Het onmogelijke mogelijk gemaakt
vrijdag 16 mei 2025
Eens in de twee weken ga ik op vrijdagmiddag naar een “koffieclubje” in Haarlem, daar komt ook een man in een speciaal aangepaste scootmobiel. Na de koffie kan ik daar ook gebruik maken van een eenvoudige maaltijd. De man in de scootmobiel komt oorspronkelijk uit Duitsland, waar hij in het verleden heeft leren orgelspelen. Zijn hartewens is om een keer op het bekende Mullerorgel in de Grote Bavokerk in Haarlem te spelen; dat orgel is wereldberoemd. Zowel Händel als Mozart (de laatstgenoemde toen hij tien jaar oud was) hebben op dat orgel gemusiceerd.
Een van de bezoekers van de koffiecorner, zoals de eerder genoemde koffieclub zich noemt, heeft die wens opgepakt en heeft met omroep Max contact opgenomen. Max heeft een programma, genaamd: Max maakt mogelijk. Dit programma maakt bijzondere en vooral heel moeilijk te vervullen wensen mogelijk. De wens van de bezoeker van de koffiecorner was niet zo eenvoudig te realiseren, omdat het deel van het Mullerorgel waar de organist plaats neemt alleen via een ouderwetse hoge trap bereikt kan worden, aan weerszijden van de trap zitten wel leuningen, maar hij maakt ook nog een draai. De organist in spe kan niet (meer) lopen en een trap is een onoverkomelijke hinderpaal in zijn leven.
Zes leden van de Haarlemse brandweer waren bereid hem te begeleiden op zijn “klim” naar de orgelbank, zodat zijn hartenwens vervuld kon worden. Voorafgaand vond een interview plaats in de gemeente Zandvoort, waar hij woont, vervolgens werd hij met een speciale wagen waar zijn eigen scootmobiel in paste vervoerd. De burgemeesters van Haarlem en Zandvoort, een wethouder van Zandvoort en andere hotemetoten waren getuige van het spektakel. Anton Pauw, de stadsorganist van Haarlem heeft voor de nodige instructie gezorgd. Samen met enkele leden van de koffiegroep was ik getuige van de opname van “Max maakt mogelijk”,
Door dit alles heb ik weer een paar bijzondere mensen mogen ontmoeten. In het najaar wordt het nu opgenomen programma uitgezonden. Het heeft mij een paar dingen duidelijk gemaakt.
Ik heb grote bewondering voor de inzet van iedereen, die dit gefaciliteerd heeft, voor de belangstelling, die de organist ook van hogerhand kreeg. Dit was dé dag van zijn leven. Iedereen heeft misschien wel een of meer van dit soort dagen, die een blijvende indruk achter laten. Verder zijn er regelmatig uitdagingen, die ik en misschien de lezers van dit blog uit hun hoofd gezet hebben, hoewel ze stiekem toch dromen over de verwezenlijking van die uitdaging. Tja, het kost hen wat moeite, maar het geeft veel voldoening.
Waarom durf ik / durven wij dan die onmogelijke uitdaging niet aan te gaan? Omdat het bekende duwtje in de rug ontbreekt. In het bovenstaande verhaal moesten er een paar sterke brandweerlieden aan te pas komen om de man omhoog te krijgen. Langs een bijna onmogelijke route. ’t Is tevens prachtig, dat er zo’n initiatief ooit is ontstaan. Jan Slagter, de baas van omroep Max was hier ook bij betrokken, hij deed steeds de interviews in het woonhuis van de organist in Zandvoort en in de Bavo.
Ik ben erg geraakt door de inzet van iedereen, die meegewerkt heeft. Ook door de inzet van diegene die vanuit de koffiecorner dit aangezwengeld heeft. Zou ik / zou u ook gebaat zijn als iemand mij / u aanmoedigt om serieus werk te maken van een date? Of moet ik /moeten wij dat toch maar op eigen kracht doen? Misschien is deze vergelijking met het orgelspel wat gezocht, toch vind ik, dat velen op een datingsite koudwatervrees hebben en daarom gebaat zullen zijn bij wat aanmoediging…Soms lukt het dus niet op eigen kracht, maar “With a little help from my friends” maak je meer kans. Niemand hoeft voor mij een profiel op te stellen, maar ik ben niet vies van feedback.
geplaatst door Aktivo1 - 756 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.