Een betrouwbaar lattenwerkje
maandag 11 augustus 2025
Als ik iets duurzaams koop, waar de maker veel tijd aan heeft besteed om het te fabriceren ga ik er van uit, dat het niet na een paar weken van ellende in elkaar stort of dat het roestplekken vertoont. De verkoper is voor heel wat artikelen verplicht een garantie af te geven in de vorm van een garantiebewijs, mocht mijn aankoop toch stuk gaan zonder dat dit aan mij te wijten is, dan moet de leverancier, dat kan ook de fabriek zijn die het aan de verkoper heeft geleverd, mijn aankoop repareren, mij een nieuw exemplaar geven of wat ik betaald heb terugbetalen.
Onder mijn vorige tweepersoons bed zat nog een echte lattenbodem. Op een onbewaakt ogenblik hoorde ik “krak!” en na inspectie bleek, dat enkele latjes gebroken waren. Ik mat de breedte van het bed op en gewapend met een rolmaatje toog ik naar een houthandel voor wat op maat gezaagde latten. Daarmee heb ik het bed provisorisch hersteld. Het bed heeft het uitgehouden totdat ik besloot tot de aanschaf van een tweepersoons (ik lig graag ruim) boxspring.
Een lattenbodem is dus niet onbreekbaar. Ook een figuurlijk lattenwerkje vertoont soms scheurtjes. Het onder singles overbekende latje kan ook stuk gaan. Hoewel ik weet, dat er lat-verhoudingen zijn van vele jaren. Mijn beste vrienden hebben al bijna veertien jaar een latje, en het bevalt hen best. Zo’n negen jaar geleden eindigde mijn latrelatie met A. na drie en een half jaar knipperen. Net zoals het goed is een lattenbodem van een bed te inspecteren kan het geen kwaad dat een ieder, die een latje heeft op gezette tijden de relatie evalueert; dat ik dat maar ten dele heb gedaan spijt mij nog steeds.
Onlangs nam ik bij het theaterfestival de Parade in Amsterdam, dit festival vindt overigens ook in andere steden plaats, deel aan een dansmiddag van het Danspaleis. Overal op het terrein waren met tentdoek en veel houten en aluminium latwerk tijdelijke bouwsels neergezet, het zag er schitterend uit en dat terwijl dit maar een aantal dagen zou duren. Gelukkig was er geen sprake van een zomerstorm, hooguit een briesje windkracht 2. De entreevoorwaarden waren bijzonder, wie het eerste uur binnen trad hoefde geen entree te betalen, latere gasten moesten wel de beurs trekken.
Ik was ook vroeg ter plekke, had al snel een zitplaats gevonden in de hoek van de tent. Over een half uur zou de muziek beginnen en dan konden de voetjes van de vloer. Instinctief keek ik naar een ieder, die binnen liep. Veel bekenden van voorgaande dansevents. En qua leeftijd heel divers, toen de diskjockey begon vroeg hij wie er ouder dan 50 was (veel handen omhoog) ouder dan 60 (wat minder handen) en zo verder, maar ook andersom: jonger dan 40, dan 30 jaar. De jongste bezoeker was een paar maanden en de oudste 92!
Opeens meende ik aan de andere kant een wel heel bekend gezicht te zien. Inderdaad, het was H. uit Amsterdam, die ik dertien jaar lang niet gezien en gesproken had. Onze vriendschap was destijds uit elkaar gespat. We hebben even bijgepraat, ze vertelde dat G. een andere ex-vriend, onlangs bij haar langs was geweest.
Ik werd door een vrouw gevraagd voor een dansje, na deze opening speurde ik naar H., nergens te zien. Teleurgesteld? Maar, geen probleem, alras kruisten mijn ogen en de ogen van een bijzonder aardige dame elkaar en wij gingen dansen en daarna wat drinken. Een dronk is een zit waard, en een babbel. Ik voelde dat er wederzijds een stukje spanning was. We vertelden elkaar over ons leven, maar mijn illusie was snel vervlogen. Zij heeft al acht jaar een latrelatie. Ik maakte haar duidelijk, dat ik daar niet tussen zou komen, hoewel ik enerzijds het idee had, dat zij niet het achterste van haar tong liet zien gaf zij aan, dat zij een interventie door mij niet zou laten gebeuren. Ik had bewondering voor de betrouwbaarheid van hun latje!
Stomtoevallig ontmoette ik een paar dagen later G. Uiteraard kwam mijn ontmoeting met H. ter sprake, hij onthulde mij op zijn beurt hoe zijn visite had uitgepakt. Uit zijn verhaal werd mij duidelijk, dat mijn besluit dertien jaar geleden om het contact te verbreken juist was geweest. Waaraan ligt het, dat sommige latjes het wel en andere het niet uithouden? Aan de kwaliteit van de onderdelen, net als bij de lattenbodem, of aan wat er met het latwerk gebeurt?
geplaatst door Aktivo1 - 652 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.