Dat is mijn type of juist niet
maandag 28 juli 2025
Ik ontmoet overal allerlei mensen, incidenteel als er een date op mijn pad komt maar veel vaker in het gewone leven. In groepen met veel mensen zitten er altijd een paar tussen, waar ik meteen goed contact mee heb en anderen, die ik liefst zo veel mogelijk uit de weg ga. Uit die laatste categorie zijn er, die met mij contact zoeken waar ik helemaal niet op zit te wachten.
Wat is het moeilijk om iemand duidelijk te maken, dat zij of hij jouw type niet is. Een dergelijke reactie, ook als hij respectvol verwoord wordt kan verkeerd overkomen. Wanneer de afgewezene toch blijft aandringen op nader contact wordt dit alleen maar erger.
Ik heb vaak gehoord van mensen, die al een lange relatie hebben met iemand, waarvan ze beweerden bij de eerste kennismaking dat hij of zij hun type niet was, maar dat ze na een tijdje toch aan elkaar zijn blijven hangen. Dat ziet men bij mensen, die gericht op zoek zijn naar een partner, en waarbij de zoektocht naar mr. of mrs. Perfect op niets uitloopt. Dan nemen zij genoegen met iemand die minder goed in hun oorspronkelijke plaatje past.
Maar oh wee! Als zij uiteindelijk de relatiestap hebben gewaagd en met iemand, die slechts “tweede keus” was kruist opeens diegene hun pad, waarvoor zij wel in vuur en vlam staan. Ze worden gebiologeerd door de man of vrouw die nu voor hun neus staat. En dan is het veelal te laat. De situatie wordt al helemaal lastig, als zij de ideale man of vrouw al kennen, zij in het verleden al een poging tot contact deden (die op niets uitliep) en de volmaakte man of vrouw hevig verliefd ook met een partner langs gaat.
Is het goed, dat je in een relatie altijd aan je partner vertelt op wie je ooit verliefd was en wat je ideale partner kenmerkt? Dan komen jij en je partner niet ergens voor verrassingen te staan. Het spook van de vergelijking van dan weer opdoemen. Iets van: Jij vond haar (hem) heel aardig, uiteindelijk ben je met mij de boot in gegaan. Maar voel je nog steeds wat voor haar (hem)?
Opeens moet ik denken aan de trieste historie rond het huidige Engelse koningspaar Charles en Camilla. Ik weet echt niet welke vrouw nu meer zijn type was / is, Camilla of Diana.
Kan ik meteen bij het eerste contact al vaststellen, of iemand mijn type is? Raar genoeg kan ik aan enkele no – go’s wél vaststellen of iemand mijn type niet is! Maar of een vrouw, waar ik op “val” mijn type is zal mij pas na enige tijd duidelijk worden.
Het lijkt een beetje afgezaagd: alleen afgaand op het uiterlijk weet ik al snel, of ik op haar verliefd zou kunnen worden. Hoe kan ik andere aspecten, die op den duur veel belangrijker zijn voor een relatie, al bij de eerste ontmoeting goed laten meewegen? Dan voorkomt dat zij maar ook ik mogelijk een teleurstelling ondervindt. Naarmate ik ouder word en ook oudere potentiële partners ontmoet is dat meewegen steeds van groter belang.
Wie van de lezers van deze blog heeft een relatie gehad met iemand, die zijn / haar type wel of juist helemaal niet was? Ik denk dat er een behoorlijk grijs gebied is tussen de types, die je als partner wel of niet zou willen hebben. Die grenzen zullen bij het ouder worden opschuiven of zelfs vervagen. Of blijven mijn idealen overeind, tot de laatste snik? Kan ik mij ook nu nog permitteren kieskeurig te zijn?
Is er een verschil tussen mannen en vrouwen bij het al dan niet genoegen nemen met iemand, die hun type eigenlijk niet is? Klopt het dat mannen als ze wat ouder zijn minder eisen stellen aan een mogelijk nieuwe partner? Of is dit een aanname?
geplaatst door Aktivo1 - 681 keer gelezen
Vorige berichten
Kunstgebit
Zelden hoor ik er iets over,maar in de profielen wordt het soms vermeld dus misschien een goed topic om eens over te bloggen: het kunstgebit. Terwijl toch onze generatie best wel achteloos met snoep was, en menig tandarts zijn hupotheek heeft afgelost met zenuwbehandelingen en kronen. Als ik de statistieken er even bij pak, zie ik wel dat het aantal mensen met volledig kunst gebit vroeger hoger was, het schommelt nu rond de 11% voor de groep 65-75 jarigen, terwijl daarboven het 35% is. (zie ook https://www.staatvandemondzorg.nl)
Ik heb er nog een persoonlijke anekdote bij: toen ik 17 was, woonde er een knappe bouwvakker schuin boven mij, je kent ze wel, het soort dat zomers met ontbloot bovenlijf staat te metselen en zich in moet houden niet naar alle meisjes te fluiten:) Logisch natuurlijk dat ik hem wel wilde troosten toen zijn vriendinnetje hem had gedumpt. Maar, nu komt het, toen wij dus behoorlijk dronken in een discotheek klaarstonden voor de eerste tongzoen, fluisterde hij me opeens in mijn oor dat hij een kunstgebit had! Ik verstond er niet veel van en dacht waar maakt hij zich nou druk over? Geeft allemaal niks hoor, riep ik zonder te weten waar het over ging:)
En eerlijk is eerlijk, hij was heel handig met de tong en ik had amper door dat er iets gaande was. Maar terwijl we in het holst van de nacht door de Alkmaarse stegen terug naar huis liepen, liet hij het mij zien, floep en het gebit was uit! Best wel shocking, want hij was een jaar of 25, maar ik vond het ook wel moedig dat hij het zo aanpakte. Nou ja, onze verkering duurde misschien drie maanden, maar in die drie maanden raakte ik er al aardig aan gewend hoor, wel een heel ander mondgevoel, dat moet ik toegeven! Dus daarmee had ik veertig jaar geleden al een voorsprong op de gemiddelde 50plusser zeg maar:)
Maar ik ben benieuwd, hebben jullie dit soort genante momenten al meegemaakt of is het taboe er inmiddels van af?
Over tijd
Net toen ik op reis ging gaf mijn horloge er de brui aan. Ik dacht nog, ik laat het onderweg wel ergens nakijken, misschien is het alleen de batterij. Maar daar is het niet van gekomen, het was eigenlijk wel prima zo, een tijdje zonder. Toch keek ik bij het ontwaken in mijn tentje telkens werktuiglijk naar mijn nu tijdloze pols. Geen idee hoe laat, dat blijft een rare gewaarwording, want de slaapdronken blik op het horloge imarkeert normaal gesproken het moment dat een schemerig dromenland plaats maakt voor de nieuwe dag. Even de gewaarwording hoezeer ik in het dagelijks leven aan de klok verslingerd ben, meer is het niet. Natuurlijk kon ik ook op mijn smartphone kijken, die daar ook ergens moest rondslingeren, maar dat hoefde nog even niet, ik had immers alle tijd om even te genieten in de ‘twilight zone’, op deze vreemde plek, in dit vreemde land.
Het heeft wel iets symbolisch, deze toevallige samenloop van omstandigheden. Het is alsof de voorzienigheid een hint wilde geven, een horloge heb je hier niet meer nodig...
Iederen heeft wel eens de ervaring, dat tijdens een vakantie, of zelfs maar een weekend weg, de tijd zoveel langer lijkt dan gewoonlijk. En als je daarna weer terug bent, dan gaan de dagen juist in een flits voorbij. Het contrast kon niet groter zijn. Het komt natuurlijk omdat je op reis onderweg zoveel meer meemaakt dan thuis. En thuis liggen de routineklussen weer voor je klaar, zeker als je wat langer bent weggeweest. Het lijkt erop dat de menselijke tijd meer wordt gemeten in ervaring dan in uren. Met name het onverwachte lijkt de tijd flink te kunnen oprekken. Terwijl omgekeerd in een routineus proces, zoals uren achtereen achter het stuur, de tijd ineenschrompeltt- daarmee heb ik ook weer de nodige ervaring kunnen opdoen. Het komt er dus op neer dat tijd ‘onlosmakelijk’ verbonden is met beleving. En dat hoeft natuurlijk niet alleen vakantie te zijn.
In het kader van dit blog vroeg ik me ook nog af, of je in je eentje op reis méér tijd ervaart, of juist minder, dan wanneer je samen bent. Aangezien ik deels samen en deels alleen onderweg was, kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ik in mijn eentje de ervaringen toch wat intensiever beleef dan samen. Logisch, sowieso moet ik dan alles zelf uitzoeken (eerlijk gezegd vind ik het altijd wel prima als een ander dat doet ;-), dus alerter zijn want geen oplettende metgezel als ik iets doms doe. Maar belangrijker is dat ik dan helmaal mijn eigen tempo kan hebben, stilstaan waar ik wil, opmerkzamer kan zijn, een beetje meer focus. Want er is niemand om rekening mee te moeten houden, iemand die misschien andere wensen heeft dan ik, wat overigens natuurlijk geen punt is, een kwestie van geven en nemen. Aan het samenzijn zitten natuurlijk wel weer andere voordelen, ook qua beleving. Naar een concert bijvoorbeeld, dat doe ik niet gauw in mijn eentje, ook niet op reis. Je kunt elkaar ook inspireren en uiteraard is het fijn om de ervaringen met elkaar te delen. Het ligt dus genuanceerd. Maar ja, zoals welbekend, in goed gezelschap vliegt de tijd voorbij!
Ik zal mijn horloge laten repareren, maar ik heb er nog geen tijd voor gehad.
Gat
Wat ik deed als ik geen loopjongen op de camping was, vroeg ze, terwijl ze wachtte op de patat die ze besteld had.
Mijn antwoord zorgde voor gefronste wenkbrauwen. Typisch zo iemand die bang was om in een groot zwart gat te vallen na het werkzame leven, vond ze.
Ik zei, dat ik nooit veel op heb gehad met het concept van pensioen. Wat voor haar natuurlijk alleen maar een bevestiging was.
Ze moest er niet aan denken om iets te hebben met zo iemand die geen tijd voor haar en leuke dingen had.
En wat doe jij, behalve andere mensen de maat nemen tijdens je vakantie, vroeg ik. Alweer gefronste wenkbrauwen. Ze trok een groot deel van het jaar door Europa in haar camper. Dan maak je tenminste wat mee en ontmoet je leuke mensen, vond ze.
Ik zei, dat ik in mijn werk ook veel meemaak en leuke mensen ontmoet. Appels en peren wat haar betrof.
Ach, ons hele leven is een groot gat, wilde ik nog zeggen, een klein gaatje in de eeuwigheid. En de een vult het met lesgeven, de ander met reizen in een camper en weer een ander met achtendertig hobby's. Maar ik zei het niet. In plaats daarvan gooide ik nog maar een nieuwe portie in de frituur.