Moed, beleid en trouw
zaterdag 5 juli 2025

"Als de maan vol is,zal je al niet meer bij me zijn" zei je in Alençon. Je keek omhoog naar hoe de sikkel in lichtend blauwe flarden naar de blauwzwarte nacht steeg. Het was een keus, die je vooraf zelf had gemaakt, over twaalf dagen zou je zoon mijn plek innemen en zou ik rond gaan trekken door mijn lievelingsland.
Maar voor het zover zou zijn, gingen we natuurlijk weer op avontuur als vanouds:) "Mijn god, wat een korte invoegstrook, hoe komen we in vredesnaam vanaf dit benzinestation levend op die snelweg terecht??" Terwijl je tankte, observeerde ik de vrachtwagen voor ons, en hoe hij de weg opdraaide. Hoog en droog en onverstoorbaar zette hij zijn combinatie er gewoon dwars in. Een beetje Tesla wijkt natuurlijk wel uit, geen ergere schande denkbaar dan een krasje op de lak. "Laat mij het maar doen" sprak ik kordaat. Ik keek al bij de benzinepaal over mijn linkerschouder om het invoegstuk te verlengen, trapte het pedaal in et voila, het was minder erg dan het leek.
Hoewel wij in veel opzichten gelijk zijn, ben ik natuurlijk altijd de moedigste, en jij de verstandigste. Maar heb jij wel een moedige vrouw nodig? "Mijn vriend Jos, die is opgehaald door een kenau, die hem desnoods aan zijn haren de grot insleurt, en hij was mijn enige vriend die de waarde van vriendschap en trouw begreep" had jij op je verjaardag nog gezegd. Ik keek je peinzend aan. Nooit zou ik iemand tegen zijn zin in aan zijn haren ergens naar binnen sleuren en dwingen pap met vellen op te eten, want mijn devies is toch nog altijd wel gelijkwaardigheid. Moedig zijn, dat beschouw ik als een deugd, en agressie als iemand die zijn angsten de boventoon laat voeren. Dus als ik zo diep moet zinken om als een trofee beschouwd te worden, past dat dan wel bij me?
De bergen kwamen, jeugdherinneringen overvielen me, hoe ik als kind voor het eerst bergen zag, exact deze bergen, hoe deze bergen nog steeds groen en mysterieus, hun toppen in wolkenflarden gehuld de mens spottend en tegelijk berustend bekeken, kijk ze daar nou toch, zich inbeeldend dat ze ons kunnen trotseren, als mierenkolonies slepen ze hun infra aan, maken haarspeldbochten, leggen tolwegen aan, nog geen duizend beleidsplannen zullen deze bergen ooit kunnen overwinnen, wij de bergen zullen hier over duizend jaar gewoon nog zijn, als al jullie tolhuisjes al overwoekerd zijn door brandnetels, bramen en varens! Er leek geen einde aan te komen, de auto zwoegde en sputterde, weer een bocht, overal geboomte, geen hoge bomen maar toch ondoordringbaar, heel soms vingen we een glimp op tussen de stammen door van de diepte onder ons, een kolonne auto's die zich een weg baanden naar de andere kant, af en toe een ongeduldige local die levensgevaarlijke inhaal manoevres uithaalde om twee minuten eerder thuis te kunnen zijn of voor altijd op de begraafplaats te moeten rusten.
Rondborstige engelen bewaakten op de begraafplaats het medallion van een befaamde egyptoloog. Zijn vrienden hadden het vijftig jaar na zijn dood nodig gevonden om geld op te halen en een flink mausoleum over zijn graf te zetten. Waarom, zo vroegen wij ons af, vonden ze dat nodig? Had het deze man tijdens zijn leven aan erkenning ontbroken? Of was het een kwestie van egotripperij, waarmee de lokale rotaryclub wilden aantonen dat ook hun stad iemand had voortgebracht die in een piramide verdiende te liggen? Voorzichtig klommen wij over de grafstenen, de tuinman die over een kwartier het hek ging sluiten hield ons met een oog in de gaten. Beneden was nog een familiegraf van de familie Franco, kaal en sober, geen spoor van pijlen en falangisten. Zou het echt zo zijn dat de Grote Lijder hier in deze winderige grensstad op de hoogvlakte lag opgesloten??
Met piepende remmen daalden we de berg Monsanto af, heter en heter werd het, de geelgepleisterde muren slingerden om de bontanische tuin van Ajuda heen. Opeens ging er een groen gietijzeren hek open, een soort lakei stapte naar buiten en twee toeristen voor ons schoten op hem af om te vragen of ze de tuin in konden. Dat bleek niet onmogelijk te zijn, maar deze ingang was niet voor gewone mensen, en hij wees, heel wijds en ver, daar, daar eerst helemaal naar beneden en dan daar, die kant en dan daar weer omhoog en daar was het, het hek voor de gewone mensen! Wij keken elkaar aan. Zijn wij gewone mensen? Jullie weten het al en wij ook, maar omdat wij er zo gewoon uitzien, wist deze lakei van niks.
Het was een juweel van vergane glorie, koninklijkheid en exotische bomen. Witte pauwen wieuwden naar elkaar en met tuinslangen werd de bougainville besproeid. Onderaan de trappen stond de hooggehakte nouveau riche een bruidspaar toe te juichen terwijl wij als ware paparazzi de gestutte overzeese schatten fotografeerden. In de diepte zagen we het turquoise water waar de koloniale schepen zaden en slaven aan land gebracht hadden. "Kijk, in een tuin zoals deze mag je mijn as verstrooien als ik er niet meer ben" Ik keek je aan om te zien of je dat echt meende. Voorlopig waren we nog gezonder dan menige hangbanktiener, dus dat zou nog weleens een knappe tijd kunnen duren voor het zover was. "Is goed hoor, dat regel ik wel voor je" sprak ik monter. In gedachten had ik al discussies met zijn zoon over de wijn die we zouden serveren. Trouw zijn kost sommige mensen meer moeite dan anderen, maar dat kan je aan ons wel overlaten.
Hebben jullie speciale wensen of gedachten waar jullie je as willen laten uitstrooien of kan de urn zo met het grofvuil mee?
geplaatst door 0ptimist - 552 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique