Geen gehoor of een luisterend oor
maandag 12 mei 2025
Het lijkt wel alsof communicatie en verbinding de afgelopen decennia een belangrijkere levensbehoefte zijn geworden dan eten, drinken en wonen in een veilig land met een dak boven het hoofd. Als eerder heb ik gefulmineerd tegen de ongebreidelde groei van het gebruik van media als smartphones en mobieltjes in het openbaar. Ik ben bang dat ik met mijn mening de stem ben van een roepende in de woestijn en geen gehoor vind.
Daarom bevreemdt het mij dat ondanks die “geweldige” communicatiemiddelen velen er niet in slagen het contact te krijgen, waar zij op hopen. Waar ligt dat aan?
De techniek gooit bij die verbindingen regelmatig roet in het eten. De beheerders van netwerken kunnen nog zo goed opgeleid zijn en een ervaring hebben waar je “u” tegen zegt, maar er kan altijd iets gebeuren waardoor de verbinding gestoord is.
Er zijn daarnaast mogelijkheden om sommige contacten uit te sluiten door het nummer van de telefoon of het emailadres te blokkeren. En dat is maar goed ook. Waar stalken vroeger vooral gebeurde doordat een stalker lijfelijk iemand achtervolgde proberen stalkers het in de 21e eeuw eerst via de bekende communicatiemiddelen. Het lijkt mij vreselijk als iemand constant probeert contact te leggen terwijl je daar in het geheel niet van gediend bent.
Aan de term “geen gehoor” zit nog een andere kant. Als ik ergens geen gehoor aan wil geven betekent dat dat ik niet in die persoon of in het onderwerp geïnteresseerd ben. Dat is heel legitiem. Waarom zou ik mij overal mee moeten bemoeien, mij in elke discussie moeten mengen? Ik lees bijvoorbeeld dagelijks de gesprekken op een algemene chatsite als Things2share; er zijn regelmatig onderwerpen bij waar ik geen verstand van heb. Wat is dan de zin of onzin van het meepraten?
Nog een andere uitleg van geen gehoor: Er is een flinke groep vaak oudere mensen, die een verminderde gehoorfunctie hebben of in het geheel doof zijn. Zij missen een deel van wat er om hen heen gebeurt, ze genieten niet of minder van muziek, de verbale communicatie gaat moeizaam. Dankzij de technologische ontwikkelingen is er veel mogelijk om deze mensen enigszins te helpen. Gehoorapparaten zijn kleiner geworden en ze werken beter dan de grote en daardoor heel zichtbare apparatuur van vroeger.
Ik heb mij onlangs er over verwonderd, hoe goed iemand, die volgens anderen stokdoof is zich toch redt en als ik met haar praat prima reageert. Wel zie ik dat ze heel goed naar mij kijkt en mij lipbewegingen volgt. Ze heeft destijds op een speciale onderwijsinstelling gezeten, waarna ze zich een goede plek in de maatschappij heeft verworven. Vol trots toonde ze mij haar ultra kleine gehoorapparaten. Tussen iemand horen spreken en naar iemand luisteren zit ook veel verschil. Dat merk ik in een een-op-een gesprek maar ook als er in een groep met elkaar gesproken wordt. In de laatste situatie is er nog vaker sprake van geen gehoor. De neiging bestaat dan om zich voor bepaalde personen af te sluiten. Als ik echt ergens in geïnteresseerd ben zal ik horen en luisteren!
Bij een date is het van het allergrootste belang dat je naar elkaar luistert, als je eenmaal gehoor hebt gegeven aan een verzoek voor een afspraak. Niettemin wordt er dan ook vaak langs elkaar heen gepraat. Die zaken die er toe doen komen niet aan bod, ze worden zelfs angstvalig vermeden. Laten we bij een date elkaar een luisterend oor bieden, ook al valt dat niet altijd mee. Goed is als beiden aan het woord komen en het geen monoloog is. Natuurlijk hangt alles af van wat er aan bod komt. Zo lang het maar geen sollicitatiegesprek of een klaagzang is…
Onlangs was ik een dag op visite bij vrienden. De gastvrouw werd vier keer opgebeld door haar zoon, steeds was het een lang gesprek van een half uur tot een uur, ook toen de gastvrouw en ik een mooie wandeling maakten. Zij was heel meelevend, had een luisterend oor voor het probleem van haar nazaat: Moest hij wel of niet breken met zijn 20 jaar jongere relatie, nu zijn geliefde vijf maanden met een vriendin op stap ging? Ik heb alle bewondering voor haar luisterend oor, hij was zo te horen aan een stuk aan het woord, en op haar advies: Houd de eer aan jezelf, stop met deze relatie reageerde hij met een herhaling van zijn verhaal.
geplaatst door Aktivo1 - 1024 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.