Schoorsteenmantel
donderdag 6 februari 2025
Veel belangrijke mensen zijn mij te vroeg ontvallen. Vreemd genoeg zijn juist die mensen, met wie ik nog wel een appeltje te schillen heb, igebleven. Zou het dan toch waar zijn dat de liefsten als eerste gaan? Of is dit gewoon hoe mijn geest de herwaardering regelt, omdat er met de doden geen herkansing is om nog even iets recht te zetten?
Sommige dierbaren hebben een vast plekje op mijn schouder verworven. Soms komt er een concert en hoor ik mijn overleden partner als het ware roepen: "Kopen, die wil ik zien!" En soms doe ik dat dan ook. Al is het iets, dat meer zijn ding is dan het mijne, dan nog denk ik, laat ik maar gaan, dan kan ik hem er over vertellen want hij zal er de smoor over in hebben dat hij er niet bij kan zijn, alleen maar omdat hij zo dom was een hartstilstand in bed te krijgen in plaats van in een winkelcentrum met AED's!
Kolder, hoor ik jullie al denken, hij is er niet meer en dus hoe kan hij ergens de smoor over krijgen?
Een bekend fenomeen hier op 50+ is dat de gescheiden mensen niet willen daten met weduw(nar)en die nog tegen foto's op de schoorsteenmantel praten. Ik heb gelukkig geen schoorsteenmantel en ook geen foto nodig, want ik heb een rechtstreeks lijntje:) In mijn hoofd is het zelden stil, en dat zal bij meer mensen zo zijn, eigenlijk wordt het alleen maar heel stil als ik op de steen of bij de herinneringsboom zit. Daar ga ik dan ook meestal niet alleen heen, maar met een andere overlever. Want pas daar daalt het besef in, nee Gitta, ze zeggen echt niks meer, het is allemaal projectie van wat jij denkt dat ze zouden hebben willen zeggen.
Ik denk dat het niet-hebben van lijntjes met overleden dierbaren misschien net zoiets is als het niet-hebben van kinderen. Nooit kan je in woorden uitdrukken hoe het gewoon altijd iets blijft waar je rekening mee blijft houden, dat je mogelijk moet bijspringen of die maand niet weg wilt omdat er examens in vallen, ook als ze al bijna 40 zijn en zich nog beter kunnen redden dan jijzelf. Niet dat zij dat echt uitspreken zullen, maar meer dat je het wilt kunnen aanbieden? Dat er iets is, dat je hoger stelt dan je eigen dagelijkse sores, waar je dienstbaar aan kunt zijn. Een god is voor mij niet echt een optie, want mijn ouders zijn vergeten mij te dopen of naar kerken mee te nemen. Maar toch wel die universele behoefte in mensen om iets, wat dan ook, hoger te stellen.
Hierop wordt dan ook slim ingespeeld in reclames van sommige goede doelen. Heb je geen kinderen, of zijn deze al financieel op het droge, dan maken ze het makkelijk voor je om hun goede doel als het hoogste te stellen. En dankzij Piketty weten we inmiddels ook dat erfenissen de bron van alle ongelijkheid zijn, dus daar wil je toch niet aan meewerken? Ik heb makkelijk praten misschien, in mijn testament ben ik ervan uitgegaan dat mijn kinderen die ouwe zooi in mijn apartement gewoon ongezien aan de kringloop mogen meegeven, om ze veel ellende te besparen, en dat indien mijn stichting op een positief saldo uitkomt, dit rechtstreeks naar een ideele stichting als Right to Play of Save the Children moet gaan -wat ook verplicht is overigens, als mijn stichting ooit een ANBI status wil gaan aanvragen. Dus dat mijn kinderen dan elkaar niets hoeven te verwijten maar gewoon tegen een foto van Right to Play aanpraten en roepen: nou, ik hoop maar dat jullie er iets zinnigs mee zijn gaan doen!
Denken jullie weleens aan zulke dingen of ben ik weer de enige hier die zich nooit alleen voelt met al die papegaaien op mijn schouder?
geplaatst door 0ptimist - 1413 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?