Een relatie is geen project
maandag 8 juli 2024
Hoe belangrijk is een relatie voor u en voor mij? In mijn leven zijn er dingen waar ik veel aan hecht, die centraal staan. Zo vind ik mijn geestelijk leven, het hebben van een goede spirit minstens even essentieel als een fysiek gezond leven.
In de tijd, dat ik betaald werkzaam was verschilden mijn werkzaamheden van dag tot dag niet veel. Mijn werk draaide in het bedrijfsarchief om het beheer en beschikbaar stellen van documenten. Een taak met een zekere structuur, als vraagbaak kreeg ik veel contacten met vrijwel iedereen in het bedrijf. In de loop der jaren veranderde het informatiebeheer aanzienlijk. Ik kwam in 1970 in dienst, na 20 jaar sloeg de automatisering toe. Het bedrijf ging over op de digitale verwerking van documenten. Dit was een project, nadat men aan het einde van de zeventiger jaren al microfilm had ingevoerd werd digitalisering in stapjes geïntroduceerd. Wel ging er een tijd overheen, totdat onze afdeling en het hele bedrijf deze nieuwe werkwijze geaccepteerd hadden. Nog weer jaren later, nadat ik met pensioen was, is er behoorlijk gesnoeid in het personeelsbestand.
Het valt mij op, nu gezinnen niet zo groot meer zijn, dat lijkt op het kleiner worden van de personeelsbezetting door automatisering in een bedrijf. Wie een relatie starten maken ook voor de gezinsvorming een plan. Maar is gezinsplanning een project? Zich in een relatie verdiepen is toch weer iets anders dan de keuze voor een gezin.
Ik durf hier veranderingen in het aangaan van relaties tussen mensen en de ontwikkelingen van de werkwijzen in een bedrijf naast elkaar te zetten, hoewel die vergelijking op veel punten mank gaat. Maar er zijn overeenkomsten: Elke relatie kent een begin, evenals een project. Voordat er sprake van een project op het bedrijf was moest er veel voorwerk, onderzoek, noem het research gedaan worden. De kosten – baten analyse speelde primair, als ook het duurzaamheidsbeginsel. En het gebruiksgemak. Sommige relaties worden net als een project binnen een bedrijf goed voorbereid. Wie tegenwoordig een partner zoekt gaat niet over een nacht ijs. Een werkproject kan gebonden zijn aan een bepaalde tijd, daarna worden de werkzaamheden die er uit voortvloeien structureel. Zo ging het tenminste op mijn bedrijf.
Elke relatie heeft in principe een eindpunt, door overlijden maar vaak doordat bewust een eind aan de verbintenis wordt gemaakt. Dat gaat weer niet altijd op voor een bedrijf. Het grote verschil is dat een project altijd zakelijk is, Een project mist emotie, gevoel. Bij een relatiebreuk of een einde door het overlijden van een partner staan gevoelens centraal. Mag ik trouwens een relatie wel pragmatisch benaderen? Zowel de start als het einde?
In enkele culturen gebeurt dat nog steeds. Denk aan het uithuwelijken om economische redenen. Kapitaal trouwt kapitaal, iemand die grootgrondbezitter is wil dat zijn kinderen omgaan met kinderen van iemand, die zelf ook een flinke oppervlakte aan akkerland of andere grond heeft. In die gevallen lijkt een beginnende relatie wel op een project, gestart om het familiekapitaal veilig te stellen. In andere culturen speelt afkomst een rol of de bescherming van de eer van de familie. Gevoelens van echte liefde spelen dan niet mee.
Het gemeengoed worden van daten langs de digitale weg gaat voorbij aan spontane ontmoetingen. Velen gaan dan hun dates ook zien als een project. Typisch dat de ontwikkelingen van het kantoorleven: Van papier naar digitaal verwerken synchroon lopen met de ontwikkelingen bij het partner zoeken: Van spontane dates “in het wild” naar computer gestuurde contacten. Dit alles komt natuurlijk omdat het internet zich de afgelopen decennia zo intensief in alle onderdelen van de maatschappij genesteld heeft.
Wat kan ik doen om grenzen te stellen aan de nieuwe zakelijkheid binnen het daten? Hoe kan ik mijn gevoel centraal plaatsen? In hoeverre prevaleren praktische argumenten boven emotionele aspecten? Of mag ik bij daten ook een beetje praktisch zijn…?
geplaatst door Aktivo1 - 1396 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.