Flashback
woensdag 10 juli 2024

Herkennen jullie dit? Ik zat vorige week naar een tv-programma te kijken en ineens herinnerde ik mij spontaan een soortgelijke situatie uit mijn jeugd. Ik keek naar de uitzending van De Augurkenkoning. Dat programma ging over een ouderwets familiebedrijf, waar vader absoluut de scepter zwaait over het personeel en zijn 2 zonen, die ook in het bedrijf werkzaam zijn. Mijn vader had vier textielwinkels, ook wel manufacturenwinkels genoemd, waar hij het onbetwiste opperhoofd was.
Mijn moeder had niks met die winkels te maken, ze zwaaide thuis de scepter over ons gezin met zes kinderen. Helaas gingen de gesprekken thuis altijd over die 4 winkels. Mijn vader maakte nou eenmaal veel meer mee overdag dan mijn moeder thuis en moest dat kwijt. Toen ik 12 jaar oud was, zag ik er lichamelijk best volwassen uit. In de grote vakantie moest ik meehelpen in een van de winkels. De hulpverkoopsters gingen nou eenmaal ook in die periode op vakantie en dan was het handig als de dochter van de baas een handje meehielp. Ik mocht alleen niet met geld omgaan en de kassa bedienen, want ik stond uiteraard niet op de loonlijst. Maar waar kwam die herinnering aan deze bedrijfsethiek bij mij naar boven?
Nou, de augurkenkoning schroomde niet om in het bijzijn van het personeel zijn eigen zoon een fikse uitbrander te geven, toen hij iets faliekant verkeerd had gedaan. Dat was mij ook overkomen. We hadden zo'n antieke goudkleurige kassa met ingegraveerd patroon en ronde aanslagtoetsen. Ik wilde perse EEN keer die mooie kassa bedienen, het bedrag aanslaan en met een klant afrekenen. Op een gegeven moment duwde een klant mij precies het gepaste geld voor een klosje garen in mijn handen en met trillende handen sloeg ik het bedrag op de kassa aan. Mijn vader zag dat en ik kreeg me toch de wind van voren !! De cheffin van de winkel griste snel het geld uit mijn handen en ik werd meteen naar de personeelsruimte achterin de winkel gestuurd.
Maar we werden ook beloond als we goed hadden meegeholpen. Ik herinner me stapels folders van de uitverkoop van merkgoederen die ik van een stempel van onze winkel moest voorzien. Mijn 2 oudere zussen gingen daarna die folders huis aan huis bezorgen bij ons in de buurt. Dat gebeurde een paar keer per jaar. Daarna haalde mijn vader altijd een liter schepijs bij de ijswinkel in onze buurt, mijn moeder maakte daar sorbets van. Ik zag op tv dat het personeel van het augurkenbedrijf gefeteerd werd op haring met uitjes, als ze extra hard moesten aanpoten toen de nieuwe oogst snel verwerkt moest worden.
De mooiste beloning bij ons thuis moest echter nog komen. Met Sinterklaas kregen we alle drie fonkelnieuwe kunstschaatsen. De winters hadden in die tijd altijd een vorstperiode dat je op natuurijs kon schaatsen. De gravelbanen van de tennisclub bij ons in de straat werden dan omgetoverd in een natuurijsbaan. Niks mooiers dan met onze nieuwe schaatsen pirouettes te gaan oefenen. Wat heb ik aan deze jeugdperiode nou overgehouden wat betreft verwachtingen van een man?
Ik ben opgevoed in de sfeer van werken voor je geld en de tering naar de nering zetten. Ik was dan ook niet lui en nog steeds niet. Een man die graag in een opgemaakt bedje terecht komt, maar zelf de handen niet uit de mouwen steekt, past dan ook niet bij mij. Dus niet meteen zeggen, dat kan ik niet, ik schakel wel iemand in die er meer verstand van heeft. Tenzij het puur vakwerk is, eerst zelf eens iets proberen. Daar is niks mis mee, toch?...
geplaatst door sixty - 1303 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique