Het onmogelijke mogelijk gemaakt

De camping is een vreemde biotoop in het voorseizoen, dat volgende week afloopt.
Komen en gaan van bejaarde bedoeïenen, breed becommentarieerd door de saisonniers, die op hun beurt ook elkaar voortdurend de maat nemen.
Dagelijks roddeluurtje in het zwembad. Deelname uitsluitend op uitnodiging.
Klagen is tot kunst verheven.
Dresscode: korte broek, badpak of bikini, ook buiten la piscine, zodat lillend vet eindelijk mag lillen. Buikspek waar een Chinese kok van zou watertanden? Maakt niet uit. Is de gemiddelde temperatuur van 33 graden een verzachtende omstandigheid?
Leeftijdje raden tijdens de borrel. Zo oud? Zou je echt niet zeggen. Glashard gelogen.
Ons Dorp maar dan op de camping.
Het gefluit van de wielewaal aan de rivier, olijk en ondeugend. Kom mee naar buiten allemaal.
De nachtelijke roep van de dwergooruil die klinkt als een sensor, regelmatig en monotoon. Heerlijk om bij in slaap te vallen.
Het zingen van de mannelijke cicaden om de vrouwtjes te lokken. Bij uitstek geschikt om op weg te dromen aan de rivier.
Jeu-de-boules-avondjes. Net als de leesclub thuis vooral een excuus om te borrelen, al zit er elke week wel een idioot met een meetlint tussen die zich geroepen voelt om de spelregels uit te leggen. Alsof het ons wat interesseert.
Ook hier net als thuis vooral veel stellen. Papa, mama met hondenkind die het leven van thuis voortzetten, maar dan hier. In korte broek, badpak of bikini, zonder beknellend ondergoed, dat dan wel. De gehoorzaamheidscursus is aan papa doorgaans wel besteed, aan het gemiddelde hondenkind helaas niet.
Vanaf eind volgende week ondergaat de camping een generationele transformatie. Ouders met kinderen. Zes meter wc-papier in de pot. Stuk zeep in de douche waar je je nek over breekt. Bijna gelukte poging om een pan rijst door de afvoer van de wasbak te prakken. Vriendschappen en verliefdheden voor altijd die elk seizoen weer even vluchtig zullen blijken te zijn als het liefdsesspel van de cicaden. Scharrelen en kwarrelen. Dan is het eindelijk een echte camping. Ik kijk ernaar uit.

Onlangs vertelde een kennis mij, dat zij geplaagd wordt door de Wet van behoud van ellende. Zij illustreerde dit als volgt: Als haar ene probleem opgelost wordt en uit de wereld is, staat probleem 2 in de startblokken om haar het leven zuur te maken. Volgens Google is de definitie van die wet: Binnen een gesloten systeem blijft de totale hoeveelheid ellende constant. Als het ene probleem wordt opgelost zal daardoor het volgende probleem ontstaan.

Er is dus een verband tussen twee opeenvolgende gebeurtenissen. Dit lijkt een beetje op de Wet van Murphy, maar dat is een populaire uitdrukking die stelt dat als er iets fout kan gaan, het waarschijnlijk ook fout zal gaan.

Ik heb het gevoel dat sommige mensen de narigheid aantrekken. Als ergens in de straat waar zij wonen werkzaamheden plaats vinden ondervinden zij steeds de hinder, waar andere buren relatief weinig last hebben. Daar zijn allerlei oorzaken voor aan te wijzen, het meest plausibele is de locatie van de woning.

Wat zou het fijn zijn als de wet van behoud van ellende iemand die daardoor geplaagd wordt eens met rust zou laten. Ik vind de uitspraak van die kennis, die mij deze wet voorhield ook erg fatalistisch, moeten we – moet ik er wel van uit gaan, dat het noodlot steeds voor ons – voor mij voorbestemd is? Wat kan ik er aan doen om dat lot uit de weg te gaan of om het geheel uit te sluiten?

Ik had niet zo lang geleden opnieuw een goed gesprek met de al eerder genoemde vrouw, hoewel het een beetje eenzijdig verhaal was. Het kwam grotendeels neer op een opsomming van alles waar zij onder leed. Een week later spraken zij en ik elkaar weer, opnieuw een intensief gesprek, we beloofden een paar dagen later te bellen voor een “diner-date”. Aanvankelijk moest ze die afzeggen, omdat haar dochter die dag uit Utrecht zou komen. Maar die afspraak ging weer niet door, de A10 was niet berijdbaar, en ik kreeg een bericht of wij alsnog last minute wat zouden kunnen afspreken. Was de wet van ellende nu doorbroken? We hebben in elk geval samen een hapje gegeten en opnieuw veel uit ons leven uit kunnen wisselen.

Bij een date via internet, via een datingsite ontstaan er vaak genoeg kinken in de kabel, een pril contact wordt regelmatig in de kiem gesmoord. Maar dat is “all-in the game”. Het is bijzonder dat er zoals ik hierboven aangaf door een vervoersprobleem juist iets spontaans kan ontstaan. Dan gaat het er om hoe groot het vermogen is om te improviseren. Ik geef ronduit toe, dat is niet mijn sterkste kant.

Hoe open kan / mag je zijn over beginnende contacten? Is enige terughoudendheid wellicht beter dan van de daken schreeuwen als je met iemand wat afspreekt? Ik weet het: Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt, Na enthousiasme komt de domper. Maar vergeet niet deel twee van deze quote van Goethe: glücklich allein ist die Seele die liebt: gelukkig is alleen de ziel die bemint.

Ik denk, dat als je vlinders in je buik hebt over een afspraakje nooit “man en paard” en plaats moet noemen, want er zullen altijd mensen zijn, die degene, met wie je afspreekt kennen.
Ik vraag mij nu af hoe het deze dame verder vergaat, omdat ze naar eigen zeggen nog altijd geplaagd wordt door de wet van ellende… Wie herkent de situatie van steeds terugkerende narigheid maar vooral: wie heeft zich aan dit noodlot kunnen ontworstelen? En welk handvat heb je / heeft u daarvoor gebruikt?

Je hebt zo van die dingetjes die je bijzonder ongemakkelijk kunnen doen voelen. Of je zelfs een gevoel van schaamte geven.
Dat is niet altijd terecht, maar het is zo’n gevoel wat we toch nogal eens kunnen krijgen. Als je er bijvoorbeeld iets uitflapt wat bij een ander niet lekker valt. Of je stoot op je eerste date een glas drinken om, over je date heen.
Voorvallen waarbij je later nog dagen jezelf voor de kop kunt slaan dat je dat gedaan of gezegd hebt.

Ik heb zo eens gehad dat ik met mijn nog nieuwe partner aan de telefoon zat te kletsen. Het gesprek kwam op een film met een actrice erin die ik nooit echt leuk vond. Ik zei dat ik er van stond te kijken was hoe oud ze was geworden in vrij korte tijd en dat ze er zo slecht uitzag.
Hij antwoordde dat hij haar altijd een waanzinnig mooie vrouw had gevonden! En hij vond mij op haar lijken.
OMG!!

Daar zit je dan. Ik voelde me echt een mega oen. Ik probeerde er een beetje een andere draai aan te geven, maar dat zijn van die dingen waar je niet echt goed van terug kunt komen. There’s no coming back from that.
En ja, toen schaamde ik me, voelde me echt heel ongemakkelijk. Iets wat toch zelden voorkwam tussen hem en mij.

Een ander iets was wat ik ooit van een dating coach had gehoord wat ik heel herkenbaar vond.
Ze vertelde dat als je per ongeluk struikelt op een date je je schuldig voelt, en feitelijk jezelf schaamt. Omdat je je onhandig voelt, en buiten dat ligt niemand nou eenmaal graag op zijn knieën voor een date! Tenzij je een huwelijksaanzoek krijgt of doet. Dan is dat significant anders. Dan mag je hopen dat ie niet per ongeluk op zijn knieën viel en jij dacht dat je ten huwelijk gevraagd ging worden. Dat zou op zich ook al gênant voelen.

Maar wat doen de meeste vrouwen als zoiets hen overkomt? Zo snel mogelijk overeind, zich verontschuldigen (waarvoor eigenlijk?!) en doen of er niets aan de hand is. Terwijl je je misschien wel pijn hebt gedaan.
En wat nog jammerder is; je geeft een man dan ook geen kans galant te zijn en je te helpen, zijn bezorgdheid en zorg voor jou te uiten. (voor mannen zijn er vast ook bepaalde acties/reactie patronen zijn, maar die weet ik niet. Voel je vrij jouw ervaring toe te voegen!)

Het advies van de coach was om te blijven zitten zodat je even kunt nagaan hoe groot de schade is. Je moet jezelf dat ook gunnen. En als je geschrokken bent, kun je dan ook even bijkomen.

Toen zij dat uitlegde, kon ik me daar helemaal in herkennen. Je voelt je gewoon een uilskuiken als zoiets gebeurt.
Ik nam me voor haar advies goed in mijn oren te knopen, voor geval dat. 

Maar ja… mijn nog-nieuwe partner stond te koken terwijl ik op mijn hurken de poesjes eten aan het geven was. Ineens verlies ik mijn balans en hoppa! Ik lig zowat languit achterover op de vloer. In mijn korte rokje…

Wat ik dacht in mijn oren geknoopt te hebben, was duidelijk uit de knoop. Ik voelde me onhandig, schaamde me en wist niet waar te kijken.
Ik deed precies wat die coach had gezegd dat vrouwen doen: zo snel mogelijk overeind en doen alsof er niets was gebeurd.
Nou had ik mezelf geen pijn gedaan, maar mijn reactie was niet bijzonder handig.

Feitelijk haal je met zoiets jezelf onderuit want je geeft de boodschap dat je iets fout hebt gedaan, en eigenlijk dat je niet de moeite waard bent. Plus je ontneemt de ander de kans je overeind te helpen en te vragen of alles goed is.
Dan zou het een verbindend voorval worden, maar door zo’n onhandige reactie wordt het juist het tegenovergestelde.
Toen hij ook niet naar me toe kwam om te helpen, voelde ik me ongemakkelijker en onzekerder. Nog schuldiger. Alsof ik iets had verprutst.

Da’s inmiddels alweer 8 jaar geleden en op zich lig ik er niet wakker meer van. Maar toch ligt het nog vers in mijn geheugen.
Schaamte is ook zo’n rotgevoel!

Heeft schaamte nut?
Sommigen beweren van wel, maar het is 1 van de laagste vibraties qua emoties. In die zin is het niet bepaald gezond.
Deze omschrijving resoneert voor mij wel:
Bij schaamte vallen we als het ware onszelf aan: we hebben het idee dat we niet goed zijn. Het is ook een vorm van angst: de angst om niet meer erbij te horen, afgewezen te worden, liefde te verliezen, of sociale status. Toch is het een onschuldige emotie, het komt voort uit de 'need to belong'.

Ik ben niet 100% ermee eens dat het een onschuldige emotie is. Als je jezelf snel en vaak schuldig voelt, voel je jezelf geregeld niet goed genoeg. Het saboteert je.

Als je het goed aanpakt, en dus lief bent voor jezelf, ongeacht wat er is voorgevallen, kan het voor verbindende momenten zorgen.
En misschien zelfs dat je samen keihard in de lach schiet. Omdat je het dan ook samen deelt, klaart daarmee meteen enig ongemakkelijk gevoel op.

Ik denk wel dat je in de liefde kwetsbaarder bent om je ergens voor te gaan generen. Zeker met daten omdat je dan toch je stinkende best doet. Dat wil niet zeggen dat je je uitslooft, maar je wilt toch je beste “ik” zijn.
Je bent dan gevoeliger voor onuitgesproken goedkeuring/afkeuring of afwijzing.
En juist omdat een eerste/ relatief nieuwe date spannend is, kun je door een beetje zenuwen “onhandig” worden.

Hoe dan ook, ik hoop in ieder geval dat ik de knoop weer in mijn oren heb en dat ik er anders mee om ga als me weer zoiets overkomt!