Vlinders in je buik of zomaar op straat
maandag 2 juni 2025
"Vlinders in je buik" is een spreekwoordelijke uitdrukking die gebruikt wordt om een gevoel van opwinding, zenuwachtigheid, en soms ook verliefdheid te beschrijven. Het gevoel is vaak vergelijkbaar met een soort kriebels of onrust die je in je buik voelt. (bron: Google).
Iedereen zal dat wel eens in het verleden ervaren hebben. Die onrust gaat verder dan de buik, wanneer ik ergens door geraakt word of – nog specifieker - door iemand ga ik daar iets mee doen. Dan vertel ik iedereen die ik tegenkom over wat er mij overkomen is.
Ik was de afgelopen week in Normandië. Mijn vakantie begon zaterdag 24 mei in Rouen met een wandeling door het oude centrum en over de boulevard, aan de andere kant van de weg stroomt de Seine. Vlak voor mij bukte een mannetje zich voorover op de stoep. Nieuwsgierig als ik ben trad ik nader en keek, wat zijn aandacht trok. Op het trottoir schuifelde een vlinder ter grootte van een kleine hand, kennelijk had het beestje een aanvaring gehad met een fietser of iets anders, het lukte de man de vlinder pas na een paar keer proberen met een boterhamzakje op te pakken. Hij wilde ‘m elders neerzetten in een wat betere omgeving.
Mijn liefde voor de natuur kreeg een extra impuls door de aanblik van deze grote vlinder, die in een naar mijn smaak onnatuurlijke omgeving rondkroop. Wat een mooi dier! Bruin gestreept, een zwarte kop en een lijfje met dezelfde dikte als mijn pink.
Gelukkig had ik mijn camera binnen handbereik. Na een paar foto’s gemaakt te hebben vervolgde ik mijn wandeling naar het hotel. Aldaar kon een van mijn medereizigers door een foto van mijn foto te maken mij vertellen, dat het een ligusterpijlstaart betrof. Een vlinder, die ook in Nederland voorkomt. Ik was heel blij met deze waarneming op deze ongewone plek.
Op Things2Share plaats ik dezelfde foto, die ik ook vol trots aan anderen van het reisgezelschap heb laten zien.
Sommige mensen zijn net vlinders. Opeens komen ze in mijn leven, ik raak door ze bekoord, door hun uitstraling, door wat ze zeggen of doen. Ik heb in mijn leven een paar keer meegemaakt, dat ik verliefd was. Uiteindelijk ben ik bijna vijftig jaar geleden getrouwd met een vrouw, waarop ik dat juist niet was, in tegenstelling tot het gevoel, dat ik later had met “A”, een vrouw, met wie ik drie en een half jaar een relatie had. Tijdens mijn vakantie leek één van de andere vakantiegangers als twee druppels water op haar. Maar van verliefdheid was geen sprake, ze was er met haar man. Bewust heb ik dus geen contact gezocht. Natuurlijk is het gevoel dat ik als natuurliefhebber voor – ditmaal – een vlinder heb van een andere rangorde dan het gevoel bij verliefd zijn. De overeenkomst is (tenminste bij mij), dat ik dat gevoel graag deel met mijn omgeving.
Op de terugweg, zeven dagen later moest onze bus korte tijd stilstaan, volgens de tekstborden was de oorzaak van de vertraging “Animal mort” . Ook dat raakte mij, zeker toen de bus even later een politieauto passeerde die stilstond naast de aangereden ree. Als ik zo’n schitterend mooi beest zie aan de kant van de weg gaat er iets in mij om.
Een opwinding over het waarnemen van een bijzonder dier kan ik delen met iemand, die ook in de natuur geïnteresseerd is. In de reisgroep was een man, die ook liefde voor de natuur had. Delen van verliefd zijn op een persoon met de omgeving is lastiger. Hoe zullen de reacties zijn? Gaan goede vrienden proberen dat gevoel te nuanceren of zullen ze het aanwakkeren, of zullen ze mij met raad en daad terzijde staan? Het kan ook zo maar gebeuren, dat iemand uit mijn vriendenkring de persoon kent, waar ik hoteldebotel van ben en mij waarschuwt, dat het bijvoorbeeld geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Dan word ik behoed voor een onverstandige beslissing. Net als ik voorzichtig moet zijn met het zomaar aanraken van een wild dier, het kan steken, bijten en een ziekte overbrengen. Voor de vlinder in Rouen hoefden de man, die ‘m oppakte en meenam en ikzelf volgens mij niet bang te zijn…
geplaatst door Aktivo1 - 926 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.