De zondagmiddag verrassingen, een ontmoeting en toch geen date
maandag 3 juni 2024
Steeds meer kom ik tot de ontdekking, dat je nog zoveel kunt plannen, maar dat alles vaak heel anders loopt. Na mijn geestelijk zondagochtendvoer en de lunch ging ik op de fiets naar Osdorp, waar in buurtcentrum de Aker een optreden van Dennis Isidora, een Antilliaanse zanger, plaats zou vinden. Mijn rit onderweg was weer een feestje voor deze vogelliefhebber: een ooievaar hoog in de lucht, een buizerd en een torenvalk die over het fietspad scheerden, wat zangertjes. Kortom, ik legde de weg goedgehumeurd af.
Ik had deze afstand geraamd op een uur trappen, niettemin was ik al na drie kwartier ter plekke. Omdat ik ook een half uur speling had aangehouden om een leuke plek in de zaal te garanderen en sneller gereden had dan gedacht had ik zeeën van tijd over. Het was rustig. Er waren nog weinig bezoekers. Dus ging ik maar aan de koffie en bij de balie pakte ik Uitkrant van Amsterdam en de folder over het optreden. Ik kreeg mijn eerste verrassing onder ogen uit de folder: Niet alleen Dennis zou met zijn zang de middag opluisteren, maar er was ook nog een Limbo Explosion Show. Om de tijd nuttig te besteden las ik ook de Uitkrant.
Mijn oog viel op het volgende piepkleine stukje in het ingevoegde katern Nieuw West “Broeders: Vorig jaar kwamen ze ineens: de ooievaarsnesten op de schoorstenen van de oude Osdorpschool. Maar liefst vier ooievaarsfamilies verwelkomden een kleine op het dak. Zien of het weer een babyfeest wordt aan de Lutkemeerweg? Het broedseizoen is in volle gang!” Dit prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Een blik in mijn boekje met plattegronden van Amsterdam verraste mij; op de heenweg had ik die weg gekruist.
Toen het programma startte kon ik weer veel dansen. Er was een goed “gemixt” publiek uit deze multi-culti wijk. Bij een dame waar ik mee danste vroeg ik naar haar roots. Ik heb daar altijd interesse in, ik dacht dat ze een mix van Chinees en West Indisch was, maar ze bleek Javaans te zijn. We konden elkaar recht in de ogen kijken, dat danst zo fijn…
Gaandeweg de middag volgde een show met twee exotisch geklede danseressen. Ik verwonderde al waarom ze vooraf zo zaten te worstelen met enkele metalen pijpen. Toen de opstelling gereed was viel het kwartje bij mij; het was voor het Limbodansen. Eerst deden de jongedames het voor, en toen werd het publiek met een beetje aansporing van de ladies uitgenodigd ook mee te doen. Dat deed het publiek maar al te graag – hierdoor kun je een goede indruk maken op de anderen. Ook ik heb meegedaan. De lat werd wel steeds lager gelegd, zo goed kan ik niet (meer) bukken, na twee verlagingen gaf ik het op.
Later kwamen er nog twee andere zangers hun liederen ten gehore brengen. Een lid van de site, dat met haar dochter naast mij ging zitten, herkende mij van de blogs! Ik had dus een ontmoeting, die geen date was, hooguit een speeddate. We hadden elkaar nooit gesproken, wel had zij mij eerder een keer in de Aker gezien. Een gezamenlijk dansje zat er ook even niet in, toch was dit wel apart…
Op de terugweg lette ik nu beter op, ik zag waar de Lutkemeerweg was, Ik vond de school uit het artikel in de Uitkrant nota bene op de hoek van mijn weg terug, en ik hoefde in het geheel niet om te rijden. Ik fotografeerde het dak met de nesten. Wat is hier aan de hand? Vonden de ooievaars dat er in Amsterdam te weinig baby’s zijn en dat er maar wat nieuwe bezorgers voor kindjes moeten komen? Of heeft de gemeente deze vogels gesponsord?
Was het mij als ik ze op de heenweg had gezien gelukt ze mee te lokken naar de Aker? Wie weet welke verrassingen dat voor de overige aanwezigen had opgeleverd…
Bijna op de grens van Haarlem zag ik een (Engelse) professionele natuurfotograaf aan het werk. Hij zocht naar de lepelaars, die had hij nog gespot. Opeens zagen we samen zo’n schitterende vogel op het nest. We hadden een leuk gesprek, maar helaas had ik de vertaling van lepelaar en ooievaar niet bij de hand.. Met wat omschrijvingen kon ik mij evenwel ook in ornithologisch Engels redden.
Mijn conclusie van deze middag: Ik moet mij meer laten verrassen en daar voor openstaan.
geplaatst door Aktivo1 - 1261 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.