Gat

Zelden hoor ik er iets over,maar in de profielen wordt het soms vermeld dus misschien een goed topic om eens over te bloggen: het kunstgebit. Terwijl toch onze generatie best wel achteloos met snoep was, en menig tandarts zijn hupotheek heeft afgelost met zenuwbehandelingen en kronen. Als ik de statistieken er even bij pak, zie ik wel dat het aantal mensen met volledig kunst gebit vroeger hoger was, het schommelt nu rond de 11% voor de groep 65-75 jarigen, terwijl daarboven het 35% is. (zie ook https://www.staatvandemondzorg.nl)

Ik heb er nog een persoonlijke anekdote bij: toen ik 17 was, woonde er een knappe bouwvakker schuin boven mij, je kent ze wel, het soort dat zomers met ontbloot bovenlijf staat te metselen en zich in moet houden niet naar alle meisjes te fluiten:) Logisch natuurlijk dat ik hem wel wilde troosten toen zijn vriendinnetje hem had gedumpt. Maar, nu komt het, toen wij dus behoorlijk dronken in een discotheek klaarstonden voor de eerste tongzoen, fluisterde hij me opeens in mijn oor dat hij een kunstgebit had! Ik verstond er niet veel van en dacht waar maakt hij zich nou druk over? Geeft allemaal niks hoor, riep ik zonder te weten waar het over ging:)

En eerlijk is eerlijk, hij was heel handig met de tong en ik had amper door dat er iets gaande was. Maar terwijl we in het holst van de nacht door de Alkmaarse stegen terug naar huis liepen, liet hij het mij zien, floep en het gebit was uit! Best wel shocking, want hij was een jaar of 25, maar ik vond het ook wel moedig dat hij het zo aanpakte. Nou ja, onze verkering duurde misschien drie maanden, maar in die drie maanden raakte ik er al aardig aan gewend hoor, wel een heel ander mondgevoel, dat moet ik toegeven! Dus daarmee had ik veertig jaar geleden al een voorsprong op de gemiddelde 50plusser zeg maar:)

Maar ik ben benieuwd, hebben jullie dit soort genante momenten al meegemaakt of is het taboe er inmiddels van af?

Net toen ik op reis ging gaf mijn horloge er de brui aan. Ik dacht nog, ik laat het onderweg wel ergens nakijken, misschien is het alleen de batterij. Maar daar is het niet van gekomen, het was eigenlijk wel prima zo, een tijdje zonder. Toch keek ik bij het ontwaken in mijn tentje telkens werktuiglijk naar mijn nu tijdloze pols. Geen idee hoe laat, dat blijft een rare gewaarwording, want de slaapdronken blik op het horloge imarkeert normaal gesproken het moment dat een schemerig dromenland plaats maakt voor de nieuwe dag. Even de gewaarwording hoezeer ik in het dagelijks leven aan de klok verslingerd ben, meer is het niet. Natuurlijk kon ik ook op mijn smartphone kijken, die daar ook ergens moest rondslingeren, maar dat hoefde nog even niet, ik had immers alle tijd om even te genieten in de ‘twilight zone’, op deze vreemde plek, in dit vreemde land.

Het heeft wel iets symbolisch, deze toevallige samenloop van omstandigheden. Het is alsof de voorzienigheid een hint wilde geven, een horloge heb je hier niet meer nodig...

Iederen heeft wel eens de ervaring, dat tijdens een vakantie, of zelfs maar een weekend weg, de tijd zoveel langer lijkt dan gewoonlijk. En als je daarna weer terug bent, dan gaan de dagen juist in een flits voorbij. Het contrast kon niet groter zijn. Het komt natuurlijk omdat je op reis onderweg zoveel meer meemaakt dan thuis. En thuis liggen de routineklussen weer voor je klaar, zeker als je wat langer bent weggeweest. Het lijkt erop dat de menselijke tijd meer wordt gemeten in ervaring dan in uren. Met name het onverwachte lijkt de tijd flink te kunnen oprekken. Terwijl omgekeerd in een routineus proces, zoals uren achtereen achter het stuur, de tijd ineenschrompeltt- daarmee heb ik ook weer de nodige ervaring kunnen opdoen. Het komt er dus op neer dat tijd ‘onlosmakelijk’ verbonden is met beleving. En dat hoeft natuurlijk niet alleen vakantie te zijn.

In het kader van dit blog vroeg ik me ook nog af, of je in je eentje op reis méér tijd ervaart, of juist minder, dan wanneer je samen bent. Aangezien ik deels samen en deels alleen onderweg was, kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ik in mijn eentje de ervaringen toch wat intensiever beleef dan samen. Logisch, sowieso moet ik dan alles zelf uitzoeken (eerlijk gezegd vind ik het altijd wel prima als een ander dat doet ;-), dus alerter zijn want geen oplettende metgezel als ik iets doms doe. Maar belangrijker is dat ik dan helmaal mijn eigen tempo kan hebben, stilstaan waar ik wil, opmerkzamer kan zijn, een beetje meer focus. Want er is niemand om rekening mee te moeten houden, iemand die misschien andere wensen heeft dan ik, wat overigens natuurlijk geen punt is, een kwestie van geven en nemen. Aan het samenzijn zitten natuurlijk wel weer andere voordelen, ook qua beleving. Naar een concert bijvoorbeeld, dat doe ik niet gauw in mijn eentje, ook niet op reis. Je kunt elkaar ook inspireren en uiteraard is het fijn om de ervaringen met elkaar te delen. Het ligt dus genuanceerd. Maar ja, zoals welbekend, in goed gezelschap vliegt de tijd voorbij!

Ik zal mijn horloge laten repareren, maar ik heb er nog geen tijd voor gehad.

Soms vragen mannen je wel eens of je romantisch bent.
Dan moet ik eerlijk gezegd altijd even nadenken. Wat houdt dat in? Voor mij is het meer een gevoel, niet iets wat ik zo 1 2 3 zou kunnen vangen in een samenvatting.
Er wordt ook wel eens gevraagd wat voor romantische dingen je zou doen voor hem.
Errr…
Dan weet ik niet wat een man daarmee bedoelt en raak ik een beetje de kluts kwijt. Moet je als vrouw iets romantisch doen voor een man? Eigenlijk is het toch andersom?
Zit iemand dan te vissen naar een seksueel getint iets?
Goeie vraag!

Als meisje vond ik bepaalde films en series ongelofelijk romantisch. Sil de Strandjutter was er 1 van. Al was ik nog maar tien jaar, ik zwijmelde helemaal mee en mijn hart huilde toen Lobke met Jelle moest trouwen.
Gelukkig liep dat allemaal goed af!
De film Sissy vond ik ook mooi maar raakte me nooit echt. Het hele achterliggende politieke gebeuren ging ook finaal langs me heen. Daar was ik nog te jong voor.
Maar dan de filmreeks “Angelique”!
Voor mij het summum van romantiek en liefde. Hoe vaak ik die films niet gekeken heb, ook als volwassene. Ik heb ze allemaal op een oude HD uit een oude PC. Ik kan ze dus niet kijken, maar verdomd als ik die HD weggooi met die films erop!

Wat Angelique allemaal meemaakte was ongelofelijk, maar ze vond toch de liefde van haar leven. Waar ze dan telkens weer bij weggehaald werd. Hij zette dan weer alles op alles om haar terug te krijgen.
Zij was geen zwak en zielig vrouwtje. Ze had pit, ondernemingslust en als het moest vocht ze voor haar hachje.

Eerlijk gezegd weet ik dan weer niet meer hoe het nou afliep. Was het “ze leefden nog lang en gelukkig” of toch niet?
Ik zal ze nog een keer moeten kijken.

Ik ben een echt gevoelsmens. Dat was ik als kind al. Mooie boeken lezen is al een hobby vanaf dat ik amper kon lezen. Dan was ik helemaal in een andere wereld. Als ik dan aan tafel moest om te eten, kon mijn moeder tig keer roepen, ik hoorde het niet of mompelde dat ik nog even een klein stukje af moest lezen. Pagina’s later zat ik dan nog niet aan tafel.
Toen ik wat ouder was, kwamen de Bouquetreeks romannetjes. Stapels had ik! Ik bewaarde ze namelijk allemaal als ware het zeldzame originele Shakespeare uitgaves.

Ben ik romantisch? Ja.
Kan ik kort samenvatten wat het is of wat ik qua romantische dingen doe? Nee.

In 1 van mijn orakel kaartdeks zit een kaart over romantiek. Die zegt dat als je geen partner hebt, je jezelf kunt ‘romancen’.
Daar moest ik dan ook even over nadenken. Lekker bodylotionnetje, zorgen dat mijn haartjes lekker zitten –als mijn haar niet zit, voel ik me ook niet prettig-, kleding aan waar ik me ‘ik’ in voel. En dingen doen die me op dat moment fijn doen voelen. Dat kan lekker buiten in de tuin zitten zijn, dansen op een muziekje. Eigenlijk alles waar ik een goed gevoel van krijg.

Is dat dan de definitie van romantiek? In de liefde dan dat een man iets doet waardoor ik me als vrouw helemaal top ga voelen?
En dat kan zo klein zijn als een liefdevolle blik en een fijne zoen.
Dat fantastische gevoel dat je geliefd bent, geliefd wordt, speciaal bent, vergezeld met aanraking en een vleugje sensualiteit. Maar geen seksualiteit.
Dan stap je uit het romantische.
Het is dansen op de delicate rand van liefde & sensualiteit en seksualiteit, maar niet die grens overgaan.

Rest nog de vraag wat het inhoudt voor mannen. Wat bedoelen ze als ze vragen wat je voor romantische dingen voor hen doet? Is dat dan toch gericht op seks?
Ik kan het niet helpen, maar het voelt voor mij averechts om romantische dingen voor een man te (moeten) doen.
Zoals ik het zie, en ook heb begrepen van (mannelijke) dating & relatie experts, zit het ontvangen voor een man in het iets doen voor zijn meisje en dan ervaren hoe blij ze daarmee is. Haar vreugde en dankbaarheid naar hem toe is zijn vreugde en dankbaarheid.
Als ik dan iets romantisch ga doen voor hem, neem ik feitelijk zijn rol over. Zo voelt dat voor mij ook.

Dat wil niet zeggen dat je niets doet voor een man. Ik ben zelf van nature ook heel vrijgevig. Maar ik heb ervaren dat dit tegen je werkt. Als dit niet evenredig is met wat de man in jou investeert als vrouw, is hij van slag. De natuurlijke balans is weg en hij voelt zich slecht omdat hij automatisch voelt dat hij niet evenveel op de weegschaal heeft gelegd.
Dit hele gebeuren is zelfs medeoorzaak dat die relatie om zeep ging. Zo belangrijk is dit stuk!

Voor mij een hele lastige, omdat ik zoals gezegd van nature zo enthousiast vrijgevig ben. Maar ik heb ook op heel pijnlijke manier moeten ervaren dat ik dit moet zien in te perken omdat het een relatie saboteert.

Ik ben wel benieuwd naar reacties!
Ook van mannen.
Wat bedoelen jullie als je aan een vrouw vraagt of ze romantisch is en/of wat voor romantische dingen ze voor je doet?