Dilemma

Wat is het toch een mooi iets dat we tegenwoordig deze optie hebben!
Natuurlijk had het hoe het er vroeger aan toe ging ook zijn charme.
Mijn mam vertelde zo dat ze mijn pap leerde kennen op het werk. Hij op de technische dienst, zij op kantoor. En sja, de vonk sloeg over, zonder nog verder contact.
Toen ontdekte hij waar mijn moeder uitging, in haar geboortedorp, en ging hij daar ook heen. Helemaal op de fiets van zijn dorp naar het hare. Daar dansten ze de hele avond samen. En zo is het gekomen.
Anno nu fietsen we niet zo gauw meer ergens heen, of het moet dichtbij zijn.
Ik pak ook makkelijk mijn autootje. En ik ben blij met de optie van internet daten.
Het vergt dan weer wel heel andere vaardigheden.

Internet daten vraagt op de meeste sites om een profieltekst.
Dat is voor mensen vaak al een struikelblok. Wat moet ik over mezelf vertellen?
Zelf vind ik het ook een kwestie van “wat vertel je niet?!”
Ik zie soms mensen een soort CV schrijven. Geschikt als je een baan zoekt of je in een vriendenclub wilt introduceren, maar om een leuke partner te vinden, schiet het niet op.

Het moet niet te lang zijn, want tegenwoordig hebben veel mensen last van “leesmoeheid”. Beetje net als metaalmoeheid, maar dan op gebied van lezen. Omdat we de hele dag al zoveel lezen, veelal op PC of mobieltje.
Men leest niet meer zo goed en een lange lap tekst nodigt niet uit.
Te kort is ook niet handig. Als het even kan vertel je immers wel iets inhoudelijks over jezelf. Een beetje een tipje van de sluier oplichten van wie je bent en wat je zoekt.

Dat alleen al is best een dingetje om goed te krijgen.
Een beetje leuk kunnen schrijven is een andere kunde.
Niet iedereen vindt schrijven leuk. Volgens mij vindt de massa het eigenlijk niet leuk?
Daartoe kijk ik terug op mijn schoolcarrière: als de leraar zei dat we een opstel gingen schrijven, begon iedereen te kreunen en te steunen. Behalve ik, haha.

Maar ja, een profiel tekst is en blijft toch andere koek.
Ik heb er door de jaren heen nogal wat geschreven. Veranderen, bijschaven, kijken of het bevalt.

Wat moet er nou in een goed profiel?
Uiteraard moet het laten zien en voelen wie jij bent, wat voor persoon. Belangrijk dus dat het bij jou past en je niet klakkeloos een leuk profiel van het net plukt.
Ook belangrijk dat het past bij de persoon die jij zoekt.
Bijvoorbeeld, als je een partner en relatie wilt met diepgang en je hebt een heel jolig oppervlakkig ‘leve de leut’ profiel, dan trek je niet de persoon aan die je zoekt.
Andersom als je een wat saaie of serieuze tekst hebt terwijl je een bruisende actieve partner zoekt, sla je ook de plank mis.

Zelf heb ik ook niets met dooddoeners als “ik ben eerlijk, loyaal en …”
Dan heb ik toch een, “Sorry, ik viel in slaap? Zei je wat?” gevoel van binnen.
Het zijn overbodige dingen om te zeggen, want iedereen is eerlijk en loyaal, en degenen die het niet zijn, gaan dat niet zeggen.

Top is als je pakkend kunt schrijven, en het valt of staat dan ergens al met de eerste zin.
En een aantal dingen erin die voor jou belangrijk zijn. Dat kunnen interesses zijn maar ook waarden.
En mogelijk iets leuks waar de ander op in kan gaan, wat uit kan nodigen tot een gesprek.

Oh, en eventuele echte deal-breakers kun je ook vermelden, liefst op een beetje aardige manier natuurlijk.

De tekst hoeft overigens ook niet op de standaard manier. Er zijn dating sites die je die mogelijkheid niet eens meer geven.

Maar ook als je wel een profieltekst nodig hebt, kun je het anders doen. Wat meer verhalend kan heel leuk en verfrissend zijn!
Wel in de stijl die bij je past, anders schiet het niet op.
Ik had zo ooit iets als dit:
“Ik sta elke ochtend op met genoeg energie om de hele straat te verlichten. Oke, ik geef toe, ik hou ook van een kop koffie in de morgen!
Power walken houdt me fit, ik hou van mijn katten, en af en toe een glaasje Sheridan’s.
Socialisen is leuk, maar ik hoef niet elke week naar de kroeg, ook niet bij moeder thuis.”

Dat werk je uiteraard nog verder af, maar het geeft aan hoe je meer verhalend een goede indruk kunt geven van wie jij bent, waar je van houdt en... van hoe je leeft!

Ook qua partner doe je dan hetzelfde.
“Mijn ideale partner is wat langer dan ik. Lang genoeg dat ik mijn hoofd comfortabel op je schouder kan leggen en dat het goed voelt als we zoenen.”

Dat is een mooiere en aantrekkelijkere manier dan zeggen, “je moet langer zijn dan ik.”

Nogmaals, ook dat doe je met dingen en een stijl die bij jou past.

Ooit gaf iemand eens een tip waarom het belangrijk is je profiel positief te houden en/of aan te geven wat je wilt vs. wat je niet wilt.
Wat hij uitlegde is een heel subtiel verschil.
Door aan te geven wat je niet wilt, zet je jezelf potentieel in een positie waarin je je moet verdedigen tegen de keuzes & wil van een ander.

Door aan te geven wat je wel wilt, ze je jezelf in een sterkere positie waarbij jij kiest wat je accepteert.

Nou wilde ik het licht & luchtig over online daten hebben, maar dit wilde er blijkbaar uit, haha.
Het stroomt waarheen het stroomt!

In augustus was er altijd in augustus het Europees kampioenschap zandsculpturen bouwen. Een stuk of acht prachtige kunstwerken van zand, gemaakt door beroemde zandkunstenaars, kon je dan in Zandvoortbezoeken. Door Corona en ook de klimaatveranderingen (meer wind, zware regenbuien) is dat festijn er helaas niet meer. Vorig jaar kwamen ze echter met iets nieuws : Street Art. Bij het museum kon je een A4-plattegrond ophalen waarop afgebeeld stond waar al dit moois te zien was.

Ik was benieuwd of er dit jaar weer zoiets op de planning stond en hoera, er was weer Street Art : versie 2025. Meteen mijn museummaat gebeld, fietsen in zijn bestelbus geladen en richting Zandvoort. Onderweg zagen we overal borden staan dat je het laatste weekend van augustus niet in Zandvoort kon parkeren in verband met het Formule 1-weekend. Voor de zekerheid ook maar de auto in Bentveld neergezet en fietsend Zandvoort ingegaan. Met de ervaring van vorig jaar in ons achterhoofd dat daar misschien een plattegrond te krijgen was, rechtstreeks naar het museum. Met de museum jaarkaart eerst de tentoonstelling bekeken. Yes, bij de receptie lag een gekleurd A4'tje, waar alle 22 te bezichtigen objecten op stonden, veel ervan langs de wandelboulevard.

Nr 1 is helemaal achterin de boulevard van Zandvoort legde de museumsuppoost ons uit. Dus wij vol goede moed met de fiets daarheen. Het was goed toeven op de boulevard, lekker windje in de rug. Omdat dat wandelpad hoog en droog boven alle strandtenten van Zandvoort loopt, hadden we tevens een mooi uitzicht over de badgasten op het strand en de mensen die zwommen in zee. Er was halverwege de route ook nog een soort braderie op de boulevard. Nog even verderop was een tijdelijke kartbaan aangelegd, naast de boulevard, in verband met de naderende GP van Zandvoort. Daar even staan kijken en daarna de route weer vervolgd.

Nu kwam het moeilijke deel. In Zandvoort zelf waren ook nog een aantal kunstwerken te zien, maar helaas waren de straten slechts met grijze lijnen aangegeven zonder vermedling van straatnamen. Het werd voor ons nog een heel gepuzzel om die objecten te vinden, zeker als je zelf niet uit Zandvoort komt. Wat ook leuk was, in navolging van de Tour de France hingen er in de winkelstraat hoog boven het publiek over de hele breedte van de straat grote papieren guirlandes in de kleuren van de Nederlandse vlag, met daartussen een hele grote oranje slinger.

Zandvoort was duidelijk al volop in feeststemming vanwege de komst van het Formule 1-weekend. Als toetje was er nog een pop-up expositie in het oude Raadhuis van bekende kunstenaars die normaliter exposeren bij kunstroutes. Buiten stond een nostalgisch aangeklede stadhuisbode de mensen over te halen binnen te komen kijken, wat we dan ook graag deden. Al met al was het een geslaagd dagje dwalen door Zandvoort...

Als ik iets duurzaams koop, waar de maker veel tijd aan heeft besteed om het te fabriceren ga ik er van uit, dat het niet na een paar weken van ellende in elkaar stort of dat het roestplekken vertoont. De verkoper is voor heel wat artikelen verplicht een garantie af te geven in de vorm van een garantiebewijs, mocht mijn aankoop toch stuk gaan zonder dat dit aan mij te wijten is, dan moet de leverancier, dat kan ook de fabriek zijn die het aan de verkoper heeft geleverd, mijn aankoop repareren, mij een nieuw exemplaar geven of wat ik betaald heb terugbetalen. 

Onder mijn vorige tweepersoons bed zat nog een echte lattenbodem. Op een onbewaakt ogenblik hoorde ik “krak!” en na inspectie bleek, dat enkele latjes gebroken waren. Ik mat de breedte van het bed op en gewapend met een rolmaatje toog ik naar een houthandel voor wat op maat gezaagde latten. Daarmee heb ik het bed provisorisch hersteld. Het bed heeft het uitgehouden totdat ik besloot tot de aanschaf van een tweepersoons (ik lig graag ruim) boxspring.

Een lattenbodem is dus niet onbreekbaar. Ook een figuurlijk lattenwerkje vertoont soms scheurtjes. Het onder singles overbekende latje kan ook stuk gaan. Hoewel ik weet, dat er lat-verhoudingen zijn van vele jaren. Mijn beste vrienden hebben al bijna veertien jaar een latje, en het bevalt hen best. Zo’n negen jaar geleden eindigde mijn latrelatie met A. na drie en een half jaar knipperen. Net zoals het goed is een lattenbodem van een bed te inspecteren kan het geen kwaad dat een ieder, die een latje heeft op gezette tijden de relatie evalueert; dat ik dat maar ten dele heb gedaan spijt mij nog steeds.

Onlangs nam ik bij het theaterfestival de Parade in Amsterdam, dit festival vindt overigens ook in andere steden plaats, deel aan een dansmiddag van het Danspaleis. Overal op het terrein waren met tentdoek en veel houten en aluminium latwerk tijdelijke bouwsels neergezet, het zag er schitterend uit en dat terwijl dit maar een aantal dagen zou duren. Gelukkig was er geen sprake van een zomerstorm, hooguit een briesje windkracht 2. De entreevoorwaarden waren bijzonder, wie het eerste uur binnen trad hoefde geen entree te betalen, latere gasten moesten wel de beurs trekken.

Ik was ook vroeg ter plekke, had al snel een zitplaats gevonden in de hoek van de tent. Over een half uur zou de muziek beginnen en dan konden de voetjes van de vloer. Instinctief keek ik naar een ieder, die binnen liep. Veel bekenden van voorgaande dansevents. En qua leeftijd heel divers, toen de diskjockey begon vroeg hij wie er ouder dan 50 was (veel handen omhoog) ouder dan 60 (wat minder handen) en zo verder, maar ook andersom: jonger dan 40, dan 30 jaar. De jongste bezoeker was een paar maanden en de oudste 92!
Opeens meende ik aan de andere kant een wel heel bekend gezicht te zien. Inderdaad, het was H. uit Amsterdam, die ik dertien jaar lang niet gezien en gesproken had. Onze vriendschap was destijds uit elkaar gespat. We hebben even bijgepraat, ze vertelde dat G. een andere ex-vriend, onlangs bij haar langs was geweest.

Ik werd door een vrouw gevraagd voor een dansje, na deze opening speurde ik naar H., nergens te zien. Teleurgesteld? Maar, geen probleem, alras kruisten mijn ogen en de ogen van een bijzonder aardige dame elkaar en wij gingen dansen en daarna wat drinken. Een dronk is een zit waard, en een babbel. Ik voelde dat er wederzijds een stukje spanning was. We vertelden elkaar over ons leven, maar mijn illusie was snel vervlogen. Zij heeft al acht jaar een latrelatie. Ik maakte haar duidelijk, dat ik daar niet tussen zou komen, hoewel ik enerzijds het idee had, dat zij niet het achterste van haar tong liet zien gaf zij aan, dat zij een interventie door mij niet zou laten gebeuren. Ik had bewondering voor de betrouwbaarheid van hun latje!

Stomtoevallig ontmoette ik een paar dagen later G. Uiteraard kwam mijn ontmoeting met H. ter sprake, hij onthulde mij op zijn beurt hoe zijn visite had uitgepakt. Uit zijn verhaal werd mij duidelijk, dat mijn besluit dertien jaar geleden om het contact te verbreken juist was geweest. Waaraan ligt het, dat sommige latjes het wel en andere het niet uithouden? Aan de kwaliteit van de onderdelen, net als bij de lattenbodem, of aan wat er met het latwerk gebeurt?