Award
zaterdag 22 maart 2025
Eens, al weer jaren geleden, fietste ik terug na een filosofische avond bij het Vondelpark, een fluwelen donkerblauwe nacht vol twinkelende sterren. "Kijk, als je straks je huis binnenkomt, eens met "nieuwe ogen" naar alles, dat in je huis staat, hangt of in lades ligt. Elk ding, dat zich daar bevindt, zegt iets over je leven, over gemaakte keuzes, doorleefde gebeurtenissen of cadeaus die je accepteerde, over jouw identiteit". Je zou dus ook een profiel kunnen schrijven aan de hand van je bestaand inventaris, in plaats van aan de hand van wensdenken?
Gisteravond was er dus weer zo'n fluwelen donkerblauwe nacht, minimaal twintig jaar later, en dacht ik weer aan die opdracht terwijl ik langs de Morspoort fietste. Mijn koga stalde ik aan het glimmende buisframe op het pleintje en ik keek omhoog, hoe het glazen portiek geel zonlicht leek uit te stralen de donkere nacht in. Ja, dit pleintje en het glazen portiek symboliseren mijn keuzes, voor transparantie en warmte, voor historie en gezamelijkheid.
De trap beklimmend hoor ik de kat al tegen de bovendeur opspringen. "Heb je goed op het huis gepast?" vraag ik hem. Hij kijkt me onbevreesd aan en ik weet dat hij de afgelopen dagen niets heeft omgegooid of kapot getrokken, braaf op wacht heeft gezeten op de vensterbank en nu flink is uitgerust om met mij te spelen. Hoewel ik deze kat niet zelf heb gekozen, heb ik het geaccepteerd dat mijn dochter niet voor hem kan zorgen nu en dus reflecteert het ook iets over mij.
Ik open de deur naar de huiskamer en kijk rond met "nieuwe ogen". Alles dat zich hier bevindt, reflecteert dus iets dat ik koos of meemaakte? Rondkijkend zie ik vooral mijn praktische inslag, bijna alles dat ik koos kan gemakkelijk verhuisd worden, iets dat ik ook vaak heb gedaan. Veel is licht en toch stevig, transparant en kan meerdere functies vervullen. Had ik niet liever iets van design willen hebben? Ik heb natuurlijk mijn Thonet-stoelen, gered uit een museale expositie samen met de concierge aldaar, goed stapelbaar en hufterproof, handig voor de tientallen schoolklassen die erop moesten zitten.
Opeens schiet me een opmerking van mijn vader te binnen, die eens meeging naar IKEA. "Kan je niet net zoiets bij de kringloop bij ons om de hoek kopen voor een paar tientjes?" Daar staan allemaal eikenhouten-begane-grond-olifanten, pa, je kan dat niet uit elkaar schroeven, niet in je eentje tillen en het past ook totaal niet door een vlizo trap!"Oh ja, daar had hij even niet aan gedacht, zijn laatste verhuizing deed hij 50 jaar geleden niet zelf. Ik kijk naar mijn elegante buizenframe met rietveldse vlakverdeling van een mij onbekende zweedse tuinbankontwerper. Zou zhij ooit in Milaan een award kunnen winnen? Niets is onmogelijk natuurlijk:)
Heb ik dan ergens antieke erfstukken of ambachtelijk smeedwerk? Mijn geluk is dat mijn ouders nog vitaal en kranig zijn. Het enige dat ik ooit geerfd heb, was een cassetterecorder van mijn opa waar ik met mijn beste vriend hoorspelen en theatershows mee maakte, maar die het lang geleden al begaf. Ah daar, mijn ambachtelijke japanse salontafel! Ook gered, toen kennissen halsoverkop hun inboedel moesten halveren om bij hun zieke dochter te kunnen zijn.
Dus recapitulerend, wat zegt dit dan over mij? Dat ik no-nonsense onafhankelijke krachtige genen heb, die niet om spullen malen, en graag de natuur intrekken, of maak ik dit mezelf maar wijs omdat ik gewoon nooit voor een hypotheek in aanmerking kwam?
Heeft iemand van jullie een vergelijkbare compositie staan van transparant draadstaal met ambachtelijk gered spul?
geplaatst door 0ptimist - 1076 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?