Holobiont
zaterdag 19 april 2025
Langs zonovergoten weilanden vol ammoniak en weggetjes met laaghangende tuien scheurden welangs de begraafplaats van zijn vrouw naar het startpunt, waar de kenniswandeling zou beginnen. Hijgend zetten we de fietsen met het enorme hangslot vast, waar we nog speciaal voor terug waren gefietst. "Zeker weer kwijtgemaakt door die onverschillige leugenachtige chanteur" mompelde hij nijdig. Ik stak mijn hand uit en stelde mij voor aan deze charmante, vriendelijk lachende holobiont. "Wat is er met hem?" vroeg hij bezorgd. "Tja, niet bijzonders hoor, het gaat over een hangslot, maar je denkt toch niet dat er fietsendieven zich wagen langs het BBB hoofdkantoor om een wrak uit 1995 te verduisteren, alleen maar omdat er geen hangslot aan zit?" "Oh dat, zit gewoon in de fietstas natuurlijk, ik zal wel even kijken"
Samen liepen we naar de oprit en ja hoor, daar zat het slot in, dat ons nog menige vertraging zou gaan kosten. Is dit mijn voorland, vroeg ik mij af, als hij de mensen die het meest om hem geven uitmaakt voor rotte vis op zalige zaterdagen? Twee jaar later wist ik het antwoord op deze vraag, toen we in het stikkedonker langs alle transformatorhuisjes op de Veluwe fietsten op zoek naar precies datzelfde hangslot, dat in de garage naast de fietspomp lag. "Nog nooit hebben we zolang gedaan over 22 kilometer verdorie en dat allemaal omdat jij geen reserve lampjes meehad en te traag voor woorden bent als we goedkope aardappelzakken op de bagagedrager vervoeren!!" Had het nut om de historische feiten aan te halen en hem te wijzen op een van zijn eigen slechte eigenschappen zodat hij de rest van de avond kwaad op zichzelf zou zijn in plaats van op mij - nee, we gingen naar een romantische film kijken en dat zou hem wel van het gemopper bevrijden, als we tenminste voor middernacht de kabeltjes en de afstandsbediening vonden
De charismatische bosambassadeur glimlachte intussen vergoeilijkend en wachtte rustig tot we helemaal uitgehijgd waren. "Geeft niets hoor, we kennen elkaar al sinds de prehistorie, toen drukpersen gewoon nog olie mochten lekken zonder lekbak en iedereen met 57 met pensioen mocht die teveel giftige dampen had opgesnoven" Moest dit een geruststellende gedachte zijn of de opmaat voor een college over hoe de natuur over voldoende herstellend vermogen beschikt om zelfs de ergste beledigingen te kunnen incasseren?
We kregen allemaal een loepje en veel persoonlijke aandacht en keken naar de fijnste nerfjes en de kleinste schimmeldraden. "Laat je niet in de luren leggen als biologen beweren dat bomen alleen maar uit eigenbelang zo snel mogelijk naar het licht groeien hoor! In de grond zit het enorme mycellium dat al die kortzichtige opmerkingen en eigenbelangen op weegschaaltjes balanceert en er op onzichtbare wijze voor zorgt dat het algemeen belang prevaleert. Daar kunnen wij mensen nog een voorbeeld aan nemen!" Ik keek hem na, hoe hij soepel als een tienjarige over een greppel probeerde te springen en daarna kermend op een bankje ging zitten. Ach ja, de tweede jeugd, de gouden jaren na het pensioen. Een beetje relativeringsvermogen kan natuurlijk wonderen doen maar waarom zou je elkaar beroven van prettige illusies:)
Zijn jullie ook weleens voor holobiont uitgemaakt of houden jullie de schuld altijd bij jezelf? Kun je in de gouden jaren eigenlijk iemands gedrag nog proberen bij te sturen?
geplaatst door 0ptimist - 1241 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?