Buikgevoel
vrijdag 5 september 2025
Gister was ik in de auto op weg om naar mijn dochter te gaan toen er een zwik kleinere meeuwen op de weg zaten.
Als vanzelf wil je dan afremmen, terwijl ik weet dat ze gewoon wegvliegen voor ik er ook maar 1 zou kunnen raken.
Duiven zijn erger, want die wachten echt tot de laatste milliseconde met wegvliegen. Dan ga ik meestal toch twijfelen en instinctief afremmen. Om dan te mopperen als het beest zich op tijd uit de vleugels maakt.
We hebben ook andere instincten. Als iemand onverwachts iets naar je gooit, duik je automatisch weg. Zelfbescherming?
Het is wel een handige om te gebruiken als je bijv. belaagd zou worden, want ook een belager heeft die reflex. Al gooi je met klats water of een pakje papieren zakdoekjes, iemand duikt instinctief opzij. Ook in communicatie en interactie hebben we te maken met instinct.
Als je naar je intuïtie luistert, dan weet je gewoon of iemand je ligt of niet. Of dat nou vriendschap, familie, dating en relatie betreft.
Net zoals je kunt weten en voelen hoe de sfeer is in een ruimte als je er binnenkomt.
Ik weet nog dat mijn ooitmalige man en ik uitgenodigd waren op een verjaardag. Met het binnen lopen voelde ik meteen al een wat zware sfeer, terwijl mensen voor het oog toch gewoon aan het kletsen waren. Maar misschien waren er net wat woorden geweest tussen mensen. Ik vroeg het later aan mijn man en hij had het ook opgemerkt.
Je kunt ook met een gebouw hebben dat het je niet aanstaat. Als je een huis wilt kopen, waarom vind je het ene dan helemaal te gek en het andere finaal niets terwijl dat net zo goed is met wat het biedt?
We staan er meestal niet zo bij stil maar veel van wat we beslissen of doen, is gebaseerd op een gevoel. Zelfs wat je aantrekt, de kleur ervan, of wat je gaat eten.
Soms heb ik zo waanzinnig veel trek in mosselen. Dan smaken ze me ook fantastisch! Andere keren moet ik er werkelijk niet aan denken en als ik ze dan tegen heug en meug toch zou eten, gaan ze niet goed vallen. En eindigt het meeste ervan in de vuilnisbak.
Ook heb ik een tijd een niet te bedwingen trek gehad in zalmfilet. Niet handig voor je portemonnee! Toen ging ik Omega 3 capsules gebruiken, weg was mijn drang om zalm te eten. Mijn lijf had duidelijk gemaakt wat het nodig had.
Met mensen is het ook een handige, je buikgevoel. Of je je er nou van bewust bent of niet zo. Als je met iemand iets persoonlijks wil delen, maar je wilt niet dat het verder verteld wordt, dan weet je intuïtief tegen wie je dat wel of niet kunt vertellen.
Mits je luistert naar je gevoel.
Daar gaat het vaak wel weer mis. Die duif rijden we dan niet zomaar plat, maar met mensen varen we vaak niet of niet genoeg op ons buikgevoel.
Hoe komt dat dan? Qua mensen wordt ons van jongs af aan geleerd dat we netjes en beleefd moeten zijn. Hoe we ons werkelijk voelen mogen we niet uitspreken en niet eens laten merken.
We moeten wachten tot de ‘grote mensen’ uitgesproken zijn, vriendelijk en aardig zijn tegen mensen al vind je ze niet leuk of ronduit eng enzovoorts.
Al dat soort dingen hebben ons afgeleerd naar ons instinct te luisteren.
Bij de één zal dat erger zijn dan de ander natuurlijk. Maar ik denk dat de meesten van ons wel toch wel een zg. ‘opvoedkundig stemmetje’ hebben wat mee bepaalt wat we doen.
Als we met daten ons buikgevoel ‘aan’ zetten én daar ook gehoor aan geven, kan dat ons behoorlijk helpen.
Je weet dan vaak direct -of al heel snel- of iemand bij jou past of niet. Daartoe hoef je iemand niet heel uitgebreid te kennen. Of iemand in principe wel of niet met jou resoneert, kun je meteen weten. Je buikgevoel vertelt je dat. Dat wil niet zeggen dat je dan altijd een relatie krijgt, maar er is wel meer kans. Je ligt elkaar wel. Je bent in ieder geval een ‘bijna-match’.
Als je daarentegen intuïtief een bepaalde weerstand voelt, of ronduit “nope” maar dat gevoel dan door het opvoedkundig stemmetje negeert, kan dat je later duur komen te staan.
Feitelijk gaslight je dan jezelf.
Ik zat op een terrasje met een date en het was op zich niet verkeerd. Ook niet echt top, maar we zaten toch fijn te praten. Toen legde hij tijdens het gesprek zijn hand op mijn bovenbeen en voor ik er maar over kon denken, reageerde mijn been door heel snel weg te trekken, naar opzij.
Een puur instinctieve reactie waar mijn brein niet eens bij betrokken was.
Ik had iets van “Wow, dat zegt genoeg! Mijn lijf weet al dat dit hem niet is.”
Hij had de boodschap ook luid en klaar ontvangen. We zijn even later amicaal uit elkaar gegaan.
Terugkijkend op mijn relaties, wist ik instinctief ook al héél vroeg dat er iets niet klopte. Ik heb dat genegeerd om verschillende redenen. In het eerste geval was dat grotendeels dat opvoedkundige stemmetje.
De andere twee gevallen lagen anders. Bij de ene werd ik ronduit gemanipuleerd en bleek hij veel later een narcist te zijn. Bij mijn laatste korte relatie was het onzekerheid van mijn kant.
Er zijn dus meerdere redenen waarom je je intuïtie, of buikgevoel, negeert. Soms weet je het niet eens bewust, andere keren wel maar is er alsnog iets waardoor je er niet naar luistert.
Er zijn natuurlijk ook hele leuke intuïtieve dingen.
Iemand in de ogen kijken en zo’n speciaal gevoel krijgen. Weten en voelen dat die persoon bij jou zou passen. Dat kan ook met een profiel of foto op een datingsite.
En om bij buikgevoel te blijven, we zeggen niet voor niets “vlinders in je buik”!
geplaatst door Roosje - 829 keer gelezen
Vorige berichten
Verliefd Kunnen Worden
Gompie, ik ben helemaal enthousiast!
Ik kom net uit een webinar met John Gray –ja die auteur van Mars & Venus- en wat ik daar weer door geleerd heb!
Al jaren ben ik bezig met leren over het mannelijke & vrouwelijke, hoe dat onderling relateert.
Ik heb er echt tig boeken over gelezen, o.a. van John Gray, van de bieb, van een Jungiaanse psychologe. Daarbij dan nog de expertise van allerlei dating coaches, mijn eigen ervaringen én ervaringen als coach van vrouwen.
Het was een beetje ingezakt, maar nu is het vuurtje er weer.
Waar ik nu over gehoord heb, raakt aan wat ik zelf al jaren zie.
Het oude rolmodel van man & vrouw past niet meer. Bepaalde dingen blijven nog wel hetzelfde, maar doordat m.n. de rol van vrouwen zo anders is geworden, is er een flinke verschuiving gekomen.
Wat ik dan niet wist was hoe verstrekkend de gevolgen daarvan waren.
Kort door de bocht hebben vrouwen hoog testosteron en laag oestrogeen als ze veel in haar mannelijke energie moet gaan. Bijvoorbeeld om te werken, resultaat te behalen enzovoorts.
Voor de vrouwelijke hersenen is hoog testosteron een stress signaal.
Zonder daar al te diep op in te gaan, komt het er op neer dat je dan te ver uit je normale staat van zijn bent, daardoor ook niet meer open en ontvankelijk kunt zijn én ook niet verliefd kunt worden?!!!
Niet verliefd kunnen worden? Holy moly!
Ergens wel logisch. Het is tenslotte een kwestie van chemische stofjes.
Eenzelfde soort iets gebeurt er met menopausale vrouwen, wederom bij gebrek aan oestrogeen. Ze hebben alleen nog een beetje ‘noodgeval’ versie oestrogeen, maar die creëert ook stress. Het geeft een vrouw niet wat ze echt nodig heeft.
Wat je (ook dan) krijgt, is dat ze harder worden. Ze hebben niemand nodig, kunnen het allemaal zelf wel, en hebben ook geen man nodig. Ook dan dus niet meer open en ontvankelijk.
Vanuit die hormonale staat, kun je ook niet verliefd worden.
Ik vind dat heel herkenbaar, heb dat bij meerdere vrouwen gezien en me er echt over verbaasd. Ik snapte het niet. Ze waren net mannen in een vrouwenlichaam. Ze kleedden zich wel super vrouwelijk maar hun kapsel deed daar weer niet in mee.
Allemaal single, wel druk zoekend naar een partner. Die ze niet konden vinden.
Eentje zei letterlijk dat ze niemand nodig had, dat ze het zelf allemaal wel kon. Ze was toen een schutting en een hondenhok aan het bouwen. En mega trots erop.
Helemaal prima, ik kan op zich ook veel. Maar blij word ik er niet van. Als ik dergelijke dingen moet doen, loop ik te mopperen en valt er geregeld ook het F woord.
Je kunt natuurlijk zeggen, “Kan mij dat schelen! Ik voel me goed!”
Top. Iedereen maakt zijn eigen keuzes.
Maar ik wil wél kunnen verliefd worden. Niet dat geblokkeerd hebben door (gebrek aan) hormonen.
En ook een gezonde en fijne relatie kunnen hebben.
Het nadeel als je zelf niet in je vrouwelijke kant zit, een man niet in zijn mannelijke kant kan zitten.
Bij hem daalt dan zijn testosteron en stijgt zijn oestrogeen.
Et voila, je hebt een man die niet veel meer doet. Die passief actief is. Beetje op de bank hangt met de remote of zoiets. Het ontmant hem feitelijk.
Een man wordt er blij -en ontstresst- als hij wat voor anderen en/of zijn meisje kan doen. Daar stijgt zijn mannelijk hormoon van en voelt hij zich goed.
Als dat gewaardeerd wordt, gaat het nog meer omhoog.
Daardoor gaat bij de vrouw haar vrouwelijk hormoon omhoog en voelt zij zich ook on top of the world!
Andersom werkt dat ook, het is een wisselwerking.
Dan kun je een goede relatie hebben.
Wat een ingrijpende gevolgen heeft toch de hele emancipatie gehad. Die was/is absoluut broodnodig, maar al dat bovenstaande –wat een tipje van de ijsberg is- is verrekte onhandig!
Geen wonder dat er zoveel singles zijn die maar niemand kunnen vinden! Terwijl we allemaal wél die liefde zoeken, weer verliefd willen zijn.
Bij mij is er ook wel wat veranderd sinds de menopause.
Ik was druk met cursussen geven. Dat vervulde me, maakte me blij!
Maar ja, de menopause kwam, héél abrupt, en al snel had ik er finaal geen zin meer in. Ik voelde me afgevlakter. Mijn inspiratie was weg.
Als je met zo’n vibe zou gaan daten, kun je feitelijk al zeker ervan zijn dat er niets van komt.
Je kunt het denk ik vergelijken met op lekke banden 500 kilometer gaan fietsen. Dat gaat hem ook niet worden.
Ik ben dan ook heel blij dat ik met hormoontherapie ben begonnen. Heel veel is al lang terug naar normaal. Ik ben er nog niet helemaal, maar dat komt wel.
Inspiratie en passie leven meer en meer op.
Pas geleden stond ik ineens in vuur en vlam door iets wat me duidelijk maakte wat voor man ik nodig heb om vervuld te zijn. Het was meer 'bevestiging van', maar alsnog heel fijn.
En nu is er de zin om dit onderwerp weer op te pakken.
Het boek waarin dit alles helemaal uitgelegd wordt, heb ik gekocht.
Ik heb er zin in. En hopelijk gaat dat boek me ook helpen om nog verder te komen.
Vrouw zijn anno nu, maar één die wél verliefd kan worden!
Ik wil die heerlijke vlinders voelen.
En die ene leuke man vinden. Of hij mij…
Impulsen of goede voornemens?
Impulsen en goede voornemens zijn vaak zijn geen lang leven beschoren. Handelen uit een impuls kan je opbreken als het niet goed doordacht is. Goede voornemens zijn lastig vol te houden. Ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Liever pas ik in stilte een gewoonte aan, omdat het gezond(er) voor me is en ik soms ook nog eraan moet werken
Zo las ik ooit dat koffie beter voor je lijf is als je het zonder melk en suiker drinkt. Koffiemelk achterwege laten kostte me niet zoveel moeite, geen suiker had ik veel meer moeite mee. Zeker als de koffie sterk is, is de smaak bitterder. Ik deed daarom als tussenfase een tijdje 1 zoetje in een mok koffie. Het vereiste doorzettingsvermogen om koffie zonder suiker lekker te gaan vinden, maar nu ben ik eraan gewend. Een pak suiker heb ik al heel lang niet meer gekocht. Een goed voornemen dwingt je vaak ook om in de spiegel te kijken. Is het haalbaar?
Van straffe rokers is bekend dat ze echt moeten afkicken, omdat het roken een verslaving is geworden. Mijn zoon is het pas gelukt toen hij de liefde van zijn leven had gevonden. Voor haar had hij het over, temeer omdat ze samen graag een gezin wilden stichten. Nu heeft hij een schattig zoontje van 1,5 jaar. Hij is dolblij dat het hem gelukt is. Wat enorm hielp dat zij nooit gerookt heeft, hem dus niet in de verleiding bracht om weer te gaan roken.
Dry januari is een ander verhaal. Ach, die maand is me makkelijk gelukt, ik ben geen alcoholist, ik kan best af en toe weer een glaasje nemen, wordt al gauw gedacht. Voor je het weet zit je na enige tijd weer op je oude niveau. Meer bewegen door te gaan sporten is een populair voornemen. Dat werkt meestal toch beter als je je opgeeft voor een teamsport, want dan dupeer je je teamgenoten als je niet komt. Als je in je eentje gaat fietsen of wandelen telt dat niet. Het is helaas niet zo aanlokkelijkom om ook te gaan als het slecht weer is. Dan komt er toch vaak de klad in.
Tja en dan is er nog het goede voornemen om actiever te gaan daten. Niet wachten tot je een leuk interesse bericht krijgt, maar zelf iemand benaderen. Best moeilijk, want het is niet makkelijk om na afloop te zeggen, ik wil het hierbij laten. Ik heb immers zelf deze man uitgezocht, dus ik heb iets in hem gezien. Toch is het beter dit wel meteen na afloop van de date te zeggen i.p.v. enkele dagen later, anders heb ik misschien verwachtingen gewekt. Ik blijf dit lastig vinden. Dat is voor mij de voornaamste reden dat ik toch liever afwacht tot een man mij benadert...
De ballen
Ik heb mijn kerstmuts maar weer opgezet. De foto is van vorig jaar - wat niks uitmaakt. Wat is een jaar in een mensenleven? Een dag is elke dag weer nieuw: goedemorgen allemaal! En de middag is ook nieuw: goedemiddag alle aanwezigen! Maar de avond dan? Het wordt de hoogste tijd om elkaar hier goedenavond te wensen, elke dag weer. Vóór het welterusten wensen begint natuurlijk. Het jaar daarentegen is maar één keer per jaar nieuw. Dat nieuw worden voltrekt zich in de nacht na Oudejaarsavond, de enige avond van het jaar waarop ik mijn status ‘alleenstaand’ verfoei, ondanks de zes versgebakken glutenvrije oliebollen waarop ik mezelf trakteer. Ik moet trouwens nog twee sinterklaasgedichten schrijven. Heb ik niet al eens gepleit voor één groot Eindejaarsfeest, een feest om de zonnewende te vieren, een feest voor en door ons allemaal?
Laatst ging ik even een pakketje ophalen in een buurtsupermarkt aan de overkant van het kanaal - wat weer eens een ander loopje geeft. Op de stoep, naast een bankje, zat een man op zijn motor. Helm, motorjack, spijkerbroek, hoge leren laarzen. Hij maakte aanstalten om te vertrekken. Ik liep rustig door, hij zou toch wel met wegrijden wachten totdat ik hem voorbij was? Motorrijders beschouwen zichzelf immers als kundige, weldenkende verkeersdeelnemers? Maar nee. Hij gaf gas, een knal, en daar lag de motor op de stoep, met hem eronder. Hij kwam razendsnel overeind - en ik heb maar even gewacht totdat hij klaar was met schelden en stampvoeten voordat ik hem aansprak. Zijn zijspiegels lagen aan scherven op de stoeptegels, en zijn achterkoffer lag een paar meter verderop. Hij was met die koffer aan het bankje blijven haken. Een goede motorrijder was hij dus niet, maar een vriendelijke man was hij wel: ‘Mevrouw, ik lette op u toen ik wegreed,’ zei hij, ‘en daardoor vergat ik hoe breed die koffer is.’ Wat mij toch niet heel logisch leek. Zelfs met mijn sterk ontwikkelde, dus makkelijk aan te spreken schuldgevoel, leek mij dit niet logisch, hoe vriendelijk hij het ook zei. Maar ja, ík kon gewoon doorlopen naar de buurtsuper en met mijn pakketje naar huis gaan, en hij stond met een kapotte motor en een zeer been op die stoep. Ik heb dus gevraagd of hij hulp nodig had (dat had hij niet), en ben toen mijn pakketje maar gaan halen.
Thuis glimlacht de kerstboom naar me. Hij is gemaakt van donkergroen draadstaal, en hij heeft weelderige krullen. Er hangen gouden slierten in die krullen, een zilveren parelsnoer, stervormige lichtjes, engeltjes - en ballen. Blauwe, koperen, rode, zilveren en doorzichtige ballen. En groene, vooral groene ballen. Die hingen er aanvankelijk niet, maar ze ontbraken. Soms weet je zeker dat iets ontbreekt, nietwaar? Vorig jaar nog, heb ik de leemte opgevuld met kleine balletjes. Maar een mens heeft niks aan kleine balletjes als de ballen groot moeten zijn. In een bomvol Brabants tuincentrum vond ik de goede ballen - én een mondgeblazen, met de hand beschilderde zeemeerman. De zeemeerman heb ik voorzichtig teruggehangen aan zijn haakje.