nu. Ik dacht eraan dat we ook de auto konden parkeren en gewoon in de auto gaan liggen slapen. Jij dacht eraan dat je niet kon gaan slapen omdat je je belofte nog moest nakomen. Daar, daar, riep ik, blij als een klein kind, daar staat de toren die ik ken, daar moeten we heen en dan hier links en dan komen we vanzelf bij … Er stond weer een ANWB bord. Dit keer hoefden we niet te denken, met de auto mochten we hier gewoon niet in.
Sorry zei ik, met de fiets let ik nooit op dat bord. Het geeft niet, zei jij, ik had gewoon het adres in moeten voeren, weet je wat, ik doe dat nog even. Veertien uur waren we al aan het dwalen en nu waren we hooguit 1400 meter van mijn voordeur af. Osmand kende alle verboden in te rijden borden, en ik kende alle verboden onderwerpen waar we niet aan wilden denken. We reden over het spoor en keken verlangend naar de Singel, of we al madeliefjes zagen en hoe zacht het gras zou kunnen zijn.
Maar nee, we moesten doorzetten, we moesten verstandig zijn en ons plan voltooien. Stop hier maar, zei ik, en ik keek je verlangend aan. Je keek verdrietig terug en haalde de sleutel uit het slot. Ik stapte uit en liep om de auto heen. Ik morrelde wat aan het achterwiel. Voorzichtig toch, wacht even tot ik hem optil, zei je. Ik wachtte tot je hem optilde en soepel haalden we hem eruit. We keken elkaar aan en kusten elkaar. Dankjewel, fluisterde ik in je oor, ik voel de kleine zachte haartjes en de warmte van je wang. Jij bedankt! Je haalde diep adem. Misschien beter meteen de rest van de reisroute erin zetten? Zo gezegd, zo gedaan. Ik ga nog naar je zwaaien hoor, zei ik ferm, om de verdrietigheid te bezweren.
En daar ging je, de stille donkere wegen weer in, de verre einder tegemoet…
geplaatst door 0ptimist - 1325 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?