Red je het in je uppie of is hulp welkom?
maandag 25 augustus 2025
Ik ontmoet regelmatig mensen die bijzondere kennis of bijzondere vaardigheden hebben. Het zijn specialisten, sommigen lopen te koop met wat ze kunnen en op het voorhoofd van anderen valt niet af te lezen, wat ze allemaal in hun mars hebben. Een aantal van die handige mensen doen niet moeilijk, als ik ze vraag voor mij iets te doen, waar ik zelf geen kaas van gegeten heb.
Zo is onder de bezoekers van de koffiegroep op dinsdag een echtpaar, waarvan de man veel kennis heeft van alles wat technisch is, vooral als het gaat om het oplossen van problemen met computers, internet en telefoons. Op donderdag heeft hij zelfs op een andere locatie spreekuur voor mensen die niet zelf uit hun digitale vraagstukken komen. Ook geeft hij advies aan zijn vraagstellers over de aanschaf van hard- en software, dit alles doet hij geheel gratis.
Ik ontmoet ook mensen met totaal andere kwaliteiten. Zij hebben een luisterend oor als iemand hen hun persoonlijke problemen voorlegt. Deze luisteraars komen niet meteen met een oplossing, veeleer met suggesties. Ik reken mijzelf ook tot die geopende oren. Het is raar, dat ik na zo’n gesprek rijker weg ga dan toen ik begon met de luistersessie. Ik leer dan mijn eigen situatie te relativeren. Door bijvoorbeeld niet langer een relatie te idealiseren, maar ook de voordelen van op mijzelf zijn te waarderen.
Anderzijds: Wie een tijdje single is dreigt op den duur een eenpitter te worden. Het is heel verfrissend, als een buitenstaander mij op een ander spoor zet. Voorwaarde is dan weer wel, dat die ander geen belang heeft bij het advies en / of de hulp die ik krijg. Wanneer ik iemand betaal voor de hulp die ik nodig heb is hoef ik in principe niet bang te zijn, dat er eigen belang in het spel is. Maar als bij pro deo hulp, anders gezegd hulp op vrijwillige basis geen goede afspraken gemaakt zijn kan ik achteraf voor onplezierige verrassingen komen te staan.
Misschien moet ik dit niet allemaal zo zwaar opnemen. Ik ken situaties van buren, die regelmatig zorgen voor hun buurman of buurvrouw, die even in een dipje zit door hem of haar een warme maaltijd te geven. Daar is geen door de gever en ontvanger ondertekende overeenkomst voor nodig. Enige souplesse is wel vereist, als iemand aangeeft, dat een afspraak niet doorgaat omdat haar hulp dan komt moet ik daar in berusten. Die hulptroepen zijn van een ander gehalte dan vroeger. Er is om hen heen meer georganiseerd. Voordat je gebruik kunt maken van hun diensten gaat de hulpvrager door een administratieve, ambtelijke molen. Tenminste als (een deel van) de kosten van die hulp van overheidswege vergoed wordt. Wie goed in de slappe was zit hoeft die vaak moeizame weg niet af te leggen voordat de hulp op de stoep staat. Tegenwoordig zijn veel van deze hulpkrachten expats.
Niet zo lang geleden huurde een heel vriendelijke jonge dame het appartement boven mij. Een vrouw uit Zuid Afrika, een expat, sprak alleen Engels. Zij was fulltime nanny, dus kinderverzorgster voor een gezin in Aerdenhout, een gemeente waar veel mensen wonen die niet elk dubbeltje hoeven om te draaien. Mijn tijdelijke bovenbuurvrouw betaalde voor het appartement € 1250,- incl. nutsvoorzieningen, maar zij had uiteraard nog allerlei andere uitgaven. Die moeten dan uitsluitend uit haar salaris als nanny bekostigd worden.
Er is dus een tweedeling in Nederland waar het gaat om hulp krijgen en hulp geven. Een relatief kleine bovenlaag kan het zich veroorloven om uit eigen zak hulp in huis te krijgen, terwijl anderen zich te pletter lopen tegen de muren van instanties voordat ook zij geholpen worden. Ook dat heb ik onlangs meegemaakt.
Een weduwe van woont haar psychisch zieke dochter in hetzelfde huis, zij wil haar dochter niet prijsgeven aan een opname in een kliniek. Een en ander betekent wel dat zij zich in allerlei bochten moet wringen om begeleiding te krijgen in het weekend en om op doordeweekse dagen een passende dagbesteding voor haar dochter te regelen. Toen haar man nog leefde werden die lasten veel beter verdeeld. Onnodig te zeggen dat deze weduwe weinig of geen ruimte heeft om zich te richten op een nieuwe relatie. Wie heeft ook zo’n situatie meegemaakt?
geplaatst door Aktivo1 - 467 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.